คมแฝก
ตอนที่ 2
“ปล่อย...ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย ฉันเกลียดนาย”
“คุณหลอกตัวเอง”
“อย่าเข้าใจผิด...ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนั้น ฉันบอกนายแล้วไงว่าให้ไปจากเมืองพล ไปจากชีวิตฉันซะที”
“แต่ที่ผมได้ยินในโบสถ์เมื่อกี้...มันไม่ใช่”
กัลป์ส่งสายตาขอความเห็นใจ อัญชันใจสั่นแต่ต้องทำเป็นฮึดฮัดกลบเกลื่อน
“ถ้านายไม่ไป...จะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ คนเกลียดกันจะทำอะไรก็ได้”
พูดพลางควักปืนพกมาขู่ กัลป์ไม่หลบแถมท้าให้ยิง
“ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ในเมื่อคุณเคยให้ชีวิตกับผมมาแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้ถ้าคิดจะทำลายก็ยิงมาเลย”
อัญชันสับสนมาก ทั้งรักทั้งโกรธจนมือสั่นลั่นปืนไม่ลง กัลป์ขยับไปใกล้
“ผมยังรักคุณนะ...อัญชัน”
“คิดว่าฉันจะให้อภัยกับคนที่ฆ่าพ่อฉันและทำลายความหวังในชีวิตฉันด้วยการแต่งงานกับผู้หญิงอื่นงั้นเหรอ”
“ผมรักคุณ” กัลป์สารภาพรักเสียงอ่อน อัญชันชะงักและตบหน้าเขาเต็มแรง
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัว อย่าพูดคำนี้กับฉันอีก”
“ผมรักคุณ” อัญชันตบหน้าเขาอีกแต่กัลป์ยังย้ำคำเดิม
“ผมรักคุณ คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก”
กัลป์สบตาเธอนิ่ง อัญชันสะเทือนใจมาก เงื้อมือจะตบอีกแต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง
“ต่อให้คุณเอาปืนมาจ่ออกยิงผมเดี๋ยวนี้...ผมก็จะพูดว่าผมรักคุณ”
ท่าทางจริงจังของเขาทำให้อัญชันลดปืนในมือ น้ำตาไหลอย่างสุดกลั้น
“ได้โปรดเถอะ...อย่าพูดเรื่องรักอีกเลย ฉันทนฟังไม่ได้ คุณรีบไปจากเมืองพลซะก่อนที่พี่แสนจะฆ่าคุณ”
กัลป์ส่ายหน้าไม่รับปาก “ผมไปไม่ได้...เพราะพี่ชายของคุณเขาทำตัวเหนือกฎหมายขึ้นทุกวัน ผมไม่แน่ใจว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่รู้ว่ามันเป็นอันตรายต่อบ้านเมือง...”
ooooooo
อัญชันข่มตานอนไม่หลับอีกคืนเพราะความจริงจากกัลป์เรื่องแสนคิดทำการบางอย่าง กัลป์ไม่คิดปิดบังสาเหตุที่เขากลับมาเมืองพลว่านอกจากจะเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองก็เพื่อปกป้องบ้านเกิดด้วย
“นายแสนซ่องสุมกำลังคนมาหลายปีแล้ว มือปืนนักฆ่านับร้อยคน พี่ชายคุณเอามาเป็นลูกน้องหมด”
“เอาเรื่องนี้มาบอกฉันทำไม”
“ผมอยากให้คุณจับตาดูเขา ถ้ามีอะไรผิดสังเกตรีบแจ้งไปที่รองเพชรทันที”
“ตำรวจอย่างรองเพชรจะทำอะไรได้”
“ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย...อัญชัน...ผมขอร้องคุณในฐานะเพื่อน อย่าปล่อยให้พี่ชายคุณทำลายแผ่นดินเกิดเลย”
กัลป์ไม่ใช่คนเดียวที่รู้ความเคลื่อนไหวของแสน องอาจ ชาตินักรบ พ่อค้าเร่ขายหนังและขายยาก็ลักลอบเข้ามาในบ้านเจ้าพ่อเมืองพลเพื่อสังเกตการณ์ กระรอกเจอเขาทำลับๆล่อๆในครัวก็จำได้
“เข้ามาได้ยังไง เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก”
“ฉันมาหาลูกพี่จ้ะ...แบบว่าคิดถึง”
องอาจแกล้งทำตลกกลบเกลื่อนก่อนหาทางไปสำรวจในบ้าน กระรอกต้องตามไปรั้งตัวไว้
“นายบ๊อง...นายอยากตายหรือไง นี่บ้านนายแสน ราชสีห์นะ รีบออกไปซะถ้าไม่อยากเดือดร้อน”
“นายแสนเนี่ยโหดมากหรือไง แล้วทำไมลูกพี่ต้องทนอยู่กับเขา”
“ชีวิตฉันไม่มีทางเลือก นายไม่เข้าใจหรอก”
สีหน้าและน้ำเสียงเศร้าๆของเธอทำให้องอาจสงสาร อยากปลอบให้คลายเศร้าแต่ไม่ทันได้ทำก็ต้องเผ่นพรวดออกจากบ้าน เมื่อได้ยินเสียงพวกสมุนของแสนดังมาแต่ไกล...
แสนยังไม่รู้ตัวว่าบ้านถูกสอดแนม มัววุ่นวายซื้อขายอาวุธสงครามที่จะถูกส่งมาจากประเทศเพื่อนบ้านจนเก็บไปฝันร้ายถึงสนพ่อแท้ๆที่ถูกกัลป์วิสามัญเมื่อหลายปีก่อน
“เพราะเอ็งคนเดียว ถ้าเอ็งยอมช่วยงานพ่อแต่แรกมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ ตระกูลราชสีห์ต้องพินาศเพราะเอ็ง”
“พ่อ...ฉันขอโทษ”
“ฟังพ่อให้ดีก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป เอ็งต้องสร้างอาณาจักรของเราขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เราจะต้องยิ่งใหญ่ เราจะต้องมีอำนาจบนแผ่นดินนี้ จะไม่มีกฎหมายใดศักดิ์สิทธิ์เท่าคำพูดของตระกูลราชสีห์!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดทิ้งท้ายของสนทำให้แสนสะดุ้งตื่น ภาพพ่อโดนยิงยังฝังใจไม่รู้ลืม เช่นเดียวกับความปรารถนาก่อนตายของพ่อและความแค้นที่มีต่ออดีตเพื่อนรักอย่างกัลป์
“แผนของเราใกล้จะสำเร็จแล้วพ่อ อาวุธที่สั่งไว้กำลังขนเข้ามาทางด่านชายแดน อีกไม่นาน...แผ่นดินเมืองพลและเมืองรอบข้างจะต้องเป็นของเรา!”
ooooooo
