สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 12
นิดาแม่ของพิทยาธรมาถึงโรงพยาบาลในเช้านี้ มัทนีเฝ้าไข้เขาอยู่รีบแนะนำตัวว่าเป็นเพื่อน พอดีเห็นหมวดไม่มีใครเฝ้าก็เลยอาสา
“ขอบใจมากนะจ๊ะ แล้วหมอว่ายังไงบ้าง”
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้วค่ะ แต่ยังไม่ฟื้น หมอบอกให้รออีกสองสามวัน”
นิดาพยักหน้ารับรู้แล้วเดินมาข้างเตียง ลูบผมลูกชาย “แม่มาแล้วนะลูก ตื่นขึ้นมาคุยกับแม่ได้แล้ว”
พิทยาธรเหมือนรับรู้ว่าแม่มาหา ค่อยๆลืมตาแต่ยังเบลอและมึนศีรษะ ทั้งแม่ของเขาและมัทนีดีใจ
“ขอบใจนะที่มาคอยดูแล”
“คุณรู้ด้วยเหรอ”
“ผมหลับๆตื่นๆ แต่ลืมตาไม่ขึ้น รู้แต่ว่ามีเธอคนเดียวที่คอยดูแลตลอด...แม่ครับ นี่แฟนผม” พิทยาธรจู่โจมเสียจนมัทนีอึ้งเขินและทำตัวไม่ถูก
“แม่พอจะเดาออกจ้ะ ลูกรักใครแม่ก็รักด้วย” นิดามองมัทนีด้วยความเอ็นดู
ส่วนที่ห้องของอรไท...กอบเกียรติเพิ่งมาถึงและเห็นเธอรู้สึกตัว เขาบอกเล่าเรื่องอุบัติเหตุรถชนโชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร อรไทมองเขาอย่างไม่เป็นมิตร ทำท่าจะลุกจากเตียงเพื่อกลับบ้านแต่เขาไม่ยอม บอกว่าหมอยังไม่อนุญาต
“แต่ฉันจะป่วยไม่ได้”
“ผมโทร.บอกพ่อกับแม่คุณที่กรุงเทพฯแล้ว ท่านบอกจะรีบมาหาคุณ”
“ทำไมต้องมายุ่งกับเรื่องของฉัน” เธอต่อว่าเขาแล้วคว้าโทรศัพท์มือถือมาโทร.บอกพ่อว่าไม่ต้องมาตนหายแล้ว แค่รถล้มนิดหน่อย สิ้นเดือนจะรีบโอนเงินไปให้
กอบเกียรติไม่เข้าใจสิ่งที่อรไททำ พอทักท้วงว่าทำไมต้องรีบออกจากโรงพยาบาลทั้งที่ร่างกายยังไม่พร้อม อรไทตอบเสียงดังฟังชัดแต่ในใจขมขื่นปวดร้าว
“จะบอกให้ก็ได้ว่าฉันไม่มีเงินจ่าย เงินเดือนของฉันมันคือชีวิตของพ่อกับแม่”
กอบเกียรติอึ้งไปอึดใจ “ชีวิตคุณกับผมไม่ต่างกันเลย ผมเองก็ต้องหาเงินมาเลี้ยงดูพ่อกับแม่เหมือนกัน”
“เราต่างกันค่ะผู้กอง ฉันไม่มีวันทำสิ่งที่คุณทำเด็ดขาด”
“คุณหมายถึง...”
“ทุกชีวิตมีปัญหา ปัญหาของฉัน ฉันก็ต้องแก้เอง แต่ไม่ว่าจะจนตรอกยังไงฉันจะไม่มีวันเอาปัญหาไปเป็นข้ออ้างในการทำผิดเด็ดขาด”
“แต่พ่อผมกำลังจะตาย”
“แม่ฉันก็เหมือนกัน ทุกเดือนฉันต้องส่งเงินไป ไหนจะค่าฟอกไต ไหนจะค่ายา มีคนเสนอทางลัดให้ฉันไปเป็นเมียเก็บเพื่อแลกกับเงินมหาศาล แต่ฉันก็ไม่ทำเพราะมันเป็นเรื่องผิด”
“คุณกำลังว่าผม”
“ฉันไม่ได้ว่า ฉันก็แค่พูดในสิ่งที่ฉันเผชิญอยู่ ไม่ว่าจะหนัก เหนื่อยแค่ไหน คนเป็นลูกก็ต้องอดทนเพื่อพ่อกับแม่ และการตอบแทนพ่อกับแม่ที่ดีที่สุดก็คือการเป็นคนดี ไม่ทำให้สังคมเดือดร้อน เพราะถ้าฉันเลือกที่จะทำชั่ว ฉันก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นพ่อกับแม่ต้องตายเพราะโดนสังคมตราหน้าว่ามีลูกเลว ขี้คุก”
กอบเกียรติหน้าร้อนผ่าว ทั้งโกรธและเจ็บ...คำพูดของอรไทช่างตรงกับสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่เวลานี้ สายตาของเธอมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว แม้จะเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่ก็เข้มแข็งกว่าเขาหลายเท่านัก
กอบเกียรติรู้สึกละอายใจ สุดท้ายเขาเดินออกจากห้องไปด้วยความโกรธ...โกรธตัวเองที่ไม่เข้มแข็ง ไม่หนักแน่น ยอมพ่ายแพ้ให้กับความไม่ถูกต้อง สูญเสียเกียรติและศักดิ์ศรีของตำรวจที่ดีไป
ooooooo
