คนเหนือฅน
ตอนที่ 13
จอมกับลูกน้องใส่หมวกไอ้โม่งพรางหน้าตาจู่โจมเข้ามาดึงพราวฟ้าลงจากรถ คมตั้งสติพยายามช่วยเหลือแต่ก็โดนพวกมันไล่ยิงจนต้องใช้เล่ห์กลล่อหลอกให้มันหลงทิศทางแล้วค่อยตามไปช่วยพราวฟ้า
เมื่อคมดึงหมวกไอ้โม่งของคนร้ายที่ฉุดพราวฟ้าออกก็เห็นว่าเป็นไอ้ปลวกสมุนของสิงขรนั่นเอง
“นึกแล้ว”
“นี่คนของพี่สิงขร...มันยังไงกันแน่คม”
คมกำลังจะอธิบาย แต่ได้ยินเสียงคนร้ายแว่วมาแต่ไกลจึงฉุดมือพราวฟ้าวิ่งหนีไปทันที
จอมกับลูกน้องวิ่งกรูมาเห็นศพไอ้ปลวกก็ยิ่งแค้นคม
“ตามไหมพี่จอม”
“จะมืดแล้ว อันตราย” จอมพูดจบก็หันหลังกลับไปด้วยความโมโห
คมพาพราวฟ้าหนีเข้าป่าแล้วหาที่พักค้างคืน พราวฟ้าวิ่งจนเท้าเจ็บระบมนั่งลงอย่างหมดแรง
“เรื่องนี้ใช่ไหมที่นายพยายามจะบอกฉัน”
“ใช่ครับ ผมรู้ว่าสิงขรไม่ได้ซื่อสัตย์กับพ่อคุณ เขาร่วมมือกับสารวัตรเพทายและแคทเธอลีนทำอะไรสักอย่าง และผมคิดว่ามันไม่ใช่งานเล็กๆแน่”
“แสดงว่าคุณพ่อกำลังอยู่ในอันตรายใช่ไหม”
“ผมว่าตอนนี้คงยัง...คุณเจ็บเท้า ผมจะนวดให้”
“อย่าค่ะ เท้ามันของต่ำ”
“ของต่ำคู่นี้แหละที่จะพาชีวิตเราไปสู่ที่สูง”
คมบีบนวดเท้าให้พราวฟ้าอย่างไม่รังเกียจ พราวฟ้ามองเขาอย่างปลาบปลื้มชื่นชม
“นายนี่เป็นคนดีจริงๆ ฉันค่อยยังชั่วแล้ว”
คมปล่อยมือจากเท้าของเธอ สองคนสบตากันนิ่งอย่างตกอยู่ในภวังค์แห่งรัก ท้ายที่สุดทั้งคู่หักห้ามความรู้สึกของตนไม่ไหว ตกเป็นของและกันด้วยความเต็มใจ
ooooooo
ทันทีที่รู้เรื่องจากไอ้จอม เรืองเดชออกจากบ้านพร้อมสิงขรและลูกน้องหลายคนมุ่งหน้ามายังที่เกิดเหตุ
“นี่มันอะไรกัน แล้วลูกฉันล่ะ”
สิงขรสบตากับจอมอย่างรู้กัน แต่แสร้งทำเป็นตกใจถามว่าทำไมเป็นแบบนี้ จอมไม่ตอบแต่วิ่งนำลูกน้องไปทางจุดที่คมหนีไป เรืองเดชโกรธมากประกาศกร้าว
“ไม่ว่าเป็นฝีมือใคร ฉันไม่เอามันไว้แน่”
“ผมว่าคมคงจะพาพราวฟ้าหนีไปแน่”
พอจอมวิ่งกลับมารายงานว่ามีรอยทางโน้น เรืองเดชก็เดินแกมวิ่งออกไปทันที
ขณะนั้นคมกำลังรู้สึกผิดที่ไม่หักห้ามใจตัวเองทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมลงไป แต่พราวฟ้าบอกว่าสิ่งที่เขาทำเรียกว่าความรัก
“ฉันรักนายนะคม และฉันก็รู้ว่านายก็รักฉัน”
“แต่มันยังไม่ถึงเวลา”
“ความรักไม่เลือกเวลา...”
พราวฟ้าหยุดชะงัก คมก็ตื่นตัวเช่นกันเพราะเห็นแสงไฟจากคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังตรงมา
“มีคนมา หลบก่อน”
คมพาพราวฟ้าหนีหายไปในความมืดอย่างเร็ว
กลุ่มของเรืองเดชมาถึงจึงพบแต่ร่องรอยการพักแรม
สิงขรสั่งลูกน้องให้กระจายกันค้นหาโดยเร็ว
คมกับพราวฟ้าซ่อนตัวอยู่ที่พุ่มไม้ สายตาพราวฟ้าจ้องไปที่สิงขรด้วยความแค้น
