แม่อายสะอื้น
ตอนที่ 15
ทรงวุฒิที่เพิ่งกลับจากกระบี่ตัดพ้อต่อว่าแม่นมน้อยทำไมไม่โทร.ไปบอกกันบ้างว่าช่อเอื้องกลับแม่อาย
ท่านไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้นเนื่องจากเกิดเรื่องขึ้นที่นี่มากมาย เขาต่างหากที่หายตัวไป แทนที่จะอยู่ช่วยกันกลับปล่อยให้ตนต้องเผชิญเรื่องราวต่างๆตามลำพัง เขาอ้างว่าลงไปเตรียมงานแต่งให้พี่พล แต่พอเห็นข่าวพี่ดาวนิลในทีวีก็รีบขึ้นมาเลย แล้วนี่พี่พลบอกหรือเปล่าว่าจะเอาอย่างไรเรื่องงานแต่ง
“ไม่ต้องจัดมันแล้วล่ะค่ะงานแต่งงาน คุณวุฒิคิดว่าที่เห็นในข่าวมันเลวร้ายแล้วเหรอคะ”
“ทำไมล่ะครับ มันมีอะไรแย่กว่านั้นอีกเหรอครับ มันคงไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ช่อเอื้องกลับบ้านใช่ไหมครับ”
แม่นมน้อยว่าเกี่ยวโดยตรงเลยเพราะดาวนิลเป็นพี่สาวแท้ๆของช่อเอื้อง ส่วนกลองเป็นลูกของดาวนิลที่ไม่รู้ว่าพ่อคือใคร ทรงวุฒิตัดพ้อแล้วทำไมช่อเอื้อง
ไม่บอกกันสักคำ แม่นมน้อยคิดว่าดาวนิลคงจะขอเอาไว้ ทุกคนเป็นคนดียอมลำบากใจเพื่อช่วยผู้หญิงคนนี้รวมทั้งเทวัญด้วย ทรงวุฒิตกใจนี่พี่เทวัญรู้เรื่องด้วยหรือ
“ค่ะ นมล่ะสงสารคุณเทวัญ คงลำบากใจมาก
ทุกคนคงหวังว่าผู้หญิงคนนี้จะสำนึกได้เอง นี่ถ้าความไม่แตกเสียก่อนชาตินี้คงไม่เคยคิดจะยอมรับ ผู้หญิงแบบนี้
ยังจะอยากให้พี่ชายตัวเองแต่งงานด้วยอยู่อีกไหมคะ”
ทรงวุฒิได้แต่นั่งนิ่งพูดอะไรไม่ออก...
แม้จะยังมีไข้ แต่ดาวนิลจำต้องบากหน้าไปหาทรงพลที่ทำงานเพราะยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งที่เขายังไม่รู้ แต่ต้องผิดหวังเนื่องจากเขาไม่ยอมให้เข้าพบ สั่งให้เลขาฯหน้าห้องแจ้งกับเธอว่าเข้าประชุมอยู่ ดาวนิลขอรอที่ห้องทำงานของเขาแต่เลขาฯไม่ยอมให้เข้า อ้างว่าทรงพลไม่สะดวกจะให้ใครพบ
ooooooo
ขณะที่ทรงพลเอาแต่หลบหน้าดาวนิล ตำรวจนำตัวผึ้งมาที่ร้านเสื้อคุณติ๊ดเพื่อทำแผนประกอบ
คำรับสารภาพ คุณนายติ๊ดแค้นมากที่เธอกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา จะตบสั่งสอนให้รู้สำนึกแต่ตำรวจห้ามไว้
“คนอย่างคุณนายก็ควรต้องถูกสั่งสอนเหมือนกันแหละค่ะ” ผึ้งยอกย้อน คุณนายติ๊ดโกรธนี่ยังจะกล้าพูดแบบนี้อีกหรือ สำนึกสักนิดมีบ้างไหม ผึ้งไม่มีอะไรให้ต้องสำนึกผิด ตนทำงานหนักให้คุณนายขนาดไหนแต่กลับไม่ได้อะไรตอบแทนสักอย่าง แม้แต่เงินเดือนก็ไม่เคยให้ครบ แล้วหันไปบอกตำรวจว่าตนเล่าไปหมดแล้ว
“จะต้องทำแผนอะไรก็ให้รีบทำได้ไหมคะคุณตำรวจ หนูจะได้ออกจากที่นี่สักที”
คุณนายติ๊ดไล่ส่งให้ไปอยู่ในคุกได้เลย ผึ้งโต้ไม่ยอมแพ้ อยู่คุกก็ยังดีกว่าอยู่กับเธอ...
