ข้ามสีทันดร

ที่ห้องเช่าโทรมๆ กิ่งคำอยากยาลุกขึ้นไปหาตามลิ้นชักเพื่อจะเอามาเสพ ทันใดนั้นมีน้ำไหลออกมาตามหว่างขา เธอตกใจสุดขีดทำอะไรไม่ถูก ตะโกนเรียกให้คนมาช่วย...

หลังกิ่งคำคลอดลูก ชีวาตม์ชวนยุพราไปหาเอนที่กองถ่ายแบบเพื่อบอกให้รับรู้ เขาส่งเสียงเฮลั่น นี่แสดงว่าไม่ใช่ลูกของเขา ไม่เชื่อให้ลองนับเวลาดู ชีวาตม์แจ้งว่าเด็กคลอดก่อนกำหนด ออกมาตัวเล็กนิดเดียว กำลังสู้อยู่ไม่รู้จะรอดหรือไม่ เช่นเดียวกับกิ่งคำ ขอร้องให้เอนไปเยี่ยมเธอกับลูกหน่อย

“ถามจริง พี่จะให้ผมไปเยี่ยมพี่กิ่งน่ะเหรอ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขานะพี่ เขามาหาเพื่อนนอนแก้เหงาผมก็จัดให้” คำพูดเอาแต่ได้ของเอนทำเอาชีวาตม์เกือบทนไม่ไหว ยุพราได้แต่แตะไหล่เพื่อรั้งสติเขาไว้ แล้วอ้อนวอนเอนให้ไปเยี่ยมลูกก็ยังดีถ้าไม่เห็นแก่กิ่งคำ

“ขอโทษนะครับพี่ การนอนกันเพื่อความสนุกน่ะผมไม่สมควรต้องมานั่งรับผิดชอบอะไร เด็กคนนี้พี่จะเอาอะไรมายืนยันว่าเป็นลูกผม”

“เด็กคนนี้เป็นลูกผม ไม่เป็นไร คิดซะว่าพวกเราเข้าใจผิดแล้วกันนะ”

“โอเค งั้นถ้าไม่จำเป็นกรุณาอย่ามารบกวนผมอีกนะครับ” เอนยิ้มกวนให้แล้วเดินจากไป ยุพราหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า เห็นหน้าจอว่านภางค์ยังคงฟังสายอยู่ก็ยิ้มออกมา...

ด้านนภางค์กับโอเล่เปิดสปีกเกอร์โฟนฟังเสียงจากมือถือของยุพราได้ยินทุกคำที่เอนพูด นภางค์ถึงกับหน้าเครียดไม่คิดว่าเอนจะเลวร้ายได้ถึงเพียงนี้...

เที่ยงวันยังคงทำใจเรื่องเดือนสิบไม่ได้นอนหมด อาลัยตายอยากอยู่ริมหาดแห่งหนึ่ง ยิ่งพยายามลบเธอจากใจก็ยิ่งเห็นภาพเธอชัดเจน เขาดับความฟุ้งซ่านของตัวเองด้วยการวิ่งลงทะเล ดำผุดดำว่าย ทำทุกอย่างเพื่อสลัดภาพเดือนสิบออกจากสมอง...

พักหลังมานี่ ลำธารมาเป็นแขกกินข้าวที่บ้านแทบทุกวัน เดือนสิบเฝ้าถามตัวเองว่าทำไมเมื่อก่อนเขาถึงไม่ทำแบบนี้ ถ้าเขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้น เที่ยงวันคงไม่มีสิทธิ์เข้ามาแทรกระหว่างเธอกับเขาได้เลย เพียงแต่ตอนนี้เธอมีเที่ยงวันอยู่เต็มหัวใจเสียแล้ว

เธอมองลำธารที่คุยกับพ่ออย่างถูกคอ และยังปฏิบัติกับแม่ดีมาก ทำไมเขาไม่ทำอย่างนี้มาตั้งแต่ต้น

ooooooo