คุณหนูเรือนเล็ก

จากนั้นไม่นาน เหิมเปิดประตูห้องนอนเข้ามา วัชรีในชุดเสื้อคลุมออกจากห้องน้ำมาเห็นเขา รายงานว่าฝังทำลายหลักฐานหมดแล้ว จะไม่มีใครรู้ว่าเราฆ่าตาสรรค์ใช่ไหม

“ไม่มีทางที่ใครจะรู้เด็ดขาด ก็เหมือนกับการตายของไอ้ภิมุขนั่นแหละ คุณลืมเรื่องนี้ไปเลยวัช เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน” เหิมว่าแล้วนวดขมับให้วัชรีเบาๆอย่างรักใคร่

“แล้วก็คิดถึงแต่ความสุขสบายที่เราสองคนเฝ้ารอมัน ตามสัญญาว่าเราจะมีวันนี้ร่วมกัน” วัชรีหลับตาพริ้ม พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดของเธอ ตอนนั้นเธอยังเป็นแค่นักเรียนผู้ช่วยพยาบาลยืนรอเหิมที่เพิ่งทำงานเป็นทนายความอยู่ที่สวนสาธารณะ สักพักเขามาถึง เห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของเธอถามว่ามีอะไร เธอเล่าให้ฟังทั้งน้ำตาว่าแม่ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอมให้อีกแล้ว พ่อเองก็เอาแต่ดื่มเหล้า งานการไม่ทำ เธอคงต้องเลิกเรียน

“ลาออกไม่ได้นะวัช เทอมนี้วัชก็จะเรียนจบแล้ว”

“ก็วัชไม่จ่ายค่าเทอม ใครเขาจะให้สอบล่ะ ไม่สอบก็เรียนไม่จบ ทำไมชีวิตวัชถึงได้จนทุเรศแบบนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตกว่าจะเอาชีวิตรอดมาได้ อดแล้วอดอีก”

เหิมจับไหล่วัชรีทั้งสองข้างไว้ พูดให้เธอมีกำลังใจที่จะสู้ชีวิตต่อไป สักวันเราต้องได้ขึ้นไปอยู่บนที่สูง มีเงินมีทองใช้ร่ำรวยมีคนนับหน้าถือตา วัชรีจิตตกไม่เลิก จะมีวันอย่างที่เขาว่าได้จริงหรือ เขาให้คำมั่นกับเธอว่าเราสองคนจะต้องมีวันนั้น แล้วหยิบเงินยื่นให้ นี่เป็นเงินเดือนของเขาที่เพิ่งออก ให้เธอเก็บไว้เป็นค่าเทอม วัชรีโผกอดเขา

“ขอบคุณมากพี่เหิม มีพี่นี่แหละที่รักวัชมากที่สุด รักมากกว่าพ่อแม่วัชซะอีก”

“วันนี้พี่เริ่มต้นด้วยการเป็นแค่ทนายฝึกหัด เงินเดือนแค่พอยาไส้ แต่อีกไม่นานหรอก พี่จะต้องเป็นทนายที่ทำเงินได้เป็นล้านๆ เป็นทนายที่มีอำนาจที่ชี้นิ้วสั่งใครก็ได้” เหิมสีหน้ามุ่งมั่น...