คมแฝก
ตอนที่ 2
แต่ไม่ทันโต้ พวกลูกสมุนก็ชี้ไปทางโลงศพบนรถเก่าๆด้านนอก สัปเหร่อประจำเมืองแสร้งทำท่าเหมือนมีพิรุธ แสนก็หลงกลส่งสมุนไปงัดฝาโลงทันที
พวกแสนคว้าน้ำเหลวอีกครั้งเมื่อไม่พบใครในโลงศพด้านนอก ตะโพนต้องรอให้แขกไม่ได้รับเชิญทั้งหมดออกจากเรือนจึงไปเรียกกัลป์ออกจากที่ซ่อนมาทำแผล
“เกือบไปแล้วนะเอ็ง ไหนมาดูซิโดนตรงไหนมาบ้างล่ะ...โอ้โห...ไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย”
สภาพแผลฉกรรจ์ตามตัวกัลป์ทำให้ตะโพนถอนใจยาว “จะเตือนเอ็งอยู่แล้วว่าอย่าประมาท ไอ้กัลป์เอ๊ย... สมัยก่อนนะพวกคนดีมีวิชาตายโหงกันมาเยอะก็เพราะวู่วามแบบเอ็งนี่แหละ”
“ถ้าไม่ได้ลุงช่วยชีวิตไว้ ฉันคงตายไปแล้ว”
“พูดอะไรอย่างนั้น เอ็งเป็นเหมือนลูกเหมือนหลานของข้า อย่าลืมสิพ่อเอ็งกับข้าเป็นเพื่อนร่วมน้ำสาบานกัน แล้วข้าจะทนเห็นเอ็งเดือดร้อนได้ยังไง ไหนๆมาให้ข้าดูซิ โอ้โห...นี่ขนาดมีของนะเอ็ง”
สีหน้าสะกดกลั้นความเจ็บปวดของกัลป์ทำให้ตะโพนส่ายหน้าอ่อนใจ “คนไม่ใช่แมวนะไอ้กัลป์จะได้มีเก้าชีวิต ถึงเอ็งเคยแพ้ เคยรอดตายจากไอ้แสนมากี่หนแต่เอ็งอย่าคิดเชียวนะว่าหนหน้าจะรอดอีก”
“ฉันก็แค่อยากทวงความยุติธรรม ต่อให้ตายอีกกี่ครั้ง...ฉันก็ไม่กลัว!”
ooooooo
การเจอหน้ากัลป์อีกครั้งทำให้อัญชันนอน
ไม่หลับ ว้าวุ่นใจด้วยความคิดถึงปนห่วงหา ความรู้สึกแค้นเคืองที่เคยเกาะกุมหัวใจค่อยๆเลือนหาย พร้อมภาพความทรงจำเก่าๆผุดในหัว
อัญชันจำได้ดีถึงสัมผัสแสนหวานตอนเขาบอกรักและมอบแหวนดอกหญ้าแทนใจ
“อัญชัน...ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันมีค่าสำหรับผม ผมสัญญาว่าจะรักษามันเอาไว้ตลอดไป”
“ถ้าคุณสัญญา ฉันก็สัญญาเหมือนกัน ฉันจะรักคุณ... อัญชันจะรักนายกัลป์คนนี้...ตลอดไป”
คำสัญญาของกัลป์ยังก้องในหัว เช่นเดียวกับจุมพิตแสนหวานที่ตราตรึงในใจเธอไม่รู้ลืม อัญชันต้องสู้กับหัวใจตัวเองอย่างหนักให้ตัดใจ แต่เธอยังทำไม่ได้ ยิ่งเวลานี้ที่รู้ว่าเขายังรู้สึกดีกับเธอ...ยิ่งยากจะหักใจ
อัญชันดึงตัวเองจากอดีตและปัดเรื่องกัลป์ทิ้ง พยายามตั้งสติไปทำงานในไร่ แต่ไม่ทันก้าวออกจากบ้าน ลำดวนสาวใช้คนสนิทก็วิ่งมาบอกว่าเพลิงคนขับรถ
คนใหม่ของเธอจะถูกแสนลงโทษ!
พวกสมุนของแสนขาประจำร้านกาแฟของปานจำหน้าเพลิงได้ในที่สุด และบุกไปเอาเรื่องถึงเรือนคนงาน เพลิงไม่ยอมโดนรุมสู้จนพวกสมุนของแสนนอนเจ็บระนาว แสนจึงจะจับตัวมาลงโทษ
อัญชันวิ่งมาห้ามเมื่อเห็นว่าคนขับรถคนใหม่ถูกพวกแสนรุมซ้อม
“มีอะไรกันคะพี่แสน”
“คนงานใหม่ของอัญชันก่อเรื่อง”
“คนของพี่มองข้ามหัวฉันมากกว่า ทุกคนทำเหมือนฉันไม่ได้เป็นเจ้าของไร่ นึกจะลากใครไปกระทืบก็ได้”
“คนงานใหม่ของอัญชันทำตัวกร่างมากเกินไป”
เพลิงเผชิญหน้ากับแสนเป็นครั้งแรกและไม่รอช้าจะท้าทาย
“คนของพี่เกะกะระรานไปทั่ว วันนี้จะเข้ามากระทืบฉันแล้วจะให้ฉันนอนนิ่งๆเฉยๆรอรับฝ่าเท้ามันก็ยังไงๆอยู่นะ”
“แต่มันเป็นคนของกู...แสน ราชสีห์”
แสนประกาศศักดาอย่างน่าหมั่นไส้จนเพลิงอดสวนไม่ได้
“แหม...อย่าว่าแต่คนของพี่เลย ต่อให้พี่มาทำกับฉันอย่างนี้พี่ก็ต้องถูกฉันเตะ!”
เพลิงสบตาไม่กลัว แสนเดือดจัดกระโจนหาและควักปืนมาจ่อ อัญชันต้องถลาไปห้าม
“เมื่อคืนพี่ยังคลั่งไม่พออีกหรือไง ความเป็นลูกผู้ชายของพี่มันหายไปไหนหมด ลูกน้องพี่แสดงความเป็นหมาหมู่มากพอแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้พี่กลายเป็นหมาเหมือนกับพวกมันหรอก”
“น้องเข้าข้างมัน”
“ฉันไม่เข้าข้างใครทั้งนั้น เขามีอาวุธสักชิ้นไหมล่ะ...หัดละอายใจบ้างสิพี่”
แสนขัดใจมากคว้าคมแฝกมาโยนให้เพลิงแบบส่งๆ
“ตอนนี้มันมีอาวุธแล้ว เพราะฉะนั้น...พี่มีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้”
“อย่าป่าเถื่อนนักเลย”
“มันหยามเกียรติพี่ต่อหน้าคนงานเป็นสิบ พี่ไม่ปล่อยมันไว้แน่”
อัญชันอ้าปากจะห้ามพี่ชายแต่เพลิงกลับเอื้อมมือไปคว้าคมแฝกมากำแน่น
“ไม่เป็นไรครับคุณอัญชัน ถ้านายแสนคิดว่าศักดิ์ศรีของความเป็นคนมีค่าแค่นี้จะตัดสินด้วยกำลังก็ได้”
“ปากเก่ง...ขอให้ฝีมือเก่งเหมือนปากเถอะ เข้ามาเลย...วันนี้ถ้ามึงล้มกูได้...กูจะยอมกราบ!”
ooooooo
