เกมรักเอาคืน
ตอนที่ 15
ตุลอึกอักเพราะรู้ว่าป้องกุลไปรับลูกค้าแต่ไม่กล้าพูดออกมา เกศิรินสงสัยถามเสียงดังเพราะห่วงลูกมาก
“ฉันถามว่าป้องอยู่ไหน”
น้ำเสียงและท่าทีเด็ดขาดของเกศิรินทำให้ตุลน่าจะหมดทางเลี่ยงเสียแล้ว...
ป้องกุลอยู่ในผับหรูที่บรรยากาศคึกคักไปด้วยผู้คนและเสียงเพลง เขานั่งดื่มอยู่กับสุนิดา ดื่มเอาๆ เหมือนตั้งใจให้ตัวเองเมาหนักจนสุนิดาทักท้วง
“โอ้โหป้อง...พี่อุตส่าห์รอป้องว่างมาคุยกับพี่ แต่ป้องเอาแต่ดื่ม ถ้าป้องน็อกไปก่อนคืนนี้พี่ไม่ต้องนั่งคุยกับยุงเหรอ”
“พี่ไม่ต้องห่วง...ผมยิ่งเมายิ่งบริการดี”
“งั้นขอพี่มัดจำก่อนแล้วกัน เผื่อป้องน็อก อย่างน้อยพี่ยังมีอะไรติดมือ”
สุนิดารั้งหน้าป้องกุลมาใกล้หน้าตัวเองแล้วจูบปากเขาอย่างเร็วพร้อมกับถ่ายรูปด้วยโดยที่ป้องกุลไม่ทันตั้งตัว
“ผมไม่ถ่ายรูป ผมบอกกฎของผมแล้วไง” ป้องกุลโวย
“อุ๊ย!! พี่ลืม เดี๋ยวพี่ลบเลย” สุนิดาทำเหมือนจะลบรูป แต่ความจริงแอบส่งรูปนั้นไปให้อาริสา...
ขณะนั้นอาริสากับเขมยังเข้าเวรอยู่โรงพยาบาล สองคนออกจากห้องฉุกเฉินเพื่อจะไปดูคนไข้ที่มาใหม่ เห็นหมอเอกนั่งหน้าห้องก็พากันหยุดทัก
“อ้าว...นึกว่าหมอกลับไปแล้วซะอีก”
“รอใครเหรอคะ”
คำถามนั้นของเขมทำให้อาริสาเซ็งไม่น้อย เพราะรู้ทันว่าเขมถามเพื่อชงให้หมอเอกตอบอะไร
“อ๋อ พอดีผมมีคนไข้น่ะ เพิ่งจะเสร็จเลยมานั่งพัก”
“แหม...ตรงที่หมอนั่งบรรยากาศช่างน่านั่งพักมากเลยนะคะ หน้าห้องฉุกเฉินเนี่ย”
“เขม...รีบไปรับคนไข้เถอะ มัวแต่พูดอยู่ได้ ขอตัวก่อนนะคะ” อาริสาตัดบทจะไป พลันโทรศัพท์มือถือสั่นจึงหยิบมันจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาเปิดดู
ภาพที่ปรากฏหน้าจอมือถือคือรูปสุนิดาจูบป้องกุล อาริสาเห็นแล้วจุกเจ็บแต่พยายามข่มความรู้สึกไว้ กระนั้นหมอเอกที่จับสังเกตก็ยังสงสัย
“มีอะไรรึเปล่าริสา”
อาริสาตั้งสติแล้วกดปิดหน้าจอมือถือ พูดกับหมอเอกให้ปกติที่สุด “ไม่มีอะไรค่ะ ขอตัวนะคะ” แล้วผละไปรับคนไข้ที่ด้านหน้ากับเขมทันที
ooooooo
ที่ผับหรู สุนิดายิ้มกับโทรศัพท์มือถือตัวเอง มั่นใจว่าทำให้อาริสาไม่กลับมายุ่งกับป้องกุลได้อีกแน่...แล้วมองป้องกุลที่เอาแต่ดื่มเหล้า ก่อนจะแสร้งพูดอย่างรู้สึกผิดกับเขา
“พี่ขอโทษที่แนะนำริสาให้ป้องรู้จัก พี่ไม่รู้จริงๆว่าริสามีปัญหากับแม่ของป้อง พี่ไม่คิดว่าริสาจะใช้ป้องแก้แค้นแม่ของป้อง”
“พี่รู้ได้ยังไง”
“ริสาบอกพี่...วันนี้พี่เจอเขา พี่ชวนเขามาเที่ยวแต่เขาไม่ยอมมา”
“เขาคืนดีกับสามีเขาแล้ว เขาไม่มาหรอก”
“ใครบอก ที่ริสาไม่มาเพราะกลัวป้องต่างหาก”
“กลัวอะไรผม”
“ป้องไม่รู้เหรอว่าริสารักป้องมาก”
“หยุดพูดเถอะ ผมกับเขาก็เหมือนพี่กับผม ลูกค้ากับผู้ชายไซด์ไลน์มันไม่มีความรักจริงหรอกพี่ มีแค่เพื่อนแก้เหงาข้ามคืน”
สุนิดามองอาการป้องกุลแล้วยิ้มกริ่ม มั่นใจว่าป้องกุลยังรักอาริสาแน่จึงพยายามทำให้เขากลับไปหาเธออีก
“ตอนแรกริสาก็คิดกับป้องอย่างนั้น แต่พอริสาอยู่กับป้อง ริสาดันรักป้องขึ้นมาจริงๆ บอกเลยริสาไม่คืนดีกับสามีแน่เพราะเขายังมีป้องในหัวใจ ถ้าริสา
กลับมาหาป้อง ป้องจะอภัยให้ริสาไหม”
ป้องกุลนั่งนิ่งฟังคำพูดของสุนิดา โดยทั้งคู่ไม่รู้ว่าเกศิรินยืนอยู่ข้างหลังและได้ยินประโยคที่สุนิดาพูดยุป้องกุลกลับไปหาอาริสาพอดี
เมื่อแน่ใจว่าสุนิดาเป็นคนชักนำป้องกุลกับ
อาริสารักกัน เกศิรินไม่รอช้าเข้าไปจิกผมสุนิดาจนหน้าหงายร้องวี้ดว้ายตกใจสุดขีด
“มึงนี่เองที่ปั่นเรื่องนี้”
ป้องกุลตกใจรีบห้ามเกศิริน แต่เธอไม่ยอมปล่อยมือจากสุนิดา แถมขู่คำรามเอาเรื่อง
“มึงเป็นคนพาริสามาหาลูกกูใช่มั้ย” พูดจบก็ฟาดหน้าสุนิดาจนล้มลงกับพื้น แล้วยังตามไปนั่งคร่อมทั้งที่สุนิดาพยายามดิ้นหนี
“ปล่อยกูนะ”
เกศิรินนั่งทับตัวสุนิดาไว้แล้วตบไม่ยั้ง “มึงแค้นกูนักใช่มั้ย มึงก็ตบกับกู อย่ามายุ่งกับลูกกู แน่จริงมึงตบกู ตบสิ”
สุนิดาดิ้นรนแต่สู้แรงเกศิรินไม่ได้ ป้องกุลต้องเข้ามาดึงเกศิรินออก นั่นแหละสุนิดาถึงลุกได้และรีบถอยห่าง แต่ยังปากดีท้าทายทั้งที่ในใจหวาดกลัว
“กูไม่ตบกับมึงให้เสียมือหรอก เพราะตบมันแค่เจ็บ แต่ทำให้มึงโดนผู้ชายทิ้งมันสะใจกว่า”
เกศิรินจะกระโดดถีบสุนิดาแต่ป้องกุลยังจับตัวไว้และพยายามลากแม่ออกจากผับ โดยที่สุนิดา
ยังก้าวตามไม่ลดละ
“ปล่อยแม่นะป้อง...”
“วันนี้มึงเสียผัว ระวังมึงจะเสียลูกชายให้ริสาด้วย คิดว่ามึงจะชนะริสา...ไม่ใช่เลย มึงแพ้”
“กูไม่เคยแพ้ใคร...จำไว้” เกศิรินประกาศกร้าว สุนิดาไม่แยแส...แสยะยิ้มแล้วเดินจากไป
เกศิรินเต้นเร่าๆอยู่หน้าผับ โวยวายกับป้องกุลอย่างโกรธแค้น
“ริสาเจอป้องเพราะมันซื้อป้องเหรอ”
ป้องกุลเจ็บและเครียดไม่อยากพูดเกี่ยวกับอาริสาอีก ตวาดใส่แม่ “เลิกพูดถึงเขาสักทีได้ไหม” แล้วจะเดินไป แต่โดนเกศิรินกระชากแขนไว้อย่างโกรธจัด
