ไฟหิมะ
ตอนที่ 14
ผ่านไปสักพัก หินกระหืดกระหอบมาโรงพยาบาล กระชากคอเสื้อคิมหันต์ที่ยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัดมาต่อยเปรี้ยงด้วยความโมโหสุดขีด
“แกทำอะไรแม่ฉัน”
เที่ยงเข้ามาขวางก็โดนหินซัดไปด้วยเหมือนกัน น้ำกับเผือกวิ่งมาพอดีซึ่งเป็นจังหวะที่หมอออกจากห้องผ่าตัด ทุกคนกรูมาถามอาการสุนีย์ หมอบอกว่า
“คนไข้ล้มหน้าฟาดของแข็งทำให้กระดูกเบ้าตาทั้งสองข้างแตกจนไปกดทับลูกตา จนทำให้มีปัญหากับการมองเห็น”
“แล้วยังไงครับ แล้วยังไง” หินเร่งเร้า
“ตอนนี้หมอผ่าตัดให้เรียบร้อยแล้ว แต่...”
“แต่อะไรคะ แต่แม่จะทำไมคะหมอ”
“แต่บังเอิญคนไข้มีความดันสูงและเบาหวานร่วมด้วย ซึ่งมีผลต่อจอประสาทตา หมอไม่สามารถรับรองได้ว่าการมองเห็นของคนไข้จะกลับมาเหมือนเดิมได้ 100 เปอร์เซ็นต์ ถ้าโชคดีที่สุดคนไข้อาจจะกลับมามองเห็นได้ใกล้เคียงปกติ แต่ถ้าโชคไม่ดีนักก็อาจจะมองเห็นได้เลือนราง แต่ถ้าโชคร้ายที่สุดก็คือคนไข้อาจจะมองไม่เห็นอะไรเลย”
“แม่!! แม่จะตาบอดเหรอคะ” ขาดคำน้ำร้องไห้โฮ หินกับเผือกอึ้งช็อก
“ใจเย็นครับ เราทุกคนต้องช่วยกันทำให้ดีที่สุด การดูแลผู้ป่วยหลังผ่าตัดสำคัญมาก ต้องกินยาสม่ำเสมอ ควบคุมความดันและเบาหวาน ที่สำคัญต้องไม่ให้ผู้ป่วยเครียดเด็ดขาดนะครับ”
ฟังหมอแล้วน้ำเอาแต่ร้องไห้ เมื่อเคลื่อนย้ายสุนีย์ที่ยังไม่ฟื้นเพราะฤทธิ์ยาไปห้องผู้ป่วยโดยยังมีสายน้ำเกลือและให้ยาฆ่าเชื้อระโยงระยาง หินเห็นสภาพแม่แล้วน้ำตาคลอด้วยความสงสาร ขณะที่น้ำก็ยังร่ำไห้ไม่หยุด เกาะข้างเตียงรำพันเสียงสั่น
“แม่จะต้องตาบอดจริงๆเหรอเนี่ย”
หินจับมือน้องเพื่อจะปลอบแต่น้ำปัดออกอย่างแรงไม่ให้ยุ่งกับตนและแม่
“อย่ามาจับ อย่ามาแตะต้องตัวแม่ ที่แม่ต้องเป็นอย่างนี้ก็เพราะพี่หิน พี่หินไม่ได้เป็นตำรวจ พี่หินเลิกกับพี่รตี แม่ก็อุตส่าห์พยายามทำใจ แต่พี่มันเห็นแก่ตัว มีปัญหาอะไรก็หนีไป หายตัวไป ทิ้งให้แม่เป็นห่วง”
“พอแล้วน้ำ” เผือกปรามแต่น้ำไม่หยุด
“แล้วนี่อะไร จู่ๆก็โผล่มาบอกว่าเป็นบอดี้การ์ด ถามว่าบอดี้การ์ดอะไรก็โกหกน้ำอีก น้ำเตือนแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำ แล้วเป็นไง ไฟไหม้บ้านไม่มีที่จะซุกหัวนอนแล้ว พี่หินสะใจมั้ย ถ้าพี่ไม่ไปยุ่งกับไอ้พวกมาเฟียค้ายาก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ พี่จำไว้เลยนะ ที่บ้านเราต้องเดือดร้อน ที่แม่เราต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่ เพราะพี่คนเดียว”
“น้ำฟังพี่ก่อน...”
“น้ำไม่ฟัง ไปเลย พี่หินจะไปไหน จะหายสาบสูญไปอีกนานเท่าไหร่ก็เชิญไปเลย”
หินเสียใจและรู้สึกผิดมาก เดินคอตกออกจากห้อง เผือกเห็นใจตามมาปลอบเพื่อนรัก
“ใจเย็นนะหิน ฉันเสียใจด้วยจริงๆ ทั้งเรื่องบ้านแล้วก็เรื่องน้านีย์”
“เรื่องที่ผ่านมาฉันขอโทษนะ”
