ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 8
เต้ยหมดความอดทนโพล่งอย่างเหลืออด “หยุดเห็นแก่ตัวซะทีได้ไหม! ไอ้ความอยากรู้บวกกับใจผูกอาฆาตของเธอมันทำให้คนรอบข้างได้รับผลกระทบกันไปหมด นัท...เธอต้องหยุดเรื่องนี้”
“แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันไม่หยุดล่ะ”
“งั้นก็ตามใจ...ถ้าเธอห่วงเรื่องนี้มากกว่าจะกลัวเสียเพื่อนอย่างเรากับถุงแป้งไป”
ooooooo
นัทธมนสะเทือนใจมากเมื่อถูกเต้ยขู่จะเลิกคบหากยังรั้นสืบเรื่องวรดา มนทิราไม่ได้ยินว่าลูกสาวเถียงอะไรกับเพื่อนหนุ่ม ได้แต่มองตามด้วยความเป็นกังวลเพราะลูกสาวชอบเก็บเรื่องกลุ้มใจไว้คนเดียว
กฤตย์ไม่ได้สังเกตแววตาทุกข์ใจของเลขาฯสาว มัวเตรียมตัวไปงานเปิดตัวโครงการที่เขากับเธอต้องแต่งชุดย้อนยุคให้เข้ากับธีมงาน พิษณุเป็นคนไปรับชุดที่ร้านและนำมาให้เลขาฯสาว
“ชุดสำหรับคืนนี้ครับคุณนัท”
“ขอบคุณนะคะคุณพิษณุที่ช่วยจัดการเรื่องชุดให้”
พิษณุคันปากอยากบอกว่ากฤตย์เป็นคนจัดการแต่เป็นคำสั่งไม่ให้บอกเลยได้แต่นิ่งเฉย นัทธมนไม่ได้ติดใจสงสัยและอดนินทาความเนี้ยบของเจ้านายหนุ่มไม่ได้
“ความจริงคุณกฤตย์ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้เลยนะคะ นัทคิดว่าแต่งอะไรไปก็ได้”
“ก็รู้ๆกันอยู่นะครับ ยังไงก็แต่งชุดนี้ไปเถอะครับ รับรองถูกใจ...เอ่อ...เหมาะสมตามที่คุณกฤตย์สั่งแน่ๆ”
ท่าทางคะยั้นคะยอผิดปกติของพิษณุทำให้นัทธมนคิดหนัก ไม่รู้ว่าควรแต่งชุดตามใจเจ้านายหนุ่มหรือไม่ สุดท้ายก็เลือกเชื่อสัญชาตญาณตัวเองหยิบชุดพื้นๆของตัวเองมาสวม เมื่อกฤตย์มาถึงก็นึกโกรธเลขาฯสาวที่ดื้อไม่ทำตามสั่งต้องบังคับแกมขู่นัทธมนจึงยอมเปลี่ยนชุดแบบเสียไม่ได้
กฤตย์ไม่ใช่แค่แต่งตัวเข้าธีมงาน เขาจริงจัง
ถึงขั้นเช่ารถโบราณขับเพื่อให้เข้ากับชุด นัทธมนถอนใจเหนื่อยหน่ายกับความเยอะของเจ้านายหนุ่มแต่ไม่มีทางเลือกต้องทำตามสั่งแต่โดยดี
นัทธมนในชุดย้อนยุคสวยสดงดงามจนกฤตย์ตะลึงตาค้าง เมื่อตั้งสติได้ก็หยิบกำไลที่เขาเคยให้วรดามาสวมให้
“สวมไว้สิ ผมว่ามันเข้ากับชุดที่คุณใส่อยู่”
“แต่ฉันไม่เห็นว่า...”
“นัทธมน...ผู้ใหญ่ให้ของก็รับไว้”
กฤตย์ยืนกรานพร้อมส่งสายตาดุ นัทธมนต้องรับมาสวมพลางพึมพำเบาๆ
“ที่ฉันสวมก็เพราะเป็นคำสั่งเจ้านายนะคะ”
ท่าทางกระเง้ากระงอดของนัทธมนไม่ได้ทำให้กฤตย์รำคาญใจแต่ทำให้เขาคิดถึงอดีตตอนเขาสวมกำไลนี้ให้วรดา เขาจำได้ว่าเพิ่งกลับจากท่องเที่ยวหลวงพระบาง
และซื้อกำไลวงนี้มาฝากเธอ
“ตอนเราเจอกำไลวงนี้ที่หลวงพระบาง รู้ไหม
วรดาว่าเราคิดอะไร”
“คิดอะไรหรือคะ”
“เราคิดว่าถ้ากำไลวงนี้สวมกับข้อมือเธอมันจะสวยขึ้นขนาดไหน”
วรดายิ้มเขิน กฤตย์ถือโอกาสจับมือเธอสวมกำไลให้พร้อมอุทานอย่างถูกใจ
“สวยมากจริงๆด้วยสิ หรือเธอว่าไง”
“สวยค่ะ...สวยมาก ฉันไม่เคยเห็นกำไลแบบนี้มาก่อนเลย”
“ไม่เสียแรงที่หอบหิ้วมาจากหลวงพระบางนะ... เธอชอบใช่ไหม...งั้นเราให้”
