แม่อายสะอื้น
ตอนที่ 15
ดาวนิลอยากเจอทรงพลอีกครั้งเพราะมีเรื่องสำคัญจะบอกแต่เขาคงไม่ยอมให้พบจึงขอร้องเทวัญช่วยเป็นธุระให้ สัญญาต่อไปจะไม่รบกวนอะไรเขาอีก...
ด้วยความช่วยเหลือของเทวัญทำให้ดาวนิลได้พบกับทรงพลอีกครั้งที่บ้านของฝ่ายแรก ทรงพลเห็นหน้าเธอจัดแจงหันหลังจะกลับ ดาวนิลต้องขอร้องให้
ฟังกันก่อน เธอรู้ตัวว่าทำผิดที่ปกปิดความจริงกับเขา แต่เธอมีเรื่องสำคัญจะต้องบอกให้เขารู้ เทวัญขอตัวออกไปรอข้างนอกทั้งคู่จะได้คุยกันได้สะดวก ทรงพลร้องห้ามไว้
“ไม่ต้อง ผมกับเขาไม่ควรจะอยู่ด้วยกันแค่สองคนอีก ว่ามาสิ พูดให้จบๆ เราจะได้จบกันสักที”
ดาวนิลเท้าความถึงตอนที่เคยเจอกับทรงพลมาก่อนที่เธอจะเป็นดารา เขาไม่เชื่อว่าจะเป็นไปได้ จะมาโกหกสร้างเรื่องอะไรอีก เธอยืนกรานว่าไม่ได้โกหก ตอนนั้นเขาไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเราเคยเจอกันมาก่อน คืนหนึ่งที่เขาเมามากเธอคือผู้หญิงคนนั้นที่พาเขานั่งแท็กซี่ไปส่งโรงแรม และเป็นผู้หญิงที่ทำให้เขาต้องเลิกกับจิดาภา ทรงพลจำอะไรไม่ได้เพราะเมามาก รู้แค่คืนนั้นเขามีอะไรกับผู้หญิงที่ไปส่งเขา
“ดาวนิลไม่เคยลืมคุณเลย แต่คุณจำดาวนิลไม่ได้ ตื่นเช้ามาดาวนิลก็ไม่เจอคุณแล้ว”
ทรงพลขอร้องให้พอได้แล้วตนไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว ดาวนิลตัดสินใจบอกเขาว่ากลองเป็นลูกของเขา พอเธอรู้ว่าท้องกับเขาซึ่งเป็นผู้ชายที่เธอแอบรักก็พยายามจะรักษาลูกของเราเอาไว้ แต่เธอถูกหลอกให้กินยาขับเลือด กลองถึงได้เกิดมาพิการแบบนั้น เธอไม่กล้าบอกเขาเพราะกลัวเขาจะรังเกียจลูกของเรา
“งั้นที่คุณเอ็นดูกลองนักหนา หลอกผมว่าอยากรับกลองเป็นลูกบุญธรรม มันคือแผนการทั้งหมดของคุณงั้นสิ ที่แท้ทั้งหมดก็เป็นแผนการที่จะปกปิดความลับของตัวเอง ผมนี่มันโง่กว่าที่ตัวเองคิดซะอีก เห็นผมเป็นตัวตลกพอหรือยัง ออกไป...ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้ ผมไม่เคยรู้จักคุณ คุณไม่ใช่ดาวนิลที่ผมเคยรู้จัก”
เทวัญขอร้องให้ทรงพลใจเย็นๆ เขาใจเย็นไม่ไหว จากนี้ไปถ้าพี่ยังกล้าพาผู้หญิงคนนี้มาเหยียบในบ้านนี้อีก ไม่ต้องมานับเขาเป็นน้อง เขาจะไม่ทนเป็นไอ้โง่ให้
ใครหลอกอีกแล้ว แล้วขยับจะไป ดาวนิลดึงมือไว้ เขาสะบัดมือเธอออก ขอร้องไปให้พ้นจากชีวิตเขาก่อนจะผละจากไป ดาวนิลเสียใจสุดๆทรุดลงกับพื้นร้องไห้โฮ
ooooooo
อาการป่วยของคำปันทรุดลงเรื่อยๆเนื่องจากตรอมใจ เพ้อไปเองว่าดาวนิลกลับมาตามที่สัญญาเอาไว้ ช่อเอื้องต้องขอร้องพ่อให้เลิกคิดถึงเธอสักที เธอไม่ใช่พี่ดาวนิลที่เรารู้จักอีกแล้ว ตนไม่อยากเห็นพ่อเป็นแบบนี้
“เขาสัญญาว่าจะกลับมา พี่เขาเป็นคนดี เขาจะรักษาสัญญา” พูดจบคำปันเดินเข้าห้อง ช่อเอื้องทนไม่ได้ที่พ่อไม่เลิกทำแบบนี้ วิ่งหนีลงเรือนไปทั้งน้ำตา ด้าน
คำปันเดินคลำทางไปเปิดหีบหยิบดาบออกมากอดไว้
“ดาวนิล เพราะพ่อหรือลูก พ่อเป็นแค่ครูจนๆตาบอดหนูถึงอายไม่กล้าบอกใครว่าเป็นลูกพ่อ เพราะพ่อลูกถึงต้องไปทำงานแบบนั้น พ่อผิดเอง พ่อผิดเองที่เป็นตัวถ่วงถ้าไม่มีพ่อ หนูคงมีชีวิตที่ดีไปแล้ว พ่อขอโทษนะลูก พ่อคิดถึงลูก...ยังจำได้ไหมที่พ่อสอนลูกรำดาบ ลูกรำสวยเหลือเกิน พ่อไม่มีโอกาสได้เห็นลูกรำดาบอีกแล้ว ยกโทษให้พ่อแล้วรีบกลับมาหาพ่อนะดาวนิล” คำปันกำดาบในมือแน่นจนมันบาดเลือดไหลอาบ กว่ากลองจะเข้ามาเห็นคำปันอาการเพียบหนักแล้ว...
ฝ่ายดาวนิลตระหนักแล้วว่าทรงพลไม่เหลือเยื่อใยอะไรให้ตนเองอีก ตัดสินใจกลับแม่อายจะไปกราบเท้าขอโทษพ่อ ไปขอโทษน้องและกลับไปทำหน้าที่แม่ของลูกสักที หลิวหลิวทักท้วงแน่ใจหรือว่าจะทนสายตาของคนที่นั่นได้ ดาวนิลตอบอย่างมั่นใจว่าต้องได้ ที่นั่นเป็นบ้านของเธอเอง ไม่ว่าจะอย่างไรเธอจะต้องกลับบ้าน...
ทางด้านทรงวุฒิกับวรรณาเป็นห่วงช่อเอื้องที่เงียบหายไป ต่างชวนกันมาที่แม่อายหวังจะมาเยี่ยมเยียนกลับต้องเจอข่าวร้ายว่าคำปันตายแล้ว ทรงวุฒิรีบโทร.ไปบอกที่บ้าน เทวัญตัดสินใจจะขึ้นไปที่นั่น จึงชวนทรงพลไปด้วยกัน ดาวนิลคงอยากได้กำลังใจจากคนที่เธอรัก เขากลับบอกว่าไม่รู้ว่าจะมองหน้าเธอได้อยู่ไหม
“ขึ้นอยู่กับว่าแกยังรักเขาอยู่ไหมล่ะ ถ้ารัก แกจะให้อภัยคนที่แกรักไม่ได้สักครั้งเลยเหรอ”
ooooooo
