หลงเงาจันทร์

ไม่นานนักเขามาถึงบ้านสุวรรณเวศน์กดกริ่งรัวๆ ลูกชิ้นวิ่งออกมาถามว่ามาหาใคร เขามาหาพิมพ์ชนก เธอส่ายหน้าคุณพิมพ์ไม่อยู่ไปทำงาน พลาทิปงงยังเรียนอยู่แท้ๆจะไปทำงานได้อย่างไรก็เลยโวยวายว่าเธอโกหกสั่งให้ไปตามพิมพ์ชนกออกมาพบ มีเสียงมือถือของเขาดังขึ้น เขมจิราในคราบพิมพ์ชนกโทร.มาต่อว่าว่ามาบ้านของตนทำไมเคยสั่งห้ามแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ให้มาหาที่บ้านถ้าตนไม่อนุญาตแล้วไล่ให้กลับไป

“ไม่ จนกว่าพิมพ์จะมาคุยกับพีทให้รู้เรื่องก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่งั้นพีทจะเข้าไปหาพิมพ์ในบ้านเดี๋ยวนี้”

“อย่านะ...ก็ได้ๆงั้นพีทขับรถไปจอดที่ซอยข้างๆ เดี๋ยวพิมพ์จะออกไปเจอ รีบไปสิ”

ครู่ต่อมาเขมจิรามาพบกับพลาทิปที่จอดรถหลบๆ อยู่ บอกเลิกกับเขาไม่ต้องมาหาเธออีก แล้วเปิดประตูจะลงจากรถ เขาดึงมือไว้นี่มันเกิดอะไรขึ้นไหนเธอบอกว่ารักเขาไม่ใช่หรือ เธอแกะมือเขาออก พูดอย่างไร้เยื่อใยว่าตัวเองเคยคิดว่ารักเขาแต่ตอนนี้รู้ตัวแล้วว่าไม่ได้รักเขาไม่เข้าใจครั้งล่าสุดเรายังคุยกันดีๆอยู่เลยหรือว่าเธอมีคนอื่น เธอก็แค่เบื่อเขาแล้วก็เท่านั้น สั่งห้ามติดต่อเธออีกแล้วกลับเข้าบ้าน

ในเวลาต่อมาพลาทิปกลับถึงบ้านในสภาพหัวใจสลาย บอกกับพ่อและแม่ว่าปวดหัวขอตัวไปพักก่อนแล้วเดินขึ้นห้อง นารีกับศักดิ์เห็นสภาพของลูกมองตามด้วยความเป็นห่วง...

เขมจิรามีที่หมายใหม่เหมือนอย่างที่พลาทิปคาดไว้ เธอมาหาอานนท์ถึงโรงพยาบาลหวังจะเย้ยพี่สาวเพราะคิดว่ามีใจให้เขา แต่คนที่โดนทำร้ายจิตใจกลับไม่ใช่พิมพ์ชนกแต่เป็นริสาที่หลงรักอานนท์มานานแต่กลับโดนเขมจิราปาดหน้าคว้าตัวไป พิมพ์ชนกได้แต่มองเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่อย่างห่วงใย...

ด้านนิติทนกับความประพฤติของเขมจิราไม่ไหวที่วันๆเอาแต่เที่ยวเตร่ไม่ยอมเรียนหนังสือ หลังปรึกษาพ่อกับแม่และทิพย์อาภาแล้ว ตกลงใจจะส่งเธอไปเรียนเมืองนอก เธอกลับคิดว่าทุกคนไม่อยากเห็นหน้าเธอถึงได้ส่งไปเมืองนอกเพื่อตัดรำคาญ แล้วร้องไห้คร่ำครวญให้แม่ช่วยด้วยอย่าปล่อยให้พ่อไล่เธอ ทิพย์อาภาเห็นน้ำตาลูกก็ทำท่าจะใจอ่อน อารีย์ต้องเตือนลูกสะใภ้ว่าเราคุยกันด้วยเหตุผลแล้วไม่ใช่หรือ

ทิพย์อาภาเถียงไม่ออกได้แต่นั่งนิ่ง เขมจิราเสียใจที่แม่ไม่เข้าข้างวิ่งร้องไห้ขึ้นห้อง

ooooooo

ที่สนามบินสุวรรณภูมิ ธนาคิมลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากประตูผู้โดยสารขาเข้า เจอเอมอรผู้เป็นแม่รอรับอยู่แต่ไม่เห็นแม้เงาของพลาทิปก็แปลกใจ นัดกันดิบดีหายหัวไปไหน

“นั่นสิ ตอนแรกก็บอกจะมารับคิมด้วยกัน แล้วก็เงียบไปเลย”