ไฟหิมะ

“เราเพื่อนกัน...ฉันนับถือแกจริงๆนะเว้ย เจอแต่ละเรื่องโหดๆทั้งนั้น อย่าท้อนะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วสู้ให้สุด”

“ซึ้งจริงๆ ประทับใจมาก” คิมหันต์เข้ามาแทรกโดยมีเที่ยงคอยตามประกบไม่ห่าง

หินสุดทนต่อยหน้าคิมหันต์ ส่วนเผือกรีบกันเที่ยงที่จะเข้าช่วย สองคู่ซัดกันนัว คิมหันต์ไม่กลัวแถมจงใจเยาะเย้ยหินให้เจ็บปวดยิ่งขึ้นไปอีก

“วันนี้ฉันยอมให้แกก็ได้ เป็นของขวัญปลอบใจที่แม่แกตาบอด”

หินเงื้อมือสุดแขนหมายซัดปากคิมหันต์ แต่นาทีนั้น รปภ.วิ่งเป่านกหวีดเข้ามาห้าม หินเลยหยุดชะงักแต่ไม่วายแผดเสียง

“ไอ้คิม...แกต้องชดใช้”

“แกต่างหากที่ต้องชดใช้ แกก็ได้ยินที่น้องสาวแกพูดแล้วนี่ ที่บ้านแกต้องเดือดร้อนขนาดนี้ ที่แม่แกต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะแก...เพราะแกคนเดียว” คิมหันต์ตอกย้ำแล้วเดินหัวเราะจากไปด้วยความสะใจ

ooooooo

หินเดินคอตกออกมายืนหน้าเศร้าหมดอาลัย ตายอยากในชีวิต จังหวะนี้ติ๊ยาที่ตั้งใจมาเยี่ยมสุนีย์เดินมาเห็นเขา หญิงสาวอึกอักเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยปากว่าตนจะมาเยี่ยมคุณน้า แต่หินกลับตวาดไล่เธอให้กลับไป

ติ๊ยาเก็บกลั้นความเสียใจหันกลับออกไปหน้าโรงพยาบาลทั้งที่ฝนกำลังตก แต่แล้วเกิดสิ่งไม่คาดคิดเมื่อถึงลานจอดรถพบเหตุการณ์ระทึกหินโดนชายขับรถมอเตอร์ไซค์ไล่ยิง ซึ่งติ๊ยารีบขับรถยนต์ของตนมารับหินหนีออกไปทันท่วงที และต้องเข้าไปหลบซ่อนตัวในตึกร้างอยู่พักใหญ่กว่าจะกลับออกมาได้อย่างปลอดภัย

เมื่อติ๊ยากลับถึงบ้านในค่ำนั้น ประเสริฐกับสารภีเฝ้ารอด้วยความเป็นห่วง  ต่างซักถามเธอว่าหายไปไหนมาทำไมถึงติดต่อไม่ได้ ติ๊ยาตอบไม่ตรงคำถามนักว่าตนไม่เป็นไร ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง

“ว่าแต่คุณหนูไปไหนมาเหรอคะ ทำไมดูมอมแมมล่ะคะ”

“ก็แวะไปช่วยจักรจัดออฟฟิศมาน่ะค่ะ มอมแมมจริงด้วย งั้นติ๊รีบไปอาบน้ำดีกว่านะคะ”

ติ๊ยาผละไปอย่างเร็ว พอเข้าห้องก็ไม่ได้รีบอาบน้ำตามที่บอก แต่นั่งนึกย้อนเหตุการณ์ตอนอยู่กับหินในตึกร้าง เธอถามเขาว่ามีเรื่องกับใครถึงโดนไล่ยิงอย่างอุกอาจขนาดนี้ หินบอกว่าอาจจะเป็นพวกโจทย์เก่าสมัยตนเป็นตำรวจ หรือไม่ก็พวกโจทย์ใหม่ๆ เพราะตนทำงานรับจ้างคุ้มกันเลยอาจไปเหยียบหางใครก็ได้ไม่แปลกที่จะมีคนอยากเช็กบิลตน

คำตอบของหินทำให้ติ๊ยาไม่สบายใจและเป็นห่วงเขามากขึ้น แล้วเธอก็ยังไม่เคยลืมสัญญาที่บอกเขาว่าจะอยู่ข้างเขา จะให้กำลังใจเขา และจะรอเขาเสมอ...