คุณหนูเรือนเล็ก

เหิมเอารถของรังสรรค์ไปจอดทิ้งไว้ตรงที่รกร้างและเปลี่ยว เอากิ่งไม้แห้งสังกะสีผุๆและข้าวของที่พอจะหาได้แถวนั้นเอามาอำพรางรถไว้ จังหวะจะกลับวัชรีโทร.เข้ามือถือ รายงานว่านันทิยาถูกตำรวจจับฐานพยายามฆ่าดาญ่า เขาไม่รอช้าตรงมายังคฤหาสน์วศวงศ์ทันที...

วัชรีทั้งอ้อนวอนและขอร้องดาญ่าไม่ให้เอาเรื่องนันทิยาแต่ไม่เป็นผล เธอยืนกรานจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ตำรวจจึงล็อกตัวนันทิยาพาขึ้นรถจะเอาไปโรงพัก ยัยตัวแสบโวยวายไม่ยอมไป ขอร้องให้วัชรีช่วยตนเองด้วย

“แกเงียบน่า หยุดแหกปากได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะตามไปที่โรงพัก” คำพูดของวัชรีทำให้นันทิยาสงบยอมไปกับตำรวจแต่โดยดี ร้อยเวรขอเชิญดาญ่ากับเทวัตตามไปที่โรงพักเพื่อแจ้งข้อกล่าวหาด้วย วัชรีพยายามขอร้องดาญ่าให้เห็นแก่อนาคตของนันทิยาอย่าเอาความกันเลย แต่เธอไม่ยอมทำตาม ดึงเทวัตตามร้อยเวรไป วัชรีแค้นใจมากรีบกลับตึกใหญ่โทร.ฟ้องเหิมว่าดาญ่าไม่ยอมความจะเอานันทิยาเข้าตะรางให้ได้...

เหิมรำคาญที่นันทิยาทำอะไรไม่เข้าเรื่อง ก็เลยจะปล่อยให้นอนห้องขังสักคืนเผื่อจะหลาบจำไม่ก่อเรื่องอีก นี่ใกล้วันเปิดพินัยกรรมเข้ามาทุกทีแล้วเดี๋ยวจะถูกเพ่งเล็งเอาได้

“โธ่เอ๊ยยัยนัน อดทนนอนห้องขังสักคืนนะ สมัยเด็กๆแกก็เคยเกเรถูกจับส่งบ้านเมตตาปรานีอะไรนั่นมาแล้วหลายปี แกน่าจะคุ้นพออดทนอยู่ได้ แค่คืนเดียวเอง...นี่เป็นเพราะไอ้เทวัตคนเดียว มันดอดมาหานังดาญ่าที่เรือนเล็ก ยัยนันไปเจอเข้าก็เลยเป็นเรื่อง”

“ไอ้เทวัต ไอ้เนรคุณ ฉันทั้งขู่ทั้งลงไม้ลงมือกับมัน มันยังกล้าแอบมาหานังดาญ่าอยู่อีก” เหิมขบกรามแน่น

“นี่แสดงว่ามันไม่กลัวพี่เลย”

“ฉันเลี้ยงงูเห่าไว้ชัดๆขืนปล่อยไว้ มันต้องแว้งมากัดฉันเข้าสักวัน”

“ที่สำคัญมันเข้าไปอยู่ที่บ้านแม่มันแล้ว ทั้งตามันทั้งพ่อมันก็ป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆตัวมัน น่าเสียวไส้ที่สุดว่ามันจะรู้ความจริงเข้าสักวัน”