ดาวนิลยังไม่ยอมแพ้ กะเวลาให้ทรงพลกลับถึงบ้านเรียบร้อย จึงแวะมาหาที่บ้านแต่ รปภ.ไม่ยอมให้เข้าเนื่องจากได้รับคำสั่งเอาไว้ ระหว่างนั้นแม่นมน้อยเดินนำกล้วยกับอ้อยออกมา ดาวนิลขอร้องให้ท่านเปิดประตูให้เข้าไปพบกับทรงพลหน่อย ป่วยการจะอ้อนวอน แม่นมน้อยไม่เห็นใจแถมไล่ตะเพิดไปให้พ้นที่นี่ไม่ต้อนรับคนอย่างเธอ ดาวนิลน้ำตาคลอเบ้า อ้างมีเรื่องสำคัญจะบอกทรงพล
“จะร้องไห้ให้น้ำตาหมดตัวก็ไม่มีใครเชื่อแล้วล่ะค่ะ” ว่าแล้วแม่นมน้อยหันไปบอก รปภ.ว่าห้ามเปิดประตูเด็ดขาด จากนั้นก็ชวนกล้วยกับอ้อยเข้าข้างใน ดาวนิลไม่รู้จะหันไปหาใครดีนึกถึงเทวัญขึ้นมาได้ ตัดสินใจไปหาที่คลินิก ขอให้ช่วยให้ได้พบกับทรงพลอีกสักครั้ง แล้วจะไม่มาให้เห็นหน้าอีก
“ไม่ใช่หมอไม่อยากช่วยนะดาวนิล...”
“ดาวนิลรู้ว่ารบกวนคุณหมอมามากแล้ว แต่ดาวนิลไม่รู้จะพึ่งใครแล้วจริงๆ สงสารดาวนิลเถอะนะคะ” ดาวนิลอ้อนวอนทั้งน้ำตา เทวัญทนใจแข็งไม่ไหวรับปากจะช่วยเธออีกครั้ง ครั้นกลับถึงบ้านจึงมาขอร้องทรงพลให้ยอมคุยกับดาวนิลอย่างน้อยในฐานะคนที่รักกัน ทรงพลสวนทันที คนรักกันเขาทำกันแบบนี้หรือ
“ดาวนิลเขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญอยากคุยกับแก เขาขอเจอแกอีกครั้งเดียว ถ้าแกไม่ให้อภัย เขาสัญญาจะไม่มาให้แกเห็นหน้าอีก”
“เขามีโอกาสจะพูดความจริงกับผมไม่รู้กี่ครั้ง ผมไม่อยากฟังคำโกหกจากเขาอีกแล้ว พี่เองก็ควรจะหยุดช่วยเขาสักที นี่พี่ห่วงเขามากเกินไปหรือเปล่า หรือที่ผมเคยสงสัยว่าพี่ชอบเขามันจะเป็นเรื่องจริง ถ้าผม
ไม่เห็นว่าพี่เป็นพี่ชายผม ผมก็คงไม่ให้อภัยพี่เหมือนกัน เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันอีกแล้ว” พูดจบทรงพลเดินขึ้นข้างบนทิ้งให้เทวัญนั่งกลุ้มใจและรู้สึกผิดอยู่ตรงนั้น
ooooooo
