ดอกหญ้าในพายุ

บัวกำลังเตรียมน้ำอยู่ข้างศาลาสวดศพ เดชาเข้ามาช่วย เธอไล่เขาไปนั่งไม่ต้องมาช่วย ดุสิตาถามถึงเขาตลอดเลย เขาไปเยี่ยมหาญที่โรงพยาบาลมา มันหนังเหนียวจริงๆแผลไม่ลึกมากตอนนี้ปลอดภัยแล้ว เธอหวังว่าจากนี้ไปหาญจะสำนึกได้และกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีสักที

“มันยอมรับสารภาพผิดกับตำรวจทุกอย่างแล้ว มันฝากมาบอกว่าอยากเจอบัวสักครั้ง บัวจะว่ายังไง”

ระหว่างที่บัวยังไม่แน่ใจว่าจะไปเยี่ยมหาญดีหรือไม่ พงศ์ระพีเดินเข้ามาขอบคุณเดชาที่ช่วยพาพันไปส่งโรงพยาบาลจนอาการปลอดภัย

“ผมไปเยี่ยมคุณพันมา เขาบ่นว่าเหงาทุกคนมาอยู่งานศพกันหมด”

“สิตาพาเดชาเข้าไปข้างในก่อนเถอะพ่อกับแม่พี่อยากเจออยากขอบคุณเดชาอยู่พอดี”

ดุสิตาจูงมือเดชาขึ้นไปบนศาลา พงศ์ระพีมองตามงงๆ สองคนนี่ไปสนิทสนมกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ บัวกระเซ้าอิจฉาอยากจะจูงมือแบบคู่นั้นบ้างใช่ไหมเธอจะให้ยืมมือเองแล้วยื่นมือให้ เขาเอ็ดเสียงเขียว

“จะพูดจะเล่นอะไรก็นึกเอาไว้ด้วยว่าเธอมีแฟนแล้ว ใครมาเห็นแล้วเอาไปพูดเข้าหูนายมันจะไม่ดี” ต่อว่าจบพงศ์ระพีขยับจะไป บัวร้องเรียกไว้ พรุ่งนี้ว่างหรือเปล่ามีเรื่องอยากรบกวนหน่อย

ooooooo

เรื่องที่บัวอยากรบกวนคือขอให้พงศ์ระพีช่วยพาไปเยี่ยมหาญซึ่งยังนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เธอขึ้นไปเยี่ยมเพียงลำพังโดยที่พงศ์ระพีรออยู่ที่สวนหย่อมข้างล่าง บัวเปิดประตูห้องพักฟื้นเข้ามาเห็นหาญนอนหันหลังให้ ร้องเรียกให้เขาหันมา เขากลับดึงผ้าห่มมาคลุมโปงหน้าตาเฉย

“คนขี้ขลาด ถ้าไม่กล้าสู้หน้าฉันแล้วฝากเดชาไปทำไมว่าอยากเจอฉัน ปอดแหก” บัวขยับจะไปหาญดึงผ้าห่มออก หันกลับมาเรียกเธอไว้ แล้วจะให้เขาพูดอะไร ตำรวจเอาผลชันสูตรศพพ่อมาให้ดูแล้ว พ่อถูกงูกัดตายจริงๆ บัวไม่วายยียวนรู้แล้วทำไม

“ก็...ก็ฉันจะขอโทษเธอกี่ร้อยกี่พันครั้ง มันก็ชดเชย ความผิดที่ฉันทำกับเธอไม่ได้ ฉันเกือบฆ่าเธอด้วยมือไปแล้ว” หาญมองมือตัวเองอย่างรู้สึกผิด

“ก็ไม่ได้ฆ่านี่ เมื่อยังไม่ได้ทำก็ให้มันแล้วๆไปเถอะฉันใจใหญ่พอ เอาเป็นว่าเราไม่ติดค้างอะไรต่อกันอีก” บัวยื่นมือไปให้หาญจับ สองคนจับมือกันด้วยมิตรภาพที่ดี ไม่นานนัก บัวลงมาหาพงศ์ระพีที่รอท่าอยู่ เสร็จธุระกับหาญแล้ว เธออยากให้เขาพาไปเยี่ยมพัน

“ลืมบอกไป พ่อกับแม่มารับนายพันกลับไปตั้งแต่เช้าแล้ว เธอแวะไปเยี่ยมนายพันก่อนก็ได้ เสร็จแล้วฉันค่อยไปส่งเธอที่บ้านเอง” พงศ์ระพีไม่ทันก้าวเดินเห็นบัวเซๆ รีบประคองให้นั่ง สั่งให้มองหน้า แม้จะงงๆอยู่บ้างแต่เธอก็ทำตาม ด้วยความใกล้ชิดทำให้เธอหวั่นไหว

ใจสั่นมองเขาต่อไปไม่ไหว หันหน้าหนี

“บอกว่าให้จ้องหน้าฉันไว้ รู้สึกตาลายเห็นหน้าฉันชัดหรือเปล่า”

“ไม่ค่อยชัด มันซ้อนๆกัน”