แม่อายสะอื้น
ตอนที่ 15
เทวัญโทร.บอกทรงพลแต่เช้าว่าดาวนิลไม่สบายนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล น่าจะแวะมาเยี่ยมกันหน่อย เขาปฏิเสธทันทีว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะต้องไป ขอตัวแค่นี้ก่อนต้องรีบไปทำงาน แล้วก็วางสายไปเลย แม่นมน้อยที่ยืนฟังอยู่ด้วยโพล่งขึ้นทันที
“ใครทำอะไรเพื่อเรียกร้องความสนใจอีกหรือคะ นี่คุณเทวัญคงหลงกลเขาไปแล้ว หวังว่าคุณพลคงไม่...”
“ผมไม่ใช่พี่เทวัญ ถ้าผมยังหลงเชื่ออะไรเขาอีกผมก็คงดูโง่มากในสายตาเขา”
แม่นมน้อยได้ยินแบบนี้ก็เบาใจ บอกให้เขารีบไปทำงานได้แล้ว อย่ามาเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง...
ในเวลาเดียวกัน ดาวนิลรอจังหวะที่หลิวหลิวออกไปรับโทรศัพท์ ดึงสายน้ำเกลือออกจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เทวัญเข้ามาเจอเสียก่อน รีบจับตัวไว้ เธอพยายามดิ้นหนี พร้อมกับขอร้องให้เขาเลิกยุ่งกับชีวิตเธอสักที ปล่อยให้เธอตายๆไปจะดีกว่า ชีวิตเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว เทวัญตัดพ้อแล้วเอาตนไปทิ้งไว้ไหน
“ดาวนิลรบกวนคุณหมอมามากแล้ว อย่าให้ดาวนิลรู้สึกตัวเองเป็นภาระใครอีกเลยนะคะ คุณหมออนุญาตให้ดาวนิลกลับบ้านเถอะนะคะ ดาวนิลไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว นะคะคุณหมอ” ดาวนิลจับมือเทวัญไว้มองด้วยสายตาเว้าวอน เขาได้แต่ถอนใจลำบากใจ...
ตกค่ำทรงพลมาที่โรงพยาบาล ครั้นมาถึงหน้าห้องพักฟื้นของดาวนิลกลับเปลี่ยนใจไม่เข้าไปเยี่ยม...
ในที่สุดเทวัญอนุญาตให้ดาวนิลออกจากโรงพยาบาลได้ หลิวหลิวพาเธอกลับคอนโดฯที่พัก ระหว่างเดินไปที่โถงหน้าลิฟต์ผู้คนที่อยู่ในนั้นพากันซุบซิบนินทา ดาวนิลตัดพ้อนี่ยังพูดเรื่องเธอไม่จบอีกหรือ
“คิดมากไปเองค่ะ เขาอาจจะคุยกันว่าพี่แต่งตัวสวยก็ได้” พูดจบหลิวหลิวดันหลังดาวนิลเข้าลิฟต์ เมื่อมาถึงห้องพัก เขาพยายามปลอบเธอไม่ให้คิดมาก ทุกอย่างจบไปแล้ว ดาวนิลสงสัยเขาไม่โกรธที่เธอทำให้ตกงานหรือ เขาเห็นสภาพเธอตอนนี้แล้วโกรธไม่ลง เขาเองก็ร้ายกับเธอไว้มาก ให้คำแนะนำผิดๆก็เยอะ
“ก็ถือว่าเริ่มชีวิตที่ติดลบพร้อมๆกันไปแล้วกัน... คอนโดฯนี้จะหมดสัญญาปลายเดือน ถ้าน้องยังจะอยู่กรุงเทพฯก็หาเช่าที่ใหม่ที่มันถูกกว่านี้ไหมคะ พี่จะจัดการให้”
ดาวนิลรับคำ แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ หลิวหลิวบอกให้เธอพักผ่อนมากๆ พรุ่งนี้จะแวะเอาข้าวมาให้ตอนเช้า แล้วคว้ามือถือของเธอจะเอาไปด้วยจะได้ไม่ต้อง
มีใครมารบกวน แต่นึกขึ้นได้ถ้าเกิดเรื่องฉุกเฉินขึ้นมาเธอจะติดต่อใครไม่ได้ก็เลยเปลี่ยนใจเอามือถือวางไว้บนโต๊ะหัวเตียงแล้วกลับออกไป
หญิงสาวรอจนแน่ใจว่าเขาไปแล้วลุกไปหยิบมือถือมาเปิดดู มีแต่ข้อความจากเทวัญไม่มีของทรงพลแม้แต่ข้อความเดียว ลองเปิดเน็ตดูข่าวตัวเอง มีคนเข้ามาเขียนกระทู้ด่าเธอเต็มไปหมด ดาวนิลร้องไห้
ออกมาอย่างหมดความอดกลั้น ปามือถือทิ้งไม่ต้องการรับรู้อะไรทั้งนั้น
ooooooo
ทั้งหนานเมือง ป้าบัว ทอน และรินคำรู้ข่าวอาการป่วยของคำปันที่เป็นมาหลายวันยังไม่หายสักที ชวนกันมาเยี่ยม เจอแต่ช่อเอื้องที่ลงมาต้อนรับเนื่องจากคำปันนอนซมอยู่ในห้องไม่ยอมลงมา ป้าบัวแนะให้พาไปหาหมอ ช่อเอื้องพูดกับพ่อจนปากเปื่อยท่านก็ไม่ยอมไป แถมข้าวปลาก็ไม่ยอมแตะ รินคำปากไวเช่นเคย
“งั้นก็เหลืออยู่ทางเดียวแล้วล่ะ ต้องตามนังดาวนิลมันกลับมาดูใจพ่อมัน อาการแบบนี้ตรอมใจชัดๆ”
หนานเมืองเห็นด้วยกับลูกสาว บอกให้ช่อเอื้องลองทำตามที่รินคำแนะ ทอนโทร.หาดาวนิลหลายครั้งแล้ว แต่ติดต่อไม่ได้ ช่อเอื้องขอร้องทอนอย่าโทษตัวเอง ตนเคยบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าพี่ดาวนิลไม่สนใจอะไรตนกับพ่ออีกแล้ว และอาจจะไม่คิดกลับมาที่นี่อีกเลยก็ได้
“โอ๊ย นังดาวนิลนี่มันอกตัญญูจริงๆ ต้องรอให้พ่อตายก่อนหรือไงถึงจะสำนึกได้” ป้าบัวโวยลั่น หนานเมืองต้องปรามให้เธอเบาเสียงลงหน่อยเดี๋ยวครูได้ยินจะยิ่งเสียใจ ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุป้าบัวยังคงก่นด่าดาวนิลไม่หยุด คำปันที่นอนอยู่บนห้องทนไม่ไหวต้องเอามืออุดหูไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น...
