ดอกหญ้าในพายุ

“น่าเสียดาย มันไม่มีประโยชน์อะไรกับบัวอีกแล้ว บัวตัดสินใจเลิกเรียนดนตรีแล้วค่ะพ่อ บัวจะไปเรียนต่อเมืองนอก อาจจะเรียนบริหารธุรกิจหรือถ้าต่อมฉลาดในสมองทำงานขึ้นมาก็อาจจะเรียนเภสัชกลับมาช่วยพ่อทำยาขายไง” บัวยิ้มร่าเริงทั้งที่ข้างในเจ็บปวดแทบทนไม่ไหว

“อย่าตามใจพ่อนักนะเดี๋ยวพ่อจะเหลิง แล้วนี่นายพันอาการเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นมากหรือยังพี”...

ในเวลาต่อมา พงศ์ระพีพาบัวมาที่บ้านของเขา ยืนดูเธอเตรียมสมุนไพรสำหรับทั้งกินและทาให้พันอยู่ในครัว นงรามที่แอบมองทั้งคู่อยู่กับสารินทร์เริ่มสงสัยว่าพงศ์ระพีจะมีใจให้บัวเพราะดูจากสายตาที่เขามองเธอ ทีแรกสารินทร์ไม่เชื่อว่าจะเป็นอย่างนั้น แต่ดูๆไปเริ่มเข้าเค้าว่าเป็นอย่างที่นงรามหวั่นใจ...

ปรุงสมุนไพรเสร็จ บัวเอาขึ้นไปให้พันที่ห้องนอนโดยมีพงศ์ระพีตามติด หลังจากใช้สมุนไพรตำรับตากล้าปิดแผลโดนคมกระสุนที่หัวไหล่เสร็จ เธอยื่นน้ำใบบัวบกเข้มข้นให้ คนป่วยเห็นสีเขียวคล้ำของน้ำสมุนไพรทำท่าไม่ยอมดื่ม อ้างเหม็นเขียว เธอต้องกรอกปากบังคับเขาถึงยอมดื่ม พงศ์ระพีเห็นทั้งคู่หยอกล้อใกล้ชิดกันเจ็บแปลบใจแทบทนไม่ไหว จังหวะนั้นเพ็ญพธูโทร.หาพอดีเขาเดินออกมารับสายหน้าห้อง

เพ็ญพธูแค่โทร.มาคุยเรื่องงานด้วย แต่พอพงศ์ระพีเห็นบัวจูงมือพันออกจากห้อง เขารีบเปลี่ยนโทนเสียงเป็นหวานน้ำตาลเรียกพี่ คิดถึงอย่างโน้นอย่างนี้ เพ็ญพธูด่าสวนว่าผีเข้าหรือเปล่า

“เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะเพ็ญ คุณเลือกร้านได้เลย ตกลงที่ไหนโทร.มาบอกผมจะไปรับคุณเอง”

พงศ์ระพีวางสายแล้วหันมากระเซ้าน้องชาย พอมีสาวมาจูงมือก็มีเรี่ยวแรงออกมาเดินข้างนอกได้ อย่างนี้คงต้องให้บัวมาป้อนยาพันบ่อยๆเสียแล้ว พันรับมุก ผู้ชายที่ไหนถ้าได้บัวมาดูแลก็ต้องกระชุ่มกระชวยทั้งนั้น

“ตามสบายนะ พอดีฉันมีนัดอยู่คุยด้วยไม่ได้ ขากลับนายเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งบัวด้วยแล้วกัน”

พันแอบนินทาพี่ชายที่เดินผิวปากอารมณ์ดีออกไป “ว่าแล้วต้องกลับมาคืนดีกัน สมัยอยู่เมืองนอก พี่พีหลงรักคุณเพ็ญหัวปักหัวปํา ยิ่งตอนอกหักจะเป็นจะตายซะให้ได้”...

ที่ร้านอาหารหรู ระหว่างนั่งกินข้าวด้วยกัน พงศ์ระพีเอาแต่เหม่อใจลอยเขี่ยอาหารในจานไปมา เพ็ญพธูมองอย่างรู้ทัน ไหนบอกว่าคิดถึงอยากกินข้าวด้วย ตกลงชวนเธอมานั่งดูคนอกหักรักคุดใช่ไหม

“ใครบอก ผมกำลังดีใจกับนายพันที่จะมีคนดีๆอย่างบัวมาเป็นคู่ชีวิตต่างหาก”