คมแฝก
ตอนที่ 2
กัลป์เรียกร้องให้แสนสารภาพเรื่องที่ใส่ร้ายเขาในอดีตว่าเป็นฆาตกร ทำให้เขาหมดอนาคตในอาชีพตำรวจและติดคุกหลายปี แสนไม่ยอมโต้เสียงหยัน
“จะให้กูไปสารภาพกับตำรวจงั้นเหรอ ได้...แต่จะเอาเรื่องไหนก่อนดี เรื่องที่กูฟาดเมียมึงหรือตอนที่กูยิงพ่อมึง”
จบคำแสนก็ฉวยจังหวะนี้คว้าปืนจากที่ซ่อนใต้เตียงยิงใส่อดีตเพื่อนรัก กัลป์ม้วนตัวหลบและกระโจนหนีทางหน้าต่าง โดยมีดอกไม้มองตามด้วยความเป็นห่วง แสนเจ็บใจมากผลุนผลันไปเอาคมแฝกประจำตัวจากห้องทำงานพร้อมตะโกนสั่งลูกน้องให้ไล่จับตัวกัลป์มาให้ได้!
กระรอกกับมาลัยได้ยินเสียงปืนก็หน้าซีด แสนสั่งให้ลูกน้องค้นห้องพวกเธอจนทั่วและคุมหน้าประตูอย่างแน่นหนากลัวกัลป์บุกมาช่วยแม่กับน้องสาว ดอกไม้มาสมทบหลังจากนั้นและบอกข่าวร้ายเรื่องกัลป์ถูกยิงบาดเจ็บ
“โธ่...แม่บอกแล้ว มันไม่น่ากลับมาที่นี่เลย”
“กระรอกจะออกไปช่วยพี่กัลป์”
มาลัยรั้งตัวลูกสาวคนเล็กไว้ “หยุดเลยนะนัง
กระรอก...นอกจากเอ็งจะช่วยพี่ไม่ได้แล้ว...ยังจะเป็นตัวถ่วงเขาอีก ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้หรอก นอกจากภาวนาขอให้มันปลอดภัย”
กัลป์ไม่ได้ไปหาแม่กับน้องสาวอย่างที่แสนคิด แต่ไปหลบในบ้านของอัญชันซึ่งปลูกแยกจากเรือนหลังใหญ่ของแสนผู้เป็นพี่ชาย อัญชันอดีตแฟนสาวของเขาคงเข้านอนแล้วหากไม่เหลือบเห็นใครทำลับๆล่อๆที่มุมหนึ่งของบ้าน
“ฉันถามว่าใคร...ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
“อยากยิงก็ยิงเลย...ถ้าคุณมั่นใจว่าอยากจะฆ่าผม”
น้ำเสียงคุ้นหูทำให้อัญชันยืนตัวแข็ง กัลป์จึงค่อยๆออกมาจากความมืด
“ขอบคุณมากนะที่ยังจำกันได้”
การปรากฏตัวอย่างไม่คาดฝันของกัลป์ทำให้อัญชันตาพร่าชั่วขณะ ในหัวมีภาพความทรงจำแสนหวานสมัยที่เธอกับเขายังเป็นคนรักและใช้วันเวลาดีๆร่วมกันท่ามกลางธรรมชาติงดงามในป่า...
ความสวยงามของป่ารอบตัวทำให้อัญชันยิ้มไม่หุบ กัลป์โอบกอดเธอจากด้านหลังทำท่าจะจูบแก้ม
“นี่อย่ามาทำเจ้าชู้แถวนี้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าหรอก”
“ใครจะมาเห็น มีแต่ท้องฟ้ากับสายลม”
พูดจบกัลป์ก็ขโมยหอมเธอฟอดใหญ่ อัญชันหน้าแดงก่ำยกมือฟาดเขาแก้เขิน
“เซี้ยวใหญ่แล้วนะว่าที่คุณตำรวจ ยังไม่ทันติดยศก็รังแกประชาชนแล้วเหรอ”
“รังแกที่ไหน...หมวดกัลป์ เกรียงไกร ทั้งรักทั้งหวงประชาชนคนงามยิ่งกว่าชีวิตอีก มาให้ว่าที่ตำรวจชื่นใจหน่อย”
กัลป์จะจูบปาก อัญชันต้องเบี่ยงตัวหลบพัลวัน
“เอาเปรียบกันอยู่ได้ คนอะไรหน้าไม่อาย”
“โทษผมไม่ได้นะ ก็หัวใจมันสั่งนี่นา”
“แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าหัวใจของคุณพูดจริง”
คำถามของอัญชันทำให้กัลป์หยุดทำรุ่มร่ามคว้ามือเธอไปกุม “ไอ้กัลป์ เกรียงไกร ขอสาบานต่อเจ้าป่าเจ้าเขาแห่งเมืองพลว่าชาตินี้ทั้งชาติจะขอรักอัญชัน ราชสีห์ ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ หากหัวใจของมันมีคนอื่นก็ขอให้...”
อัญชันยกมือแตะปากไม่อยากให้เขาสาบาน กัลป์ยิ้มกว้างเย้าเสียงหวาน
“ทำไม...คุณกลัวผมจะผิดคำสาบานเหรอ”
“มันไม่สำคัญหรอก เพราะไม่ว่าคุณจะรักหรือเปล่าแต่ฉัน...ฉันรักคุณ”
ooooooo
คำสัญญารักยังลอยวนเวียนในหัว อัญชันจำได้ไม่มีวันลืม และวันนี้กัลป์ เกรียงไกร...ชายหนุ่มคนเดียวที่อยู่ในใจเธอเสมอก็กลับมาอีกครั้ง...มาทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นส่ำเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด
กัลป์รู้สึกไม่ต่างกันแต่พยายามข่มอาการไม่ให้ไปกอดเธอให้สมความคิดถึง อัญชันดึงตัวเองจากอดีตและปล่อยเขาไปล้างหน้าเอาคราบเหงื่อและเลือดออก
“ไม่รู้เหรอว่าพี่แสนโกรธแค้นคุณมากแค่ไหน จะกลับมาอีกทำไม”
ทำไมกัลป์จะไม่รู้ แต่เขาเลือกกลับมาเพราะอยากเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเอง
“กลับมาตาย...”
“ก็จวนได้ตายสมใจแล้วนี่...ดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ”
“ผมจำเป็นต้องกลับมา ผมต้องพิสูจน์ความจริงทั้งหมดให้ทุกคนรู้”
“ความจริงเรื่องอะไร...เรื่องที่นายฆ่าพ่อฉันกับเรื่องหักหลังผู้หญิงค้ายาน่ะเหรอ”
“ใช่...แต่ไม่ทั้งหมด ยังมีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่านั้น ...เรื่องของเรา”
“เรา...คุณยังกล้าใช้คำนี้อีกเหรอ...”
