สารวัตรใหญ่
ตอนที่ 12
“เหมือนที่แม่ผมทำเลย จริงสิ คุณคำแพงยังไม่ได้เจอแม่ผมเลย พอดีท่านออกไปตลาด”
“แล้วเมื่อกี้สารวัตรทำไมรีบกลับจังล่ะคะ”
“สารวัตรใหญ่เหรอครับ”
“ใช่ค่ะ มัทเจอที่หน้าห้อง แกกำลังจะกลับพอดี”
“คุณใหญ่มาที่นี่เหรอคะ” คำแพงแปลกใจ
“ใช่ค่ะ หน้าตาดูซีดๆยังไงไม่ทราบค่ะ”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” คำแพงรีบออกไป แล้วเห็นสามีตรงหน้าตึก “คุณใหญ่...ทำไมรีบกลับคะ มีอะไรหรือเปล่า”
ใหญ่ยิ้มน้อยๆ เก็บอารมณ์ “พอดีมีเรื่องด่วน ผมเลยยังไม่ทันได้เข้าไปเยี่ยมหมวด”
“คำแพงก็กำลังจะกลับพอดี”
“หมวดชอบข้าวต้มของคำแพงไหม” ใหญ่ถามเสียงเรียบ แต่ในใจรู้สึกอยากประชด
“หมวดบอกว่าเหมือนแม่ทำ ก็คงจะอร่อยมั้งคะ”
“ผู้ชายชอบอาหารที่แม่ทำทุกคน ถ้าหาแฟนหมวดก็คงอยากให้มีรสมือเหมือนแม่...แล้วเจอกันที่บ้านนะ”
ใหญ่รวบรัดแล้วผละไป คำแพงรู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ แต่ยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
ooooooo
สายวันนี้ปืนกับเบี้ยวสมุนของกำนันฉลองโชคมาขู่เข็ญจับตัวสำอางไปพบกำนัน นรินทร์กับพ่อแม่ที่อยู่บ้านใกล้สำอางได้ยินเสียงร้องก็พยายามจะช่วยแต่ไม่ทัน
นรินทร์จำรถพวกมันได้จึงรีบโทร.ขอความช่วยเหลือจากสารวัตรใหญ่ “ตอนนี้ป้าสำอางถูกจับตัวไป...น่าจะเป็นพวกกำนันครับ”
“ไปทางไหนครับ”
“ผมเดาว่ามันน่าจะไปที่บ้านกำนันฉลองโชคนะครับ เดี๋ยวยังไงผมจะเอารถตามไปดู”
“งั้นเดี๋ยวดาบเจอกับผมที่นั่น”
นรินทร์ไปถึงก่อนและเกือบโดนสมุนกำนันทำร้ายถ้าใหญ่มาช้าอีกนิดเดียว
“นั่นจะทำอะไรกัน”
เบี้ยวชะงักแต่ยังเล่นลิ้น “แล้วสารวัตรเห็นว่าทำอะไรล่ะครับ”
“สารวัตรครับ ป้าสำอางต้องอยู่ในบ้านแน่ๆ เพราะรถที่จับตัวป้ามาจอดอยู่ในบ้านนั่น” นรินทร์ชี้มือไปที่รถ
“พวกคุณจับตัวป้าสำอางมาใช่ไหม”
“อ้าว...แบบนี้มันกล่าวหากันนี่”
“แต่ฉันเห็นกับตาว่าแกจับป้าสำอางขึ้นรถคันนั้นมา” นรินทร์ยืนยัน เบี้ยวหัวหมอบอกว่าถ้าจะค้นต้องไปเอาหมายค้นมา
“ผมไม่มีหมายหรอกครับ เพราะมันเป็นเหตุฉุกเฉิน และที่มาก็เพื่อระงับไม่ให้มีเหตุบังคับขืนใจ ถ้าทางคุณคิดว่าไม่ได้ทำผิด ก็เรียกป้าสำอางออกมายืนยันตัวเอง ผมก็จะกลับ”
เบี้ยวนิ่งไปอย่างหวั่นๆ ขณะนั้นกำนันฉลองโชคอยู่ในบ้านยืนมองออกมา เขาสั่งสมุนควบคุมตัวสำอางไว้อย่าให้ออกไปเพ่นพ่าน จากนั้นเดินไปเผชิญหน้ากับสารวัตรใหญ่
“ไม่นึกจริงๆว่าวันนี้สารวัตรจะให้เกียรติมาเยี่ยมถึงบ้าน”
“เรื่องที่ผมพูดเมื่อกี้ คิดว่ากำนันคงได้ยินหมดแล้วใช่ไหมครับ”
“ได้ยินชัดเจน”
“ตอนนี้ป้าสำอางอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ”
“เอ...อยู่ไหนนะ” กำนันแกล้งเหลียวซ้ายแลขวา
