เจ้าสาวจำยอม
ตอนที่ 15
ทันทีที่นครินทร์พ้นขึ้นมาจากระเบียง เมธัสสวมกอดลูกชาย นครินทร์กอดตอบพ่อ...ความแค้นค่อยๆถูกทำลายด้วยความรัก เมษารินมองภาพนั้นด้วยความดีใจ
ตำรวจกรูกันขึ้นมาบนดาดฟ้า วันชนะและลูกน้องสามคนถูกใส่กุญแจมือคุมตัวไปขึ้นรถ เมธัสบอกกับตำรวจหัวหน้าชุดว่า
“เป็นเรื่องภายในครอบครัวน่ะครับ ไม่เข้าใจกัน ก็เลยทะเลาะเบาะแว้งกัน ผมกับลูกสาวไม่ติดใจเอาความ”
“แต่มีเรื่องอาวุธปืนกับทำร้ายร่างกาย ยังไงตำรวจต้องทำตามกฎหมายนะครับ”
“ครับ ผมเข้าใจ ผมจะไปที่โรงพักด้วย”
“เมไปด้วยค่ะคุณพ่อ”
สามคนพ่อลูกเดินจับมือกันตามตำรวจไป...นครินทร์มองเมธัสกับเมษาริน รู้สึกตื้นตันเป็นที่สุด เขาตั้งใจจะมาแก้แค้น แต่กลับได้ครอบครัวคืนมา
หลายวันถัดมา นครินทร์นำดอกไม้ไปไหว้สถูปเก็บกระดูกแม่ที่วัด บอกเล่าด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“ผมแก้แค้นให้แม่ไม่สำเร็จครับ ผมขอโทษ แต่
ผมคิดว่าการที่ผมไม่ทำร้ายใคร ไม่ก่อเวรสร้างกรรมต่อ โดยเฉพาะกับพ่อของตัวเอง มันจะเป็นบุญกุศลให้กับวิญญาณของแม่ได้พ้นทุกข์ ได้ไปเกิดในภพภูมิที่ดีซะที เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้ผมได้เกิดไปเป็นลูกของแม่
อีกนะครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลแม่ให้มีความสุขที่สุด
ต่อให้เรามีกันแค่สองคนแม่ลูก เราก็จะเป็นแม่ลูกที่มีความสุขมากที่สุดในโลกนะครับแม่”
เสร็จแล้วนครินทร์เดินมาที่สถูปของกันยากร วางดอกไม้และมองรูปกันยากรอย่างไม่มีความเคียดแค้นใดๆในดวงตา
“ไม่ว่าเราจะก่อกรรมต่อกันอย่างตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ผมขออโหสิกรรมทุกอย่างนะครับ ผมเคยโกรธเกลียดเม คิดร้ายกับเมสารพัด เพียงเพราะว่าเมเป็นลูกสาวของคุณ ทั้งๆที่เมไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ไม่ต้องห่วงนะครับ ถ้ามีอะไรที่ผมจะชดเชยให้กับเมได้ผมจะทำ เพราะเมเป็นน้องสาวของผม” พูดจบนครินทร์พนมมือไหว้อย่างนอบน้อม แล้วเดินจากไป เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยปราศจากความแค้น
ooooooo
