ไฟหิมะ
ตอนที่ 14
“อูย...หายแล้วตีแรงเลยนะ”
“แล้วนี่ตกลงพี่หินของเราเขาจะมามั้ย ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่มาเลย”
พูดขาดคำ เผือกผลักประตูเข้ามาสีหน้าไม่สู้ดี พูดเลี่ยงไปเลี่ยงมาเรื่องหินก่อนจะหาทางแยกน้ำออกมาคุยกันนอกห้อง
“น้ำทำใจดีๆ อย่าเพิ่งโวยวายนะ เมื่อคืนนี้เพื่อนพี่ที่ดับเพลิงมันโทร.หาพี่บอกว่ามีไฟไหม้ บ้านต้นเพลิงคือบ้านน้ำ”
น้ำไม่โวยวายแต่ช็อกไปหลายวินาที ก่อนจะแผดเสียงว่าไม่จริง ไม่ใช่บ้านตน เผือกสงสารเหลือเกินแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
“ไม่ใช่บ้านน้ำ...ไฟไม่ได้ไหม้บ้านน้ำ น้ำกำลังจะพาแม่กลับบ้าน” น้ำรำพันทั้งน้ำตานองหน้า ทรุดฮวบลงกับพื้นสะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนา
หลังจากตั้งสติได้แล้ว น้ำเดินกลับมาหน้าห้องพร้อมเผือก กำชับเขาว่าอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับแม่ ถ้าแม่รู้ต้องแย่แน่ หมอย้ำนักหนาห้ามให้แม่เครียด
“อือ...ว่าแต่จะบอกน้านีย์ว่ายังไงดีล่ะ นี่ก็เตรียมตัวกลับบ้านเต็มที่แล้ว”
“นั่นสิ จะโกหกแม่ว่าไงดี พี่เผือกช่วยคิดหน่อยสิ”
ทันใดนั้นเสียงสุนีย์กรีดร้องดังลั่น สองคนตกใจมากรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องเห็นสุนีย์ทรุดอยู่กับพื้น
“แม่...แม่เป็นอะไร”
“ใครทำอะไรน้านีย์ครับ”
“น้ำ...เผือก ไม่จริงใช่มั้ย บอกแม่สิ ไม่จริงใช่มั้ย บ้านเราไม่ได้ถูกไฟไหม้ใช่มั้ย”
“แม่! ใครบอกแม่ น้ำถามว่าใครบอกแม่”
“พี่คิมเองจ้ะ” คิมหันต์ปรากฏตัวออกจากหลังม่านกั้น น้ำกับเผือกหันขวับ “พี่เป็นคนบอกเองว่าบ้านน้านีย์ถูกไฟไหม้”
“ไอ้คิม ไอ้เลว” เผือกโผนเข้าใส่คิมหันต์แต่โดนเที่ยงปราดเข้ามาผลักกระเด็น
“น้ำจะปิดแม่ทำไม ทำไมไม่บอกแม่”
“แม่อย่าร้อง น้ำไม่ได้ปิดแม่ น้ำเองก็เพิ่งรู้”
สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่คิมหันต์ยิ้มสะใจ ชำเลืองมองเผือกที่หน้าตาดุดันเอาเรื่องอย่างไม่หวั่นเกรง
“แล้วมันเรื่องอะไรของแกไอ้คิม น้านีย์ไม่สบายอยู่ หมอสั่งห้ามเครียด ถ้าน้านีย์เป็นอะไรขึ้นมา ฉันฆ่าแกแน่”
“หมอสั่งห้ามเครียด? แล้วนี่ไอ้หินลูกชายสุดที่รักของน้านีย์หายไปไหน มัวแต่ไปเป็นบอดี้การ์ดให้ไอ้พวกมาเฟียอยู่ที่ไหนถึงได้ปล่อยให้แม่กับน้องต้องตกระกำลำบากขนาดนี้”
“บอดี้การ์ดมาเฟีย?” สุนีย์ทวนคำอึ้งๆ
“ไม่จริง!! พี่หินไม่ได้เป็นบอดี้การ์ดมาเฟีย แม่อย่าไปเชื่อมันนะ อย่าไปฟังมัน”
“ไม่ใช่บอดี้การ์ดมาเฟียธรรมดาด้วยนะครับน้านีย์ แต่เป็นพวกมาเฟียค้ายาเลยทีเดียว”
สองแม่ลูกช็อก เผือกจะชกปากคิมหันต์แต่สุนีย์เป็นลมล้มพับไปก่อน
“แม่!! ช่วยด้วย พี่เผือกช่วยด้วย”
เผือกลนลานเรียกหมอพยาบาลลั่นไปหมด คิมหันต์มองภาพอลหม่านตรงหน้าด้วยความสะใจที่สุด
ooooooo
