คมแฝก

ตะโพนหนักใจมากกลัวแสนจะบุกมาอีกเพราะกัลป์บาดเจ็บมากจากการสู้ครั้งก่อน แถมบาดแผลจากมีดอาคมก็ทำให้เขาอ่อนแรงลงทุกที องอาจเสนอให้หนีเข้าพระนครหรือไม่ก็ออกชายแดน แต่สภาพของกัลป์ก็ทำให้ทุกคนหนักใจมาก สุดท้ายตะโพนจึงตัดสินใจจะพากัลป์ไปซ่อนตัวในถ้ำมหากาฬเพราะแสนยังไม่เคยบุกถึงที่นั่น

กัลป์นิ่วหน้าจำได้เลาๆ “อาจารย์อัคนี...ลุงเคยบอกฉันว่าฝังศพอาจารย์เอาไว้ที่นั่น”

“ไม่ใช่ศพหรอกไอ้กัลป์...อาจารย์อัคนีของเอ็งยังไม่ตาย!”

คำบอกเล่าของตะโพนทำให้กัลป์อึ้งไปอึดใจกว่าจะรวบรวมสติได้

“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมลุงต้องโกหกว่าอาจารย์ถูกไอ้แสนฆ่าตาย”

“มันเป็นคำสั่งของอาจารย์เอ็ง ข้อแรกตอนนั้นร่างกายของอาจารย์อัคนียังบาดเจ็บอยู่มาก อาจารย์อัคนีจึงกลัวว่าไอ้แสนจะตามล่า ข้อสอง...วิชาคมแฝก...วิชาอยู่ยงคงกระพันที่เคยเป็นของสูง เคยเป็นพลังปกป้องแผ่นดิน บัดนี้ต้องกลายเป็นอาวุธของคนโฉดชั่วอย่างไอ้แสน อาจารย์เลยไม่อยากอยู่สู้หน้ากับใครในเมืองพลอีกต่อไป”

เส้นทางทุรกันดารเป็นอุปสรรคสำหรับคนเจ็บแต่กัลป์ก็ตัดสินใจมุ่งหน้าสู่ถ้ำมหากาฬโดยมีตะโพนเป็นคนนำทางและองอาจกับอัญชันตามไปด้วย แสนส่งสมุนไปสกัดตามเส้นทางหลักต่างๆแต่ไม่พบแม้แต่เงาของกัลป์กับอัญชัน เจ้าพ่อเมืองพลจึงมั่นใจว่าอดีต

เพื่อนรักต้องพาน้องสาวนอกไส้ของเขาหนีเข้าป่า

ถ้ำมหากาฬจุดหมายลึกลับกลางป่าเป็นชื่อแรกที่แสนคิดถึง ไหนจะข่าวลือหนาหูจากพวกชาวบ้านที่ว่าอัคนีอาจารย์คมแฝกของเขายังไม่ตาย

“เป็นไปไม่ได้ กูแทงมันตายคามือกูเอง”

“จะไปยากอะไรนาย ถ้ามันยังอยู่จริงๆ เราก็ตามไปฆ่ามัน” เพลิงในคราบอินทรีย์แกล้งยุ

“มันไม่ง่ายอย่างที่มึงคิดหรอกไอ้อินทรีย์...”

แสน ราชสีห์พาตัวเองดำดิ่งถึงอดีตเมื่อหลายปีก่อนอีกครั้ง เขาพาสมุนหลายคนไปจัดการอัคนีถึง

วัดเก่าเมืองพลเพื่อขจัดเสี้ยนหนามหลังส่งกัลป์เข้าคุก แต่อัคนีก็แข็งแกร่งสมศักดิ์ศรีปรมาจารย์แม่ไม้คมแฝก สมุนทั้งหมดรวมทั้งตัวเขาเองจึงแทบเอาชีวิตไม่รอด

จากการปะฝีมือ

แต่เพราะประเมินการต่อสู้ล่วงหน้าไว้แล้ว แสนจึงจ้างรังสี นักฆ่าชาวเขมรผู้เชี่ยวชาญไสยเวทมาร่วมวงครั้งนี้ด้วย และจังหวะที่เขากับเหล่าสมุนจะเสียท่า รังสีก็โผล่พรวดออกมาพร้อมอาวุธคู่ใจ

สัมผัสเจ็บแปลบพร้อมเลือดสีดำไหลจากบ่าทำให้อัคนีหันขวับ ประกายแวววาวจากอาวุธโบราณที่แฝงด้วยอำนาจเร้นลับทำให้เขาขมวดคิ้ว

“มีดไสยดำ”

“กูชื่อรังสี...นายแสนจ้างกูมาเด็ดหัวมึง”

“ไอ้พวกวิชาอาคมชั้นต่ำ!”

ท่าทางน่าเกรงขามของอัคนีทำให้แสนเริ่มวิตก กัดฟันคว้าคมแฝกประจำตัวไปช่วยรังสีแต่เขาก็พลาดท่าถูกอาจารย์คมแฝกฟาดแขนทั้งสองข้างจนใช้คมแฝกไม่ได้ รังสีฉวยโอกาสนี้จะจ้วงมีดแต่ชั้นเชิงยังห่างไกลอัคนีถูกคมแฝกฟาดใบหน้าและปลดอาวุธจนล้มตึง!

“อยู่ไปก็เหมือนผี ตายไปอย่าหวังได้ผุดได้เกิด”

จัดการรังสีได้อัคนีก็จะปิดบัญชีอดีตศิษย์เอกอย่างแสน

“เสียแรงกูอุตส่าห์ถ่ายทอดวิชา เสียแรงกูอุตส่าห์สั่งสอน!”