เสน่หามายา

วันรุ่งขึ้น โมเน่ต์แวะไปรับน้ำขิงถึงที่บ้านชวนไปเดินช็อปปิ้งห้างฯหรูด้วยกัน ไม่ได้ซื้อข้าวของแค่ของตัวเองแต่โมเน่ต์ช็อปปิ้งเผื่อน้ำขิงอีกด้วย เธอคิดถึงลีโอขึ้นมาได้ อยากให้มาสนุกด้วยกันก็เลยเฟซไทม์ไปหา เขาติงน้องสาวไปเที่ยวห้างฯแล้วเรื่องกายภาพบำบัดจะไม่ทำหรือ

“ก็มากายภาพนอกสถานที่ไงคะ” โมเน่ต์ไม่พูดเปล่าหันกล้องไปทางน้ำขิงให้พี่ชายดูว่ามาด้วยกัน

“พี่ลีโอจะตามมาไหมคะ”

“พี่กำลังยุ่งเลย สาวๆเที่ยวให้สนุกเถอะ” ลีโอว่าแล้ววางสายสีหน้ายิ้มแย้ม ยังไม่ทันลงมือทำงานต่อแคทโทร.เข้ามา เขามองลังเลก่อนจะรับสาย เธออยากจะคุยปรับความเข้าใจกับเขาเพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง เราไม่ได้คุยกันเลย มาเจอกันหน่อยได้ไหม เขาปฏิเสธว่าไม่ไปไม่มีอะไรจะคุยด้วย

“อย่าพูดแบบนี้ได้ไหมลีโอ ถึงยังไงเราก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดี แคทอยากให้เราสองคนสามารถคุยกันได้เหมือนเมื่อก่อน” แคทออดอ้อน ทีแรกลีโอไม่ยอมรับนัดแต่เจอลูกตื๊อไม่เลิกของเธอ สุดท้ายทนใจแข็งไม่ไหว ตกลงจะไปเจอกับเธอให้บอกสถานที่นัดพบมาได้เลย...

อลิสกำลังจะออกไปข้างนอก เป็นจังหวะเดียวกับกัสโซ่เดินลงมาพอดี เธอแปลกใจทำไมป่านนี้ยังไม่ไปทำงานอีก เขาอ้างเมื่อคืนนอนดึกไปเจอกับเพื่อนสถาปนิกจากสวีเดนก็เลยคุยเรื่องโปรเจกต์ที่ตัวเองกำลังคุมงานอยู่เพลินไปหน่อย อลิสเตือนอย่าหักโหมมากนักท่านเป็นห่วง

“มันจำเป็นครับแม่ ผมไม่ใช่ลีโอ สถานการณ์อย่างนี้ด้วยต้องยิ่งพยายามมากกว่าปกติ พ่อจะได้

ไม่โกรธผมมากไปกว่านี้  วันนี้แม่ดูอารมณ์ดีนะครับมีอะไร ดีๆเหรอ”

“เพราะสุดท้ายเราก็ได้อยู่กันแค่ห้าคนพ่อแม่ลูกไงจ๊ะ” อลิสยิ้มมีความสุข กัสโซ่สงสัยห้าคนแล้วอีกคนที่เหลือไปไหน เธอเฉลยว่ากลับไปอยู่กับครอบครัว

ตัวเองแล้ว จากนั้นสองแม่ลูกต่างแยกย้ายกันไปขึ้นรถของแต่ละคนอย่างอารมณ์ดีกันถ้วนหน้า

ooooooo

ที่บ้านเจริญ แดเนียลอดสงสัยไม่ได้ว่าเพลงพิณมาอยู่ดูแลพ่อแบบนี้ ยัยป้ามหาภัยมิคิดว่าเธอถอดใจยอมถอยออกมาแล้วหรือ เธอไม่สนทางนั้นจะคิดอย่างไร แต่เธอสู้ไม่ถอยแน่นอน แดเนียลชื่นชมสรัลที่ตามมาอยู่กับเธอที่นี่ด้วย แล้วทางนั้นไม่โทร.มาตามเขาหรือ

“โทร.แต่คุณสรัลไม่รับสาย ถ้าอยู่กับเพลงคุณสรัลไม่ค่อยว่างทำอย่างอื่นหรอก” ว่าแล้วเพลงพิณยิ้มเจ้าเล่ห์ แดเนียลเข้าใจความนัยของเธอก็หัวเราะชอบอกชอบใจ เพลงพิณคิดว่าการที่เธอไม่อยู่เผชิญหน้ากับฝ่ายนั้นน่าจะเป็นเรื่องที่ดี คุณอลิสจะได้หายเครียด ไม่ต้องเหนื่อยสมองคอยหาเรื่องเธอ...

ช็อปปิ้งจนเมื่อยขา โมเน่ต์ชวนน้ำขิงไปนั่งจิบน้ำชากินของว่างพักเหนื่อย น้ำขิงเกรงใจที่โมเน่ต์ซื้อข้าวซื้อของให้ ความจริงไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นเพราะเรื่องขาที่หายเจ็บเธอได้รับค่าจ้างอยู่แล้ว โมเน่ต์ไม่ได้ซื้อให้เพราะเรื่องขา แต่ซื้อให้เพราะเรื่องเพลงพิณต่างหาก ถ้าเมื่อวานไม่เป็นเพราะน้ำขิงชวนเพลงพิณเข้ามาในห้อง ตนกับคุณแม่ก็คงไม่ได้ทำพิธีไล่จนสำเร็จ วันนี้ตนก็เลยพาเธอมาเที่ยวเพื่อเป็นการขอบใจ น้ำขิงตกใจ

“คุณเพลงออกจากบ้านไปเลยหรือคะ”

โมเน่ต์พยักหน้ารับคำอย่างอารมณ์ดี ความจริงตนควรโกรธน้ำขิงแต่เมื่อผลมันออกมาดีแบบนี้ ตนก็เลยให้รางวัลเธอแทน ระหว่างนั้นโมเน่ต์เหลือบไปเห็นลีโอเดินอยู่หน้าร้าน รีบวิ่งออกไปหา เขากำลังจะโทร.หาแคท เห็นโมเน่ต์วิ่งเข้ามาก็รีบเก็บมือถือ โมเน่ต์ต่อว่าพี่ชายไหนบอกว่ายุ่ง แล้วมาได้อย่างไร จากนั้นคล้องแขนเขาชวนเข้าไปนั่งดื่มชาด้วยกัน เขาอึกอัก อ้างนัดเพื่อนเอาไว้ ทันใดนั้น มีเสียงเรียกลีโอดังขึ้นจากด้านหลัง

สองพี่น้องหันไปมอง เห็นแคทเดินเข้ามา โมเน่ต์ชักสีหน้าใส่ นี่หรือเพื่อนที่เขานัดไว้ แคทยิ้มแย้มทักทายโมเน่ต์ แต่เธอเมินหน้าใส่ไม่อยากพูดด้วย อีกมุมหนึ่งในร้านกาแฟ น้ำขิงมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่เงียบๆ