เจ้าสาวจำยอม

นครินทร์ตบหน้าเมษารินจนล้มไปนั่งมึนอยู่กับพื้น ในขณะที่พวกเขตแดนก็ยังมืดแปดด้านไปหมด ไม่รู้จะไปตามหาเมษารินที่ไหน แต่เวลานั้นรุ้งรดากำลังจะขับรถผ่านตึกเมดิสัน นึกได้ว่าเมษารินเคยมาติดค้างอยู่ในลิฟต์เกือบตายจึงชะลอรถอยู่หน้าตึกเหมือนมีอะไรดลใจ

ทันใดนั้นลูกแก้วที่หนีพวกวันชนะลงมาได้วิ่งออกมาหน้าตึก รุ้งรดาจึงโฉบรถไปรับเธอรอดพ้นเงื้อมมือพวกวันชนะมาได้ แล้วจากนั้นลูกแก้วก็รีบโทร.บอกเขตแดน ก่อนที่รุ้งรดาจะพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อทำแผลตามร่างกาย

ขณะนั้นบนตึก เมษารินพยายามตั้งสติเกลี้ยกล่อมนครินทร์อีกครั้ง

“พี่บอลฟังเมนะ เราสองคนสูญเสียมามากแล้ว พี่เสียแม่ เมก็เสียแม่เหมือนกัน เราทั้งคู่จมอยู่กับความเจ็บปวดในอดีตตั้งแต่เล็กจนโต มันยังไม่พออีกเหรอพี่ เรายังต้องสูญเสียอะไรอีกเหรอ”

“ไม่ต้องมาพูดมาก ไม่ต้องมาหลอกเกลี้ยกล่อมฉัน”

“เมเข้าใจพี่ พี่ไม่ใช่คนเลวมาแต่เกิด เรื่องเลวร้ายที่พี่เจอมาในวัยเด็กทำร้ายพี่ ทำให้เกิดแผลในใจพี่ แต่การแก้แค้นไม่ใช่ทางที่จะรักษาแผลในใจพี่ได้นะ”

“ไม่มีอะไรจะรักษาแผลในใจฉันได้ นอกจากการแก้แค้นทุกคนที่ทำกับฉันทำกับแม่ เข้าใจมั้ย”

“ยิ่งพี่แก้แค้น พี่ก็ยิ่งทำร้ายตัวเองนะพี่บอล พี่จะสูญเสียทุกอย่าง ไม่เหลืออะไรเลย โดยเฉพาะอนาคตที่พี่อุตส่าห์ไขว่คว้ามันมาได้ อนาคตที่ทุกคนอิจฉาพี่...พี่มีทุกอย่าง มีเงิน มีชื่อเสียง มีธุรกิจที่จะทำให้ชีวิตของพี่มีความสุขไปตลอดชีวิต พี่จะยอมทิ้งมันด้วยการฆ่าเม แล้วเข้าไปอยู่ในคุกแทนงั้นเหรอ”

“หยุดพูด!” นครินทร์โวยใส่แต่ใจเริ่มคิดสับสน

“อภัยเถอะพี่บอล มันจะช่วยรักษาแผลในใจพี่ได้”

“อภัยเหรอ เธอกำลังเรียกร้องให้ฉันอภัยให้เธอ ให้พ่องั้นเหรอ มันง่ายไปไหม”

“เมไม่ได้เรียกร้องให้ตัวเองหรือพ่อ แต่อยากขอให้พี่อภัยให้กับชะตาชีวิตของพวกเราทุกคนที่เลือกเกิดไม่ได้ พวกเราถึงต้องมามีเวรกรรมร่วมกันแบบนี้ แม่ของพี่กับแม่ของเม...ท่านได้จากเราไปแล้วทั้งคู่ ตอนนี้มันเลยเวลาที่พี่จะมาตัดสินว่าใครทำถูก ใครทำผิดแล้วนะคะ แต่มันถึงเวลาที่พี่ต้องเลือก...เลือกว่าจะทำถูกหรือทำผิด”

“ถูกสิ ฉันทำถูกคนแล้ว เธอมันลูกรักของพ่อ แต่ฉันมันลูกชังที่พ่อทิ้ง ฉันต้องจรจัดอยู่ข้างถนน แต่เธอนอนหลับสบายอยู่บนฟูกในคฤหาสน์”