ข้ามสีทันดร

จากนั้นหลวงพ่อเล่าให้สองพ่อลูกฟังคร่าวๆว่าตอนที่เที่ยงวันมารักษาอาการติดยาเสพติดที่วัดแห่งนี้ แรกๆเขาก็ท้อเหมือนดวล แต่มีทูลคอยเป็นกำลังใจ คอยพูดกระตุ้นให้เขามีแรงฮึดสู้ สองพ่อลูกร่วมกันต่อสู้กับอาการติดยาของเที่ยงวัน จนอาการของเขาดีขึ้นเป็นลำดับ และหายได้ในที่สุด

วันที่เที่ยงวันได้ออกจากที่นี่ ทูลกับสวาทวิมลซึ่งเป็นคนมารับ เข้ามากราบขอบพระคุณหลวงพ่อที่ทำให้พวกตนได้ลูกกลับมาอีกครั้ง ท่านย้ำกับเที่ยงวันว่าได้เกิดใหม่แล้ว ขอให้ดำเนินชีวิตใหม่ให้ถูกต้องด้วย ทำความดีชดเชยสิ่งที่ได้ทำผิดพลาดลงไป สวาทวิมลดึงลูกมากอด

“หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะลูกนะ เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะลูก”

หลวงพ่อเตือนสามคนพ่อแม่ลูกว่าการเลิกยาว่ายากแล้วการกลับเข้าสังคมยิ่งยากกว่าเพราะคนมองเราผิดอย่างไรก็ยังคงมองอย่างนั้น มีเพียงเราเท่านั้นที่จะแก้ไขทุกอย่างได้และให้หมั่นทำความดีลบล้างความผิดพลาดในอดีตแม้จะลบไม่หมดแต่ความดีจะค่อยๆเจือจางความรู้สึกของผู้คนไปได้ ควรปิดหูปิดตาบ้าง

“รับแต่สิ่งที่ทำให้ชีวิตเราก้าวไปข้างหน้า อย่าเปิดรับสิ่งที่ทำให้เราถอยหลังกลับมาสู่สิ่งเลวร้าย”...

ในระหว่างที่ดวลตั้งใจแน่วแน่จะเลิกยาให้ได้ ยี่สุ่นยังคงตระเวนขอโทษผู้หลักผู้ใหญ่ที่งานวิวาห์ของลูกชายล่มกลางคัน วันนี้เธอมากราบขอประทานอภัยต่อคุณหญิงถนอมศรีผู้เป็นน้า การมาครั้งนี้ทำให้ยี่สุ่นได้รู้อีกว่า บุญหยาดรู้ทั้งรู้ว่าเชิญจิตกับมิถุนาเป็นพวกหิวเงิน ชอบเกาะคนรวย นิสัยใจคอหยาบกระด้าง ยังพยายามยัดเยียดให้แต่งงานกับลำธาร...

ยี่สุ่นเก็บความเคลือบแคลงนี้กลับมาถามบุญหยาดซึ่งหน้าว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ทีแรกเธอไม่ยอมพูดอะไรแต่พอถูกยี่สุ่นคาดคั้นหนักเข้าเธอก็หลุดปากว่าที่ทำแบบนั้นเพราะความอิจฉาที่ยี่สุ่นเกิดมามีทุกอย่าง ถึงเราสองคนจะมีแม่คนเดียวกัน แต่พ่อของยี่สุ่นเป็นถึงหม่อมราชวงศ์ ส่วนพ่อของตนเป็นเพียงครูจนๆ แถมยี่สุ่นยังแต่งงานมีครอบครัวที่ดีมีลูกที่น่ารัก แต่ตนไม่มีอะไรเลย

“คุณพี่...แต่ฉันไม่เคยทิ้งคุณพี่เลย”

“ฉันคอยดูแลเธอและลูกๆ แล้วฉันได้อะไรเธอก็มองฉันเป็นแค่บริวารของเธอเท่านั้น” บุญหยาดคายความในใจออกมาจนหมด ยี่สุ่นเสียใจที่พี่สาวคิดอย่างนี้กับตัวเองมาตลอด

“น้องตัดสินใจจะไปปารีสกับตาธารสักพัก” พูดจบยี่สุ่นเดินขึ้นห้องไม่สนใจบุญหยาดอีกเลย...

ทางด้านชีวาตม์ทำตามที่เคยพูดไว้กับยุพรา เอาน้องปอนด์ลูกของกิ่งคำซึ่งเกิดมามีปัญหาเนื่องจากแม่ติดยามาเลี้ยงดูอย่างดีเหมือนเป็นลูกตัวเอง รับกิ่งคำกลับมาอยู่ด้วยกันโดยที่เธอรับปากจะเลิกยาและเข้ารับการบำบัด รื่นเริงก็ยังอยู่ในความดูแลของเขา การกระทำของชีวาตม์ทำให้ยุพรายิ่งรักเขามากขึ้น รักในความดีของเขาและตั้งใจมั่นจะช่วยเขาให้ผ่านเรื่องยากๆเหล่านี้ไปให้ได้ ในฐานะเพื่อน...

ในที่สุดดวลเลิกยาได้ กลับไปเรียนหนังสืออีกครั้ง ดำเกิงขายบ้านหลังใหญ่ได้เงินมากพอสมควรทำให้เคลียร์หนี้สินได้หมดและยังมีเงินเหลือพอซื้อบ้านหลังเล็กๆอยู่ สกาวทำอาหารใต้ให้ดำเกิงเอาไปส่งตามบ้านละแวกนั้น ทุกอย่างดูลงตัวจนเดือนสิบที่ได้รับข่าวดีนี้จากพ่อยิ้มไม่หุบ เที่ยงวันพลอยดีใจไปกับเธอด้วย

“ทุกอย่างก็ดูว่าจะจบลงแบบสวยงามแล้วนะครับ จะเหลือก็แต่เรา แล้วเราล่ะครับจะลงเอยแบบไหน”...

เที่ยงวันกับเดือนสิบลงเอยด้วยการแต่งงานกัน ทั้งคู่ไปแต่งงานที่แอฟริกาใต้ สถานที่ที่ทั้งคู่พบกันครั้งแรก โดยมีวาวาตูทำพิธีแต่งงานให้ตามประเพณีของเผ่าซูลู ท่ามกลางบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรัก

ooooooo

–อวสาน–