สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 12
“อย่าเสียเวลาเลยครับ ผมขอแค่ได้เห็นป้าสำอางว่าแกปลอดภัยสบายดี ก็จะไม่อยู่ให้กำนันรำคาญใจอีก”
“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ได้ล่ะ”
“งั้นผมคงต้องเรียกกำลังตำรวจมาดูแลสถานการณ์ที่นี่” ใหญ่หยิบวิทยุสื่อสาร กำนันรีบกลับคำทันที
“ใจเย็นๆ ผมก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง”
“งั้นก็รีบส่งตัวป้าสำอางออกมาสิกำนัน”
กำนันปรายตามองนรินทร์เหยียดๆ “ดาบคนนี้นี่เองที่ไปยิงปืนในที่ประชุม”
“ใช่ ผมนี่แหละ”
“คนที่ไม่ยำเกรงผู้บังคับบัญชาแบบนี้คงไม่เจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานหรอกนะ”
“นั่นมันเรื่องของผม กำนันห่วงเรื่องของตัวเองดีกว่า”
กำนันโกรธแต่ข่มอารมณ์ไว้ ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงร้องขอความช่วยเหลือดังแว่วออกมาจากในบ้าน
“กำนันรีบส่งตัวป้าสำอางออกมาดีกว่า เสียงร้องชัดเจนขนาดนี้ ผิดมาตรา 309 กักขังหน่วงเหนี่ยวทำให้เสียเสรีภาพนะครับ” ใหญ่อธิบายดีๆ แต่กำนันยังนิ่งเฉย ขณะที่เสียงร้องของสำอางก็ดังไม่หยุด ที่สุดนรินทร์ทนไม่ไหวจะดึงดันเข้าไปในบ้าน เบี้ยวกระชากคอเสื้อเขาแล้วจะชก
“หยุดนะ!!” น้ำเสียงดุดันและท่าทางขึงขังของใหญ่ทำให้ไอ้เบี้ยวหยุดชะงัก ขณะที่กำนันฉลองโชคก็หวั่นเกรง ตวาดสมุนเสียงดัง
“เฮ้ย! ปล่อย! ต่อหน้าสารวัตรให้เกียรติแกหน่อย... ไปเอาตัวป้าสำอางออกมา”
เบี้ยวเดินเข้าไปในบ้าน ตะคอกใส่สำอางที่ยังดิ้นรนเพราะโดนไอ้ปืนอุดปาก “ออกไปได้แล้ว...ระวังปากไว้ด้วยนะป้า อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
สำอางพยักหน้ารัวด้วยความหวาดกลัว จากนั้นเบี้ยวกับปืนคุมตัวแกออกมาหน้าบ้าน นรินทร์เข้าไปดึงสำอางมายืนใกล้สารวัตรใหญ่เพื่อความปลอดภัย แล้วถามว่าพวกมันจับป้ามาทำอะไร
“พูดให้ดีนะป้า จับตัวหรือว่าสมัครใจ”
สำอางมองหน้ากำนันแวบหนึ่งก็หลบตาด้วยความหวาดกลัว ใหญ่รีบบอกป้าว่า อยู่ต่อหน้าตนไม่ต้องกลัว พูดความจริงได้เลย
“คือว่า...ป้า...ป้ามาเอง”
“นั่นเห็นมั้ย ป้าแกมาเองด้วยความสมัครใจ” กำนันยิ้มร่า...ใหญ่ไม่สนใจ ซักถามสำอางต่อไป
“แล้วป้ามาทำอะไรที่นี่ บอกได้ไหม”
“คือ...คือป้ามาขายที่ให้กำนัน”
“อะไรนะป้า ไหนป้าบอกผมว่าเป็นตายยังไงก็ไม่ขายไง” นรินทร์ท้วงเสียงเครียด สำอางน้ำตาคลออย่างอัดอั้น พูดเสียงสั่นว่าป้าเปลี่ยนใจแล้ว
“ทำไมล่ะครับ มีใครบังคับป้าหรือเปล่า”
“ไม่มี...ป้าตัดสินใจของป้าเอง”
“ไม่จริง! ป้ายังไม่ได้เซ็นอะไรใช่ไหม” นรินทร์ร้อนรน
สมุนรู้หน้าที่ส่งซองเอกสารให้กำนันทันที กำนันดึงกระดาษในซองออกมาส่งให้พวกใหญ่
