สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 12
“ไอ้หวิน...เอ็งทำงานพลาด ไอ้หมวดนั่นยังไม่ตาย”
“ผมรู้ครับเสี่ย”
“รู้แล้วทำไมไม่เก็บงาน”
“ตอนนั้นรถพวกตำรวจมันมาพอดี ผมเลยต้องหนี”
“แต่มีคนเห็นหน้าเอ็ง”
“นังผู้หญิงคนนั้น...”
“ตอนนี้มันไปเฝ้าไอ้หมวดพิทยาธรอยู่ที่โรงพยาบาลทุกวัน”
“งั้นเดี๋ยวผมจะตามไปจัดการสองคนนั่นเองครับ”
“เงินส่วนที่เหลือฉันยังไม่ให้นะ จนกว่าแกจะทำงานให้เรียบร้อย วันนี้เอาไปหมื่นเดียวก่อน”
“ได้ครับเสี่ย”
“เดี๋ยวผมพามันไปเบิกเงินนะครับ” นวคุณบอกเสี่ยแล้วพาหวินออกไป
ooooooo
ด้านกอบเกียรติเมื่อกลับไปถึงบ้านเห็นแม่เช็ดตัวให้พ่อที่นอนป่วยอัมพาต เขายืนมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างแม่เหมือนจะพูดอะไร แต่แม่ชิงถามเสียก่อนว่า
“เมื่อไหร่จะไปทำงาน”
“ผมลาหยุดครับแม่”
“วันนี้แม่ไปช่วยกลุ่มแม่บ้านตำรวจขายของเพิ่งกลับมา เขาให้ค่ารถแม่มาด้วยนะตั้งร้อยนึงแน่ะ”
แม่หยิบแบงก์ร้อยออกมาอวด ส่วนลูกชายก็มีเงินสามหมื่นมาวางตรงหน้าแม่
“เสี่ยน้อยก็ฝากเงินมาให้พ่อเหมือนกัน”
แม่ชะงักและรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์แบบนี้ เพราะเงินหนึ่งร้อยคือความถูกต้อง ขณะที่เงินสามหมื่นคือเงินบาป แม่จึงไม่รับเงินจำนวนมาก บอกลูกให้เอาไปคืนเสี่ย
“แล้วพ่อล่ะ...เสี่ยแกฝากมาบอกว่าแกไม่ทิ้งลูกน้อง เงินก็คือเงินนะแม่ ไม่ว่าจะได้มายังไงมันก็เอาไปต่อชีวิตพ่อได้เหมือนกัน”
“แล้วแต่แกเถอะเกียรติ แม่ตัดสินใจไม่ถูกแล้ว” แม่ร้องไห้อย่างอัดอั้น
“แม่...ถ้าผมจะเลิกเป็นตำรวจ แม่จะว่ายังไง”
“ทำไมล่ะเกียรติ ทำไมลูกต้องออกจากตำรวจ”
“ถ้าผมกลับไปทำงาน ผมก็ต้องทำให้เสี่ยน้อยเสียหาย บางทีเสี่ยน้อยอาจถูกจับเข้าคุก”
“แล้วถ้าออก...แกจะไปทำงานอะไร”
“เสี่ยน้อยชวนผมไปทำงานด้วย เสี่ยจะให้เดือนละห้าหมื่น”
แม่ปาดน้ำตาที่ไหลริน...รู้ว่าถ้ากอบเกียรติไปทำงานกับเสี่ยน้อยนั่นหมายความว่าเขาจะกลายเป็นพวกคนเลวทันที
“แม่ไม่อยากให้ผมทำเหรอ”
“แม่ไม่รู้...เสี่ยน้อยท่านก็ดีกับเราเหลือเกิน”
แม่ตัดสินใจไม่ถูกทั้งที่ใจจริงไม่อยากให้ลูกชายเลือกเดินทางผิด
ooooooo
นวคุณพาหวินไปที่ตู้เอทีเอ็มริมถนนเพื่อกดเงินหนึ่งหมื่นให้มัน ระหว่างนี้เองคัคนานต์กับจาตุรนต์ออกมาจากร้านอาหารใกล้ๆ เห็นสองคนนั้นชัดเจน
“นั่นไอ้หวินมือปืนนี่หว่า”
“มือปืน?”
“ก็คนที่เสี่ยน้อยให้ไปยิงไอ้หมวดพิทยาธรไง”
“ทำงานพลาดแล้วยังได้เงินด้วย ดูซิ”
นวคุณกำลังนับเงินส่งให้หวิน จาตุรนต์ท่าทางไม่พอใจ บ่นว่าทำไมไม่ตัดตอนไปเสีย คัคนานต์ปิ๊งไอเดียทันที พอเห็นนวคุณขึ้นรถแยกไปก็รีบมาร้องเรียกหวิน ...หวินจำเสี่ยคัคนานต์เพื่อนเสี่ยน้อยได้จึงพูดคุยด้วย
“แกรู้จักไร่ของเสี่ยน้อยที่อยู่นอกเมืองมั้ย”
“อ๋อ...พอจำทางได้ครับ แต่ผมไม่ได้ไปนานแล้ว”
“งั้นพาฉันไปหน่อย ไปไม่นานหรอก แป๊บเดียว”
