สองนรี

ณรงค์ไม่ชอบใจที่คุณใหญ่ก้าวร้าวแม่สั่งให้ขอโทษเดี๋ยวนี้ คุณใหญ่ไม่กล้าหือกับพ่อรีบยกมือไหว้ขอโทษแม่ สองขอโทษพะวงดาวเช่นกันถ้าทำให้ท่านเสียใจ คุณใหญ่ไม่เคยยุหรือเสี้ยมอะไร เธอพูดจากความคิดและความในใจของตัวเอง หากท่านไม่สบายใจ เธออยู่ช่วยงานท่านที่นี่ไม่ไปกรุงเทพฯก็ได้ แล้วหันไปบอกคุณใหญ่กับคุณน้อยรีบไปได้เลยเดี๋ยวตกเครื่อง แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเองจะลากกลับห้อง

“สอง อารักและห่วงสองมากนะ เพราะรักมากอาถึงไม่อยากให้สองอยู่ห่าง แต่เอาเถอะถ้าสองอยากไป อาไม่ขัดใจสอง ใหญ่กับน้อยต้องดูแลสองให้ดี”

คุณน้อยรับคำ ดีใจที่แม่ยอมให้สองไปกรุงเทพฯด้วย ณรงค์ คุณใหญ่และป้าแขก็ดีใจเช่นกัน

ooooooo

ณ กองบังคับการปราบปรามการค้ามนุษย์ วิชัยเห็นอาตม์ในชุดนอกเครื่องแบบเดินเข้ามาปรี่ไปหา

“พี่อาตม์ผมกลับจากลำปางมานั่งคิดนอนตีลังกาคิดผมว่าพี่เจอเนื้อคู่แล้ว...จำที่บอกได้ไหมล่ะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเราไม่ใช่เรื่องบังเอิญ พี่เจอผู้หญิงคนนั้นสองครั้งในสองวัน มันเป็นพรหมลิขิต”

“ลิขิตให้ป่วงดิ เจอทีไรเขาซัดฉันซะหน้าชา ไม่มีทางที่ฉันจะเอาผู้หญิงอย่างนั้นเป็นแฟน”

“ระวังกลืนน้ำลายตัวเองนะพี่ ผมว่ามันมีอะไรที่ใช่” พูดจบวิชัยหัวเราะเสียงต่ำในคอ อาตม์ตีหน้าผากเขาหนึ่งทีฐานเพ้อเจ้อ ก่อนไล่ไปทำงาน...

ครั้นไฟถนนเปิด หนึ่งออกเที่ยวกลางคืนเหมือนที่เคยทำ แวะผับเจ้าประจำนั่งดื่มเพียงลำพังที่เคาน์เตอร์บาร์  ยิ่งคิดถึงเรื่องที่แม่กำชับไม่ให้สร้างปัญหาให้ก็ยิ่งเครียดกระดกเหล้าทีเดียวหมดแก้ว

อาตม์กับวิชัยมาสืบเรื่องค้ามนุษย์ที่ผับแห่งเดียวกัน เนื่องจากหนึ่งนั่งหันหลังให้ประตูทางเข้าทำให้ทั้งคู่ไม่เห็นกันและกัน สองตำรวจหนุ่มเดินไปในโต๊ะด้านในสุดของร้าน

หนึ่งเหลือบเห็นชายคนหนึ่งที่นั่งถัดไปไม่กี่โต๊ะมองมาทางตัวเองสักพักหนึ่งแล้วจัดแจงถือแก้วเครื่องดื่มเดินไปทักเห็นเขามองมาที่เธอเหมือนเราเคยรู้จักกัน ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่เคยเจอเธอมาก่อน แต่คืนนี้เขาอยากรู้จัก แนะนำตัวว่าชื่อยิ่งยวด จะเรียกว่ายิ่งก็ได้แล้วถามเธอว่าชื่ออะไร เธอแนะนำตัวเองว่าชื่อปณิธี

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” หนึ่งพูดจบชนแก้วกับยิ่งยวดซึ่งจะยกดื่มแต่เธอรั้งมือไว้ “อยากรู้จักแค่ไหนก็ดื่มแค่นั้น”

ยิ่งยวดกระดกแก้วรวดเดียวหมด ก่อนจะย้อนถามหนึ่งแล้วเธออยากรู้จักเขาไหม เธอกระดกเหล้าหมดแก้วแทนคำตอบ ทั้งสองคนต่างพอใจที่ได้รู้จักกัน...