สารวัตรใหญ่

“เอาไปดูซะ หนังสือสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินจะได้หายข้องใจกันซะที”

ใหญ่รับเอกสารมาดูก่อนจะส่งต่อให้นรินทร์...

ในสัญญามีลายมือชื่อสำอางเขียนไว้เรียบร้อยแล้วทุกหน้า กำนันยิ้มเย้ยและพูดอย่างสะใจว่า

“ไหนป้าสำอางช่วยบอกทุกคนให้ได้ยินกันชัดๆ

อีกทีซิว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มีใครบังคับขืนใจป้าหรือเปล่า”

“ไม่มีจ้ะ ป้าทำทุกอย่างด้วยความสมัครใจ ไม่มีใครบังคับป้า”

นรินทร์ทั้งเครียดและแค้นจนพูดไม่ออก เช่นเดียวกับใหญ่ที่รับรู้ได้ว่านี่คือความพ่ายแพ้ในเรื่องที่เคยต่อสู้มาตลอดตั้งแต่ต้น...

ครั้นพาสำอางมาส่งที่บ้าน ใหญ่กับนรินทร์ก็รู้เห็นความจริงกับตาเมื่อสำอางยอมรับกับพ่อแม่ของนรินทร์ว่าโดนลูกน้องกำนันข่มขู่ทำร้าย

“แล้วทำไมเมื่อกี้ป้าไม่พูดความจริง สารวัตรจะได้ดำเนินคดีกับพวกมัน” นรินทร์พูดขึ้นอย่างเจ็บใจ

สำอางน้ำตาคลอจะร้องไห้ ยกมือไหว้ขอโทษสารวัตรใหญ่ แต่เขารีบจับมือป้าไว้

“ป้าไม่ต้องขอโทษหรอกครับ พูดความจริงกับผมมาดีกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“พอแล้วค่ะ ป้าไม่อยากมีเรื่องอะไรอีกแล้ว”

“นี่ป้าหมายความว่ายังไง” นรินทร์ฮึดฮัดไม่เข้าใจ

“ป้าเหนื่อยแล้ว ชีวิตป้าก็เหลืออีกไม่กี่ปี ป้าอยากหาที่ตายอย่างสงบ”

“แสดงว่าป้าตัดสินใจขายที่ดินให้กับกำนันแล้วจริงๆใช่ไหมครับ” ใหญ่ถามอย่างใจเย็น

“ค่ะ ป้าไม่อยากมีเรื่องมีราวอะไรอีกแล้ว”

นรินทร์หงุดหงิดไม่พอใจบ่นออกไป “แต่การที่ป้ายอมแบบนี้ก็เท่ากับเราแพ้น่ะสิครับ”

“ป้าขอโทษ...ถ้าป้ายังสาวกว่านี้ ป้าก็จะสู้ต่อ แต่ตอนนี้ป้ารู้ตัวว่าป้าไม่ไหวแล้ว จะว่าป้าเห็นแก่ตัวก็ได้ ป้ารอความเป็นธรรมมาตั้งหลายปี แต่มันก็ยังมาไม่ถึงซักที บางทีกว่าความเป็นธรรมจะมาถึงจริงๆป้าก็คงตายไปแล้ว”

ใหญ่รู้สึกสลดใจ เพราะกรณีป้าสำอางคือหนึ่งในปัญหาของสังคมไทยที่เขาจะแก้คนเดียวไม่ได้ ต้องอาศัยปัจจัยอีกหลายอย่าง และการที่ป้าสำอางยอมแพ้ก็เป็นเรื่องที่น่าเห็นใจ

ooooooo

ค่ำนั้นใหญ่กลับเข้าบ้านด้วยความรู้สึกเครียดและอ่อนล้า เปิดคอมพิวเตอร์ดูรูปรัฐบุรุษชาวอังกฤษคนหนึ่งซึ่งมีวาทะภาษิตทางกฎหมายเขียนที่รูปนั้นว่า...ความยุติธรรมที่ล่าช้าก็คือความอยุติธรรม

คำแพงเข้ามาอ่านข้อความนั้นแล้วค้านว่า “ไม่จริงค่ะ คำแพงเชื่อว่าธรรมะย่อมชนะอธรรมเสมอ พลังของประชาชนที่ต่อสู้เพื่อความยุติธรรมจะต้องชนะในที่สุด”

“แต่กว่าที่จะชนะ เราต้องผ่านความทรมาน ความเจ็บปวด ความสูญเสีย เรื่องบังคับให้ขายที่...ชาวบ้านเคยมาร้องเรียนกับเรา แต่มันก็ไม่ทันการณ์ ป้าสำอางอายุมากแล้ว แกไม่สามารถรอวันที่ความยุติธรรมจะมาถึงได้”

“เราแพ้ใช่ไหมคะ”

“ใช่...แต่มันไม่ใช่การพ่ายแพ้ของนักต่อสู้อย่างดาบนรินทร์หรือป้าสำอาง แต่มันเป็นความพ่ายแพ้ของระบบยุติธรรมในบ้านเรา”