สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 13
ค่ำวันนั้นกำนันฉลองโชคตัดสินใจย้ายอรไทไปไว้ที่อื่นตามคำแนะนำของทรัพย์อนันต์ โดยได้กอบเกียรติมาขับรถพาไปแทนขจรที่ส่งไปเคลียร์บ้านให้
“แล้วท่านรองฯจะเอานังนี่ไปไว้ที่ไหนล่ะครับ”
“ไปไว้ที่เซฟเฮาส์ของผมดีกว่า อยู่นอกเมืองสะดวกกว่าเยอะ”
“ดีเหมือนกัน เก็บไว้ที่บ้านผมเดี๋ยวโดนตบหน้าตาฉีกหมด”
“ใครตบ”
“ก็พวกเด็กผมน่ะสิ พอรู้ว่าผมชอบอรไท เผลอไม่ได้ เผลอเป็นตบ แอบเข้าไปแกล้งอรไทในห้อง ดูหน้าสิช้ำไปหมด”
ทรัพย์อนันต์เหลียวมองอรไทที่มีร่องรอยฟกช้ำแล้วยิ้มขำ แต่กอบเกียรติเหลือบมองเธอด้วยความสงสาร เมื่อรถตู้มาถึงบ้านซึ่งมีบริเวณกว้างขวางและรั้วรอบขอบชิด ขจรออกมาต้อนรับบอกว่าตนทำความสะอาดไว้แล้ว กำนันชมว่าบ้านหลังนี้ทำเลดีมาก ทรัพย์อนันต์พูดอย่างอารมณ์ดีว่า
“ที่สำคัญอยู่ใกล้สนามยิงปืน ถ้าเสียงปืนดัง คนแถวนี้เขาก็จะไม่สงสัยอะไร”
“คิดว่ามาจากสนามยิงปืนใช่ไหมครับ ดีๆ แบบนี้ผมชอบ”
จากนั้นกำนันให้เบี้ยวกับปืนพาอรไทเข้าไปขังในห้องหลังบ้าน กอบเกียรติตามมาขอคุยกับอรไท โดยบอกสมุนของกำนันให้เอาผ้าปิดปากเธอออกแล้วให้พวกมันออกไปก่อนจะเริ่มสนทนา
“เธอไม่น่าไปอัดเสียงพวกมันเลย รู้ไหมว่าอาจโดนมันฆ่าตายได้”
“ฉันรู้ แล้วก็พร้อมที่จะตาย”
“เธอไม่กลัวเหรอ”
“กลัวสิ แต่จะทำไงได้”
“บางทีถ้าเธอทำดีกับกำนันบ้าง เขาอาจจะใจอ่อนกับเธอก็ได้ เธอก็รู้ว่ากำนันชอบเธอ”
“ฆ่าฉันให้ตายดีกว่า ฉันไม่เหมือนคุณ ฉันยอมหัก ไม่ยอมงอ”
“แล้วพ่อกับแม่เธอล่ะ”
“ชาตินี้ฉันทำหน้าที่ลูกดีที่สุดแล้ว ถ้าจะตายฉันก็ไม่เสียดายอะไร”
“แล้วใครจะดูแลท่าน”
“ท่านอาจจะลำบากถ้าไม่มีฉัน แต่ท่านจะทุกข์ใจมากกว่าถ้ารู้ว่าฉันยอมทำเลวเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดู”
“คุณพูดแบบนี้ทีไรมันเหมือนผมกำลังโดนตบหน้าทุกที”
“คุณรู้สึกเจ็บเป็นด้วยเหรอ ถ้าเจ็บเป็น คุณก็ควรจะละอายเป็นเหมือนกัน”
“ผมต้องละอายอะไร”
“ละอายใจไงคะผู้กอง เครื่องแบบที่คุณสวมใส่มันทำให้คุณมีเกียรติมีศักดิ์ศรี แต่คุณกลับทรยศหักหลังประชาชนด้วยการทำตัวเป็นมาเฟีย”
“อรไท!!”
“หรือสิ่งที่ฉันพูดมันไม่จริง หน้าที่ของตำรวจคือการปกป้องคนดี ปราบปรามคนชั่ว แต่คุณกลับใช้มันมาเป็นเครื่องมือหากิน ถ้าคุณไม่อายสายตาคนอื่น คุณก็ควรละอายใจตัวเองบ้าง”
กอบเกียรติเจ็บที่โดนด่า แต่มันกลับปลุกความรู้สึกฝ่ายดีของเขาให้ตื่นขึ้นมา กำนันฉลองโชคผลักประตูเดินเข้ามาถามทั้งคู่ว่าเสียงดังอะไรกัน กอบเกียรติรีบตั้งสติหาทางแก้เพื่อช่วยอรไท
“พอแกะผ้ามัดปากก็วอนหาเรื่องเลยครับ ไม่ไหวจริงๆ”
“ฉันยังไม่ได้จัดการเธอซะทีเลยนะอรไท เอาไว้วันไหนว่างๆฉันมาคิดบัญชีกับเธอแน่ รับรองยาว”
กำนันยิ้มกรุ้มกริ่มใส่อรไทแล้วเดินออกจากห้องพร้อมกอบเกียรติโดยไม่ได้ปิดประตู ตกดึกหลังจากกำนันกับลูกน้องกลับไปแล้ว อรไทจึงได้เห็นภาพที่คาดไม่ถึงซึ่งเป็นความลับของทรัพย์อนันต์กับขจร
สองคนไม่ใช่แค่เจ้านายกับลูกน้องอย่างที่ใครๆรู้เห็น แต่เป็นคู่เกย์ที่รักและรู้ใจ พวกเขากอดรัดลูบไล้เข้าคลุกวงในกันและกันกลางบ้านโดยไม่รู้ว่าอรไทมองผ่านประตูห้องที่เปิดทิ้งไว้เห็นภาพนั้นเต็มตา
ooooooo
