จ้าวสมิง

ซาเงร้องไห้เสียใจและโทษตัวเองที่ดื้อรั้น

กลับมาที่บ้านทำให้พ่อแม่ต้องตาย ทุกคนสงสารซาเงโดยเฉพาะกำพลที่แอบมีใจให้เธอ เขาสัญญาจะลากคอคนร้ายมาลงโทษให้ได้ ขณะที่พิมพ์สายนั้นยินดีรับซาเงมาอยู่ร่วมชายคาในฐานะน้องสาวโดยจะให้พ่อรับเป็นลูกบุญธรรม

แต่เมื่อสวัสดิ์มาเจรจาด้วยตัวเองกลับต้องผิดหวังเพราะผู้กองกำพลขอทำตามความต้องการของตาชิที่สั่งเสียไว้ก่อนสิ้นใจให้พาซาเงไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย

กำพลพาซาเงไปอยู่กับตะวันและถวิลที่บ้านเชิงดอย ส่วนยองตะมุขอไปจัดการบางเรื่องให้มันจบสิ้น แต่สิ่งสำคัญคือต้องล่าเอาหัวใจเสือสมิงมาปลดปล่อยตะวันให้หลุดพ้นจากสิ่งชั่วร้ายโดยเร็วที่สุด

ทางด้านเจนจิตที่หลงผิดไปรักปลัดอรรถส่งผลให้ตัวเองโดนไอ้แคล้วปู้ยี่ปู้ยำบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจอยู่กลางป่า เวลานี้เธออยากกลับบ้านแต่กลับไม่ได้เพราะถูกไอ้แคล้วกักขังแน่นหนาเช่นเดียวกับอากาพะโยสิ้นอิสรภาพด้วยอาคมของเสือคล้อย

คืนนั้นกลางป่า อูซานพยายามจะเข้ามาช่วยอากาพะโยแต่โดนคล้อยเล่นงานด้วยการปักเข็มลงบนแผ่นหนังเสือ อูซานเจ็บปวดเหมือนโดนของมีคมทิ่มแทงร่างกายทรุดลงกับพื้น พร้อมๆกับแคล้วก็ล้มกลิ้งลงเช่นเดียวกัน แหกปากร้องประสานเสียงกับอูซานด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส ตะวันอยู่ที่บ้านเชิงดอยมีอาการเดียวกันนี้ด้วย ถวิลกับซาเงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่ถวิลเชื่อว่าคนที่รู้เรื่องนี้น่าจะเป็นยองตะมุ

คล้อยยังคงกดเข็มทิ่มแทงหนังเสือพลางบอกแคล้วให้อดทนไว้ อากาพะโยถูกคุมขังอยู่กับเจนจิตอีกทาง จำเสียงร้องของอูซานได้และอยากจะไปช่วยแต่ทำไม่ได้เพราะโดนมัดแน่นหนา

เมื่อคล้อยไม่กดเข็มบนหนังเสือ ทั้งอูซานและแคล้วก็ไม่เจ็บปวด ตะวันก็เช่นกัน...คล้อยต่อรองอูซานให้ยอมเป็นสมุนของตนแล้วจะไว้ชีวิต แต่อูซานโพล่งขึ้นอย่างไม่ยอม

“คนอย่างกูไม่เคยก้มหัวให้ใคร กูยอมตายมากกว่าจะยอมให้ใครมากดหัวย่ำยีศักดิ์ศรี”

อูซานกลายร่างเป็นเสือพุ่งเข้าใส่คล้อย แต่ไม่ทันถึงก็ถลาร่วงกลิ้งไปกับพื้นดิ้นพราดๆ เพราะคล้อยแทงเข็มบนหนังเสืออย่างแรง แคล้วเจ็บปวดไปด้วย ตะวันก็อีกคน