สกาวเดือน

ทรงกลดทำหน้าที่มารับส่งกระต่ายและพยายามง้องอนเธอทุกครั้งที่มีโอกาส แต่กระต่ายทิฐิและใจแข็งมาก ไม่ยอมพูดดีด้วยทั้งที่ลึกๆก็โหยหาความรักจากเขาเหมือนกัน เทวินารับรู้และเห็นใจทรงกลด เธอขอเป็นกำลังใจให้เขาทำสำเร็จในเร็ววัน

สินีกับปัทมารับหน้าที่ดูแลกระต่ายในการทำงานกับเทวินาที่ต้องถ่ายแบบเป็นพรีเซ็นเตอร์เครื่องสำอางซึ่งใช้สถานที่ภายในโรงแรมของทรงมณี กระต่ายสวยมากจนทุกคนตะลึงโดยเฉพาะทรงกลด

เจษฎามาโผล่ที่นี่โดยไม่ได้นัดหมาย เขาพยายามจะขอโทษปัทมาที่วันก่อนเผลอจูบเธอแล้วโดนตบหน้า สินีเพิ่งรู้เรื่องวันนี้ไม่พอใจมาก ทำท่าจะเอาเรื่องเขาแต่ปัทมาเตือนให้นึกถึงที่รับปากกับเพ็ญลักษณ์เอาไว้ว่าต้องให้อภัยและให้โอกาส ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ทุกคนเคยทำผิดพลาดกันทั้งนั้น

สินีสะกดอารมณ์โกรธต่อหน้าคนอื่น แต่ลากเจษฎาไปต่อว่าในมุมปลอดคน

“อย่ามาเห็นผู้หญิงบ้านราชไมตรีเป็นของเล่น”

“ผมไม่เคยคิดแบบนั้น ผมไม่เคยคิดดูถูกพวกคุณ ดูถูกคุณปัท”

ปัทมาเข้ามาพอดี ชะงักยืนฟังอยู่ห่างๆ

“ถ้าผมคิดอย่างนั้นผมจะไม่แคร์ ไม่สนใจ ไม่หน้าด้านมาพบคุณปัทเพื่อจะขอโทษแบบนี้เลย”

“ถ้าไม่คิดดูถูก เห็นพี่สาวฉันเป็นของเล่น แล้วไปทำรุ่มร่ามแบบนั้นได้ยังไง คิดอะไรของคุณ”

“ตอนนั้น...ผมไม่รู้ตัวเลย จู่ๆในสมองของผมมันก็ว่างโล่งไปหมด การที่ผมได้ใกล้ชิดคุณปัทระยะเผาขนขนาดนั้น ทำให้ผมใจเต้นแรงเหมือนมีไฟช็อต ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน แม้แต่กับคุณเล็กก็ไม่เคย

มันเหมือนร่างกายถูกไฟช็อตจนไร้แรงต้านทาน แล้วก็มีคำพูดผุดขึ้นมาในหัวผมว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้คือผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างผมเสมอในเวลาที่ผมทุกข์ หรือตอนอกหัก ผู้หญิงคนนี้คือคนดีที่สุดที่ทำให้ผมรู้สึกมีค่ามากที่สุด ผู้หญิงคนนี้ต่างหากที่สมควรได้รับความรักจากผม ดังนั้นจงแสดงความรักกับเธอก่อนที่จะสายเกินไป ...ผมรักคุณปัท”

พูดไปแล้วตัวเองก็อึ้ง หัวใจเต้นแรง งงว่าพูดไปได้ยังไง พอมองเลยไปเห็นปัทมายืนหน้าแดงระเรื่อก็ตกใจ สินีเห็นพี่สาวก็ค่อยๆถอยออกมา เปิดโอกาสให้สองคนอยู่กันตามลำพัง

“จะยืนอยู่อย่างนี้อีกนานไหมคะ”

“คุณปัท ผมคิดว่าผม...”

“อย่าเพิ่งพูดสิ่งที่คิดค่ะ จนกว่าคุณจะแน่ใจ ขอบคุณที่ให้ความสำคัