เสน่หามายา
ตอนที่ 4
เพลงพิณหันขวับมองอลิส สองสาวต่างวัยประสานสายตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่สุดท้ายเป็นฝ่ายเพลงพิณที่ล่าถอยออกไป อลิสมองตามสะใจ เพลงพิณเดินพ้นห้องออกกำลังกายมาได้ไม่กี่ก้าว แดเนียลโทร.มาบอกว่าพ่อของเธอไม่ค่อยสบาย เธอเป็นห่วงท่านมาก กลับไปเอากระเป๋าถือกับกุญแจรถที่ห้องแล้ววิ่งปรู๊ดไปขึ้นรถขับออกไปราวจะแข่งกับพายุ แป๊วเห็นเหตุการณ์โดยตลอดก็ดีใจรีบวิ่งไปรายงานปรานี
“ป้า...นังเพลงพิณมันไปแล้ว ฉันเห็นมันขับรถออกไปเลย สงสัยไปแล้วไปลับเลยป้า”
ปรานีอยากได้หน้ารีบนำข่าวดีนี้ไปรายงานให้อลิสรับทราบ เธออดแปลกใจไม่ได้ แค่คำพูดไม่กี่ประโยค นึกจะถอดใจก็ง่ายปานนี้เลยหรือ ปรานียืนยันว่าเพลงพิณไปแล้วจริงๆแป๊วเป็นพยานได้ แป๊วรีบเสนอหน้า
“จริงค่ะคุณผู้หญิง หนูเนี่ยเห็นกับตาเลยค่ะพากันขับรถไปแทบไม่ทันทีเดียว ไม่รู้จะรีบอะไรกันนักหนา”
อลิสคว้าแก้วน้ำผลไม้มาจิบยิ้มมีความสุขที่มารผจญไปพ้นทาง...
ทางฝ่ายลีโอกลับจากทำงานจะเข้าบ้านเจอน้ำขิงเดินหน้าเครียดสวนออกมาถามว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือ เธอเล่าเรื่องที่พาเพลงพิณเข้าไปดูอาการโมเน่ต์
ที่ห้องให้ฟัง โมเน่ต์โกรธมากไล่เพลงพิณออกจากห้องจนกลายเป็นเรื่องทะเลาะกัน ลีโอพอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น ถามถึงเพลงพิณว่าอยู่ไหน ได้ความว่าออกไปตั้งแต่บ่าย เย็นย่ำป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย เขาเป็นห่วงรีบโทร.หาเพลงพิณ
“ผมลีโอครับตอนนี้คุณเพลงอยู่ที่ไหนหรือครับ อ้อครับ งั้นฝากสวัสดีคุณเจริญขอให้หายไวๆนะครับ”
“ฝากขอโทษคุณเพลงให้ฉันด้วยได้ไหมคะ” น้ำขิง มองลีโอที่ยังคุยอยู่กับเพลงพิณด้วยสายตาอ้อนวอน
“ครับได้ครับแล้วเจอกันครับ” ลีโอวางสายแล้วมองน้ำขิง “เขาฝากบอกให้คุณสบายใจได้ ไม่ต้องคิดมาก”
น้ำขิงยังโทษตัวเองเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่อง ลีโอขอร้องอย่าคิดอะไรมาก เพลงพิณแค่ไปเยี่ยมพ่อ อีกสองสามวันก็กลับแล้วยิ้มให้อย่างปลอบใจ น้ำขิงไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงใจเต้นไม่เป็นส่ำกับรอยยิ้มนั้นจนต้องหลบสายตา ขอตัวกลับบ้านกลบเกลื่อนความเขินอาย รีบเดินไปที่รถจักรยานของตัวเองที่พิงผนังอยู่แต่รถยางแบน
“นี่มันอะไรเนี่ย” น้ำขิงถอนใจเซ็ง แล้วนี่จะกลับบ้านอย่างไร
ooooooo
สรัลรู้ข่าวการป่วยของเจริญจากเพลงพิณ ก็รีบตรงมาที่บ้านของท่านทันที พอรู้ว่าท่านไม่ได้เป็นอะไรมากแค่อ่อนเพลียเนื่องจากโหมงานหนักไปหน่อยก็โล่งใจ เพลงพิณขอเขาค้างที่นี่สักสองสามวัน ถ้าเขาไม่ว่าอะไร สรัลไม่ขัดข้อง แถมจะมาค้างที่นี่กับเธอด้วย
“ดีเสียอีกที่คุณจะได้มีเวลาดูแลพ่ออย่างเต็มที่”...
ในเวลาไล่เลี่ยกัน อลิสเข้ามาที่ห้องอาหารเห็นเพียงโมเน่ต์นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว ถามปรานีว่าหายไปไหนกันหมด เธอรายงานว่าคุณลีโอไปส่งน้ำขิง ส่วนคุณสรัลกับคุณกัสโซ่ยังไม่กลับ อลิสกวาดตามองไปรอบๆเหมือนจะหาใครบางคน ปรานีรู้เท่าทันว่าท่านมองหาเพลงพิณ
“ไม่กลับเข้ามาเลยค่ะตั้งแต่บ่าย”
โมเน่ต์ภาวนาอย่าให้กลับมาอีกเลยก็แล้วกัน อลิสยิ้มมีความสุขเพราะคิดว่าเพลงพิณไปพ้นทางก็เลยไม่ได้สนใจเรื่องอื่นแม้แต่เรื่องที่สรัลหายไป...
ตั้งแต่ขับรถออกจากบ้านตัวเองกระทั่งมาถึงหน้าบ้านน้ำขิง ลีโอเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา น้ำขิงอดถาม ไม่ได้ว่ามีอะไรหรือเปล่าถึงได้นั่งเงียบมาตลอดทาง เขาโกหกว่าไม่มีอะไร ขอบคุณมากที่เป็นห่วง เธอไม่ได้เป็นห่วงแค่เห็นเขาเงียบผิดสังเกต ครั้นเห็นสายตาของเขาที่มองจ้องมาก็รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก
“ถ้าคิดแบบนี้ต่อไปจะไม่ถามแล้ว” น้ำขิงแกล้งว่ากลบเกลื่อนแล้วเดินเข้าบ้าน ลีโอมองตามยิ้มๆ
ooooooo
