ไฟหิมะ

นลินยืนเหม่อริมหน้าต่างห้องภายในคอนโด เธอหน้าซีด ขอบตาคล้ำ ร่างกายอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด สักครู่ได้ยินเสียงเด็กดังมาจากข้างล่าง เธอมองลงไปเห็นเด็กชายหญิงคู่หนึ่งเล่นซนแล้วน้องสาวหกล้มร้องไห้ พี่ชายเข้ามาพยุงและปลอบน้อง

ภาพนั้นทำให้นลินคิดถึงคิมหันต์ เธอเดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือเปิดดูเห็นพี่ชายโทร.มาเป็นร้อยครั้งและมีข้อความเสียงด้วย เมื่อกดเข้าฟังก็รู้สึกแย่มากจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่

“ลิน...ตอนนี้ลินอยู่ที่ไหน พี่เป็นห่วงลินมากนะ พี่รู้ว่าลินโกรธที่พี่บังคับลิน แต่ที่พี่ทำลงไปเพราะว่าพี่รักลินมาก ลินอย่าโกรธพี่เลยนะ ลินรีบกลับมาหาพี่เถอะนะ”

นลินร้องไห้น้ำตานองหน้า พอดีคิมหันต์โทร.เข้ามาอีก เธอตกใจรีบปิดเครื่องแล้วก็ทรุดลงร้องไห้อยู่กับพื้นห้อง รำพึงรำพันว่าตนไม่กล้ากลับไปเจอพี่ชายอีกแล้ว

คิมหันต์ผิดหวังที่น้องสาวปิดเครื่อง แต่บอกเที่ยงว่าตนมีลางสังหรณ์ว่านลินไม่ได้ไปที่ไหนไกล จากนั้นเขาโทร.หาผู้ใหญ่คนเดิมเพื่อขอความช่วยเหลือ

“สวัสดีครับท่าน ผมมีเรื่องที่ต้องรบกวนให้ท่านช่วยอีกครั้ง ความจริงผมพยายามจะหาทางเอง แต่ผมจนปัญญาแล้วจริงๆ ถ้าท่านช่วยผมครั้งนี้ผมจะตอบแทนให้ท่านเป็นอย่างดีเลยครับ ท่านต้องการอะไรบอกมาได้เลย”

ปลายสายอึกอักแต่สุดท้ายก็ปฏิเสธไม่ออก...ฝ่ายนลินที่เหมือนนกน้อยโดนกักขังในกรง เธอพยายามจะออกจากห้องแต่ทำไม่ได้เพราะประตูล็อกแน่นหนา จึงใช้วิธีปีนหน้าต่างมาเข้าห้องข้างๆก่อนจะรีบวิ่งออกประตูไปทั้งที่ผัวเมียเจ้าของห้องกำลังนอนจู๋จี๋กันไม่ทันตั้งตัว

นลินวิ่งลงมาเจอลูกน้องภาสกรและโดนพวกมันขัดขวาง แต่เธอก็หลบหลีกไปทางบันไดหนีไฟและรอดพ้นสายตาพวกมันมาได้ แล้วมาเจอหินโดยบังเอิญตรงทางเข้าคอนโดนั่นเอง

หินตกใจมากที่สภาพนลินแย่มาก พูดจาไม่รู้เรื่องเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อตัว พูดพร่ำขอความช่วยเหลือไม่หยุด หินพาเธอกลับเข้าคอนโดและพาไปที่ห้องของเขาให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ก่อนจะซักถามเรื่องราว

“ลินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วมันเกิดอะไรขึ้น”

“พี่หินอย่าเพิ่งให้ลินบอกอะไรตอนนี้ได้ไหมคะ ลินขอร้อง”

“เพราะไอ้คิมใช่มั้ย”

นลินไม่พูดทำให้หินเชื่อว่าคิมหันต์คือต้นเหตุ แต่ก็ไม่เซ้าซี้เธออีก

“ไม่เป็นไร ไว้ลินพร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกพี่ ลินดูเหนื่อยมากนะ ไปนอนพักก่อนดีกว่า”

นลินพยักหน้าแต่พอลุกเดินก็ซวนเซจนหินต้องประคองไปส่งถึงเตียงนอน

ooooooo