คมแฝก
ตอนที่ 2
เพลิงประเมินฝีมือแสนต่ำไปมากจึงถูกเล่นงานจนอ่วม อัญชันเห็นพี่ชายเตรียมซัดท่าไม้ตายก็รีบถลาไปห้าม
“เขาเป็นคนของฉัน ฉันไม่ยอมให้พี่ฆ่าคนของฉันในไร่นี้เด็ดขาด”
“ก็ได้...ถ้าอัญชันขอชีวิตมันไว้ พี่ก็จะไม่ฆ่ามัน แค่ยอมให้น้องสาวคนเดียวจะเป็นอะไรไป”
แสนแสยะยิ้มสั่งลูกน้องไปพยุงตัว เพลิง กัมปนาท คนขับรถของน้องสาวที่เพิ่งรู้ชื่อ
“คนงานใหม่ของอัญชันบ้าใช้ได้...เอาตัวมันไป”
อัญชันตกใจผวาตาม “เดี๋ยวก่อน...จะเอาเขาไปไหน”
“ในเมื่อสัญญากับอัญชันแล้วพี่ก็จะไม่ฆ่ามัน แค่จะให้คนที่บ้านใหญ่ทำแผลให้แล้วจะเอาตัวมาส่งคืน”
เพลิงในสภาพแทบลุกไม่ขึ้นถูกหามไปด้านนอก อัญชันมองตามด้วยแววตาไม่ไว้ใจจนแสนต้องดักคอ
“เดี๋ยวนี้คำพูดของพี่ไม่น่าเชื่อถือแล้วรึ”
“ก็ได้...หวังว่าภายในเย็นนี้...ฉันจะได้ตัวนายเพลิงคืนกลับมาแบบเป็นๆนะ”
แสนส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ลูกสมุนพาตัวเพลิงไปที่บ้านเพื่อรอคำสั่งต่อไป
“ฝีมือไอ้เพลิงมันไม่ธรรมดา ถ้าเอามันมาเป็นพวกเราได้ต้องมีประโยชน์แน่”
“แต่คนหัวแข็งอย่างมันคงไม่ยอมให้เราง่ายๆ” ลูกสมุนยังไม่ไว้ใจ
“ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธ แสน ราชสีห์...เพราะถึงมันปฏิเสธ...ข้าก็มีวิธีทำให้มันน้อมรับอย่างเต็มใจ”
วิธีของแสนคือฉีดยาเสพติดให้เพลิงร้อยไว้ใช้งาน เพลิงทรมานมากเพราะฤทธิ์ยาแต่พยายามประคองสติตัวเอง แอบฟังแสนคุยกับใครบางคนเรื่องวันนัดแนะส่งอาวุธสงคราม!
เพลิงหาทางหนีทีไล่ออกจากบ้านแสน แล้วก็เป็นโชคของเขาเมื่อตะเภากับจงอาง สองพี่น้องจากร้านกาแฟในตลาดแวะมาส่งเสบียง เพลิงจึงตะเกียกตะกายไปซ่อนในรถระหว่างที่สองพี่น้องยกของไปส่งด้านใน
สมุนของแสนแตกตื่นเมื่อรู้ว่าเพลิงหนีไปแล้ว วิ่งตามหากันให้จ้าละหวั่น ตะเภากับจงอางได้แต่มองหน้ากันงงๆ และรีบขึ้นรถออกจากไร่เพราะไม่อยากโดนลูกหลง แต่กระนั้นสองพี่น้องก็ไม่วายสงสัย...ใครคือคนที่พวกแสนตามหาและแสนจะสั่งสมเสบียงไว้ในบ้านทำไมมากมาย...
ooooooo
ไม่ใช่แค่อัญชันที่วุ่นวายใจเพราะรักครั้งเก่า กัลป์ก็คิดไม่ตกต้องไปดักรอเธอที่วัด แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่อเขาเห็นเธอเดินเข้าไปในโบสถ์เพื่อไหว้พระประธาน
อัญชันไม่รู้ตัวว่าถูกสะกดรอย จุดเทียนไหว้พระและนั่งเหม่อลอยปล่อยใจคิดถึงอดีต...กัลป์เคยมาไหว้พระกับเธอที่วัดนี้และครั้งนั้นเขาก็ไม่ยอมจุดธูปกับเทียนของตัวเอง
“ทำไมไม่จุดเทียนล่ะคะ”
“ไม่จำเป็นหรอก ใช้เทียนเล่มเดียวกับคุณนี่แหละ”
“อย่าเลย...เขาถือไม่ใช่รึคะ ขนาดเทียนยังไม่ให้ต่อเล่มเดียวกับใครเลย”
“สำหรับผม...คุณไม่ใช่ใครคนอื่น คุณเป็นเหมือนแสงสว่างในชีวิต แค่มีคุณคนเดียวชีวิตผมก็สดใสแล้ว”
“คนอะไร...ในวัดในวาก็ไม่เว้น”
“ผมพูดจริงนะ ชีวิตที่มีคุณเป็นแสงสว่าง...เป็นกำลังใจ ผมไม่เกรงกลัวอะไรอีกแล้วอัญชัน”
อดีตแสนหวานทำให้อัญชันสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก พึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว
“แล้วคุณก็ลืมทุกอย่าง...”
อัญชันกลั้นสะอื้นก่อนระบายความในใจต่อหน้าพระประธาน
“ผู้ชายคนที่ฆ่าพ่อ...คนที่ทำลายหัวใจของฉัน...เขากลับมาแล้ว...ฉันน่าจะเกลียด น่าจะโกรธผู้ชายคนนี้ แต่ทำไมทุกครั้งที่เห็นหน้า...ฉันกลับอดไม่ได้จะคิดถึงความผูกพันในอดีต ทั้งที่หัวใจเขาไม่มีฉันอีกแล้ว...ฉันควรจะทำยังไง”
กัลป์ได้ยินความรู้สึกของเธอจึงตัดสินใจปรากฏตัว
“ทำตามหัวใจตัวเองเถอะ...อัญชัน”
อัญชันหันขวับ ตกใจมากที่ได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง
“กัลป์...คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่”
“ผมรู้จักคุณมากพออัญชัน อย่างน้อยก็รู้ว่าเวลามีเรื่องกลุ้มใจ...คุณมักจะมาที่นี่”
กัลป์สบตาอย่างเว้าวอน อัญชันหวั่นไหวมากจนต้องเบือนหน้าหนี
“ผมขอโทษที่ทำให้คุณทุกข์ใจ ถ้ามีอะไรที่ชดเชยให้คุณได้ ผมต้องทำแน่นอน”
“หยุดพูดแบบนี้เถอะ ฉันไม่อยากฟังเรื่องโกหก!”
อัญชันลุกหนีจากโบสถ์ กัลป์ถลาตามไปรั้งมืออยากคุยให้รู้เรื่อง
