ดอกหญ้าในพายุ

พงศ์ระพีอยากรู้ว่ามึนหัวด้วยไหม เธอพยักหน้า เขาขอให้เธอนั่งนิ่งๆ ขืนลุกเดินมีหวังเป็นลมแน่ เธออ้างไม่เป็นอะไรแล้วยันตัวลุกขึ้น เขาสั่งให้นั่งลงอย่างเดิมอย่าดื้อแล้วนี่ได้นอนบ้างหรือเปล่า เธอนอนไม่ค่อยหลับคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นมันเริ่มมาจากเธอคนเดียว เขาไม่อยากให้เธอโทษตัวเอง ทุกคนต่างต้องรับผลจากการกระทำของตัวเองทั้งนั้น บัวยังคงโทษตัวเองถ้าเธอไม่มากรุงเทพฯ วิภูษาก็คงไม่ตาย

“ไม่จริงหรอกบัว ความโกรธเกลียดอิจฉาริษยาต่างหากที่ฆ่าวิ ถ้าเขายอมรับเธอเป็นพี่สาว อยู่กันเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเรื่องร้ายๆมันก็จะไม่เกิดขึ้น”

“ฉันสงสารพ่อ เขาต้องเสียใจมากแน่ๆที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันพูดจริงๆนะ ฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อให้เขาหายเศร้าหายทุกข์ใจกับเรื่องพวกนี้สักที”

“ถ้าจิตใจของเธอยังไม่เข้มแข็ง ร่างกายยังไม่แข็งแรงเธอก็ดูแลใครไม่ได้หรอกบัว หลับตานิ่งๆสักพักเติมพลังให้ตัวเองก่อน” พงศ์ระพีจับหัวบัวให้เอียงมาซบไหล่เขา เธอไม่ขัดขืนรู้สึกเหนื่อยล้าไปหมด หลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น เขามองเธอด้วยสายตาเปี่ยมรัก พึมพำกับตัวเองในใจ

“บัว เธอไม่รู้หรอกว่าฉันอยากได้ดูแลเธอได้กอดเธอมากขนาดไหน ยังมีหลายอย่างเหลือเกินที่ฉันอยากทำกับเธอ ฉันอยากพาเธอไปเดินเล่น ชมทุ่งหญ้าสวยๆด้วยกัน ได้เห็นความร่าเริงของเธอ ได้จับมือกันไว้ไม่มีวันพรากจากกัน แต่ในความเป็นจริง มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว...ฉันรักเธอนะบัว”

ooooooo

วรรณพรยังออกอาการเพี้ยนๆ โทร.เข้ามือถือรจนาถามว่าวิภูษาอยู่กับเธอใช่ไหม รจนาอึ้ง วิภูษาจะอยู่กับเธอได้อย่างไรในเมื่อตายไปแล้ว ขอร้องท่านอย่าพูดแบบนี้อีก

“ลูกฉันยังอยู่ ยัยวิอยู่กับพวกแก ยัยวิแค่ไปเที่ยว แค่ยังไม่กลับบ้านเพราะพวกแก อีเพื่อนชั่วแกทำให้ลูกฉันเสียผู้เสียคน ลูกฉันใจแตกกลายเป็นอีตัวก็เพราะพวกแกขอให้พวกแกตายโหงตายห่า” วรรณพรสาปแช่งเสร็จวางสายแล้วร้องไห้ออกมาเพราะยังรับความจริงไม่ได้...

รจนากำลังจะพาเปรียวไปทำแท้งวางสายจากวรรณพรอย่างหงุดหงิดที่อยู่ๆก็โดนแช่ง สงสัยจะบ้าไปแล้วดันโทร.มาตามวิภูษา พูดถึงเพื่อนคนนี้ขึ้นมารจนาอดคิดถึงไม่ได้ ไม่น่าอายุสั้น ตะวันรำคาญเร่งให้รีบๆไปจัดการเรื่องเด็กให้เรียบร้อย เห็นเปรียวลูบท้องน้อยตัวเอง ร้องทักกลัวหรือ

“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกทำไมต้องกลัวถึงนายจะเปลี่ยนใจอยากได้ขึ้นมาฉันก็ไม่เอาด้วยหรอก ขี้เกียจเลี้ยง แม่ฉันรู้เข้ามีหวังฆ่าฉันตาย” บ่นจบ เปรียวเดินนำเข้าบ้านที่เป็นคลินิกทำแท้งเถื่อน

“ไม่เปลี่ยนใจแน่นะโว้ย” รจนาถามซ้ำตะวันพยักหน้าขืนเก็บไว้จะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงตัวเองยังเอาไม่รอด...