ด้วยแรงอธิษฐาน
ตอนที่ 8
“ขอโทษนะเต้ย เพราะเราทำให้เต้ยต้องเจ็บตัวแบบนี้ แถมแม่ก็ยังพูดใส่เต้ยแบบนั้นอีก”
“ไม่เป็นไรหรอก ทั้งหมดก็เป็นเพราะท่านทั้งสองคนรักและห่วงถุงแป้งมาก”
ปิติพาเกตุมณีเดินมาทันได้ยินประโยคของเต้ยพอดี รีบสำทับ
“ใช่...เพราะฉันห่วงถุงแป้งมากเลยทำอะไร ไม่ตั้งใจลงไป ยังไงก็ขอโทษด้วยละกัน”
เต้ยไม่ถือสาแต่ถุงแป้งยังเคืองพ่อกับแม่จะเดินหนีอีกรอบ ฟางต้องรั้งตัวไว้
“เดี๋ยวสิถุงแป้ง คุณป้ามีอะไรอยากจะพูดกับถุงแป้งด้วยนะ”
เกตุมณีมองหน้าปิติและหันมาสบตาลูกสาว ตัดสินใจพูดทุกอย่างจากใจจริง
“แม่ขอโทษนะที่ทำให้ลูกเสียใจขนาดนี้ แต่
วันนี้เรากลับบ้านกันนะ แม่จะไม่บังคับให้ถุงแป้งเลือกอะไรอีก”
“นี่หมายความว่าพ่อกับแม่...”
“แม่จะไม่พูดเรื่องหย่าอีก”
“แม่พูดจริงๆนะ”
“จริงสิ...แม่จะให้โอกาสคนโกหกสักครั้ง หวังว่าเขาจะไม่ทำลายโอกาสที่แม่ให้เพียงเพราะเด็กผู้หญิงคนนึง”
พูดพลางปรายตาไปทางปิติที่พยักหน้าสัญญา ถุงแป้งดีใจที่ครอบครัวคืนดีกัน ฟางโล่งใจมากเช่นเดียวกับเต้ยแต่กระนั้นเขาก็ไม่วางใจเพราะเชื่อว่านัทธมนคงไม่ยอมหยุดสืบเรื่องวรดาแค่นี้...
นัทธมนไม่ได้คิดถึงเรื่องถุงแป้งอีก แม้รู้ตัวว่าทำอะไรโดยไม่คิดถึงผลกระทบแต่ความแค้นและความอยากรู้เรื่องวรดาก็ทำให้ดึงดันไม่ยอมจบ มนทิราเฝ้ามองลูกสาวคนเดียวด้วยความเป็นห่วง เห็นเงียบก็เบาใจแต่ก็เพียงไม่นานเมื่อเห็นว่าเต้ยมาดักรอนัทธมนที่หน้าบ้าน
เต้ยไม่สบายใจที่ต้องปิดบังถุงแป้ง เหตุการณ์เพื่อนสาวหนีออกจากบ้านเมื่อวันก่อนแถมครอบครัวเกือบพังทำให้เขาสำเหนียกได้ว่านัทธมนกำลังล้ำเส้นและเห็นแก่ตัวจนเขาต้องมาเตือนสติ
“ฟังนะนัท...ไม่ว่าเธอคิดจะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องวรดา เราขอร้องให้เธอหยุดซะ”
“ทำไมเหรอเต้ย”
“เธอไม่รู้เหรอว่าถุงแป้งเขาต้องเสียใจแค่ไหน ไอ้การสืบเรื่องวรดาของเธอทำให้ครอบครัวเขาเกือบแตกแยกน่ะ”
นัทธมนผงะเล็กน้อย รู้สึกผิดแต่ยังไม่ยอมหยุดความตั้งใจ
“แต่มันก็ไม่มีอะไรแล้วไงเต้ย คุณกฤตย์บอกว่าทางบ้านถุงแป้งเคลียร์กันแล้ว ไม่มีการแตกแยกอะไรซะหน่อย”
เต้ยส่ายหน้าเหนื่อยใจ เบื่อหน่ายกับความเจ้าคิดเจ้าแค้นของเพื่อนสาว “นัท...นี่เธอไม่รู้สึกผิดบ้างเหรอ
เธอเป็นตัวการแอบนัดพ่อเพื่อนไปแบบนั้น ไม่คิดจะแคร์ความรู้สึกของถุงแป้งกับแม่เขาเลยหรือไง”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันก็แค่อยากรู้เรื่องวรดา”
“ก็เรื่องของวรดานี่แหละที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมด”
“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง”
“ก็เลิกสืบเรื่องนี้ซะ!”
น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเต้ยเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้ยิน นัทธมนเริ่มใจเสียแต่ยืนกรานไม่เปลี่ยนใจ
“เต้ย...ขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งให้ฉันเลิกสืบตอนนี้ ฉันมั่นใจว่าเข้าใกล้ความจริงไปทุกทีแล้ว”
