ไฟหิมะ
ตอนที่ 14
หินแยกกับติ๊ยากลับมาที่ห้องพักพบนลินมีอาการร้อนๆหนาวๆผุดลุกผุดนั่งไม่เป็นสุข สุดท้ายทนไม่ไหวเข้าห้องน้ำเอาน้ำราดตัวเพื่อดับอาการเหล่านั้น แล้วทำท่าจะหมดสติ หินจับสังเกตและประคับประคองด้วยความเป็นห่วงก่อนจะคิดปะติดปะต่อเรื่องราวของนลินว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นอะไรกันแน่...
หลายวันถัดมาหินไปดูบ้านเพื่อจะซื้อให้แม่กับน้องอยู่อาศัยโดยไม่รู้ว่าเวลานี้สองคนแม่ลูกออกจากโรงพยาบาลไปอยู่ที่อื่นแล้ว จนกระทั่งหินติดต่อน้ำไม่ได้จึงโทร.เข้าโรงพยาบาลถึงรู้เรื่อง เขาร้อนใจมาก เพียรโทร.หาน้ำอีกครั้งกว่าจะรับสาย
“น้ำ...ทำไมไม่บอกพี่ว่าแม่ออกจากโรงพยาบาลวันนี้”
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆว่ะที่ลืมบอกแก”
เสียงนั้นไม่ใช่น้ำและหินก็จำได้แม่นด้วยว่าคือใคร กรอกเสียงลงไปด้วยความโมโห
“ไอ้คิม! แกเอาแม่กับน้องสาวฉันไปไว้ที่ไหน”
“ทำไมฉันต้องบอกแกด้วยวะไอ้หิน ทีแกเอาน้องสาวฉันไปไว้ที่ไหนแกยังไม่เคยบอกฉันเลยนี่หว่า”
“อย่าแตะต้องแม่ฉัน อย่าแตะต้องยัยน้ำเด็ดขาด”
“ฉันก็ไม่กล้ารับปากว่ะ เพราะแม่แกก็แก่สะเงาะสะแงะแถมยังตาบอด ถ้าจู่ๆเกิดล้มคว่ำมาขวางทางเดินฉัน ฉันดันเหยียบแม่แกเข้าให้ อันนี้จะโทษฉันคงไม่ได้
ส่วนน้องน้ำของแก ยิ่งโตก็ยิ่งสวย ทั้งขาวทั้งอวบ ไม่ผอมเป็นกุ้งแห้งเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ อันนี้ฉันก็ไม่รู้จะอดใจไม่แตะต้องน้องสาวแกไหวรึเปล่าว่ะ”
“ไอ้คิม!” หินแผดเสียงแต่คิมไม่สนใจ พูดเย้ยหยันก่อนตัดสายทิ้ง
“ช่วยไม่ได้จริงๆ อย่าลืมสิวะว่าที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะแก...ไอ้หิน”
หินนิ่งอึ้งด้วยความโกรธแค้น
ooooooo
