สารวัตรใหญ่

หลังจากถ่ายรูปกันเรียบร้อยตามเกมแล้ว นวคุณก็ไปหามุมสงบเพื่อแจกซองให้นักข่าว ปรีชาชวนมนัสไปรับแต่เขาปฏิเสธ

“ใครจะรับก็รับไปเถอะ ผมไม่”

“ไม่เอาค่ารถหรือไง”

“ถ้าเอาค่ารถแล้วต้องแลกกับการบิดเบือนข่าวให้เขียนไปอย่างที่พวกเขาต้องการ ผมขอไม่รับ”

กลุ่มนักข่าวที่รับซองแล้วเดินมายืนฟังมนัสกับปรีชาโต้กัน

“เงินก็คือเงิน มันจะอะไรกันนักหนา”

“แต่เราเป็นนักข่าวที่ประชาชนยกย่องให้เป็นฐานันดรที่สี่ คุณจะยอมเสียศักดิ์ศรีเพราะเห็นกับเงินแค่เล็กๆน้อยๆเพื่อแลกกับการนำเสนอความจริงของสังคมงั้นเหรอ”

“คิดมาก มันก็แค่ข่าวคนมามอบดอกไม้ บิดเบือนตรงไหน”

“แล้วคุณมองไม่ออกหรือไงว่าคนที่มอบน่ะเป็นประชาชนจริงๆ หรือว่าพวกหน้าม้า...น้องๆคิดให้ดีก็แล้วกัน พี่ถูกสอนมาให้ดำรงเกียรติและศักดิ์ศรีของนักข่าวเอาไว้ ไม่ทำให้ประชาชนผิดหวัง น้องๆโตแล้วตัดสินใจกันเอง บ้านเมืองของเราจะเป็นยังไงต่อไปส่วนหนึ่งก็อยู่ที่การตัดสินใจของน้องๆนี่แหละ”

มนัสทิ้งท้ายเอาไว้แล้วผละไป ปรีชากับบรรดานักข่าวรุ่นน้องนิ่งอึ้ง มองหน้ากันไปมา

ooooooo

ทรัพย์อนันต์เดินสำรวจตามมุมต่างๆของโรงพักโดยมีอำนวยกับจเรเดินประกบ ส่วนก้องภพเดินตามห่างๆ

“ความจริงสารวัตรใหญ่ก็มีดีอยู่อย่างนะ คือทำให้โรงพักพระลานดูสะอาดสวยงามขึ้นกว่าแต่ก่อน”

“สารวัตรใหญ่ท่านวางระบบดูแลต้นไม้ แล้วก็จัดเวรทำความสะอาดไว้เป็นอย่างดีครับ”

“แต่ผมอยากให้เพิ่มความสวยงามเข้าไปอีกหน่อยนะ”

“เพิ่มอะไรครับ”

“พวกคุณช่วยไปหาเยอบีร่าสีชมพูมาปลูกหนาๆ ตรงทางเข้าหน่อยได้ไหม”

ลูกน้องสามคนชะงักมองหน้ากัน อำนวยถามนายคนใหม่ว่าเอาดอกดาวเรืองแทนได้ไหม

“ผมสั่งเยอบีร่า ได้ยินไหมว่าเยอบีร่า” ทรัพย์อนันต์ แผดเสียงจนอำนวยตกใจพูดอึกๆอักๆ

“เอ้อ...พอดี...ถ้าเอาดอกเยอบีร่าเราต้องใช้งบพิเศษ แต่ถ้าใช้ดาวเรือง เราพอมีอยู่บ้างครับ”

“แล้วเรื่องแม่บ้านที่จะมาทำความสะอาดห้องผมล่ะ ว่าไง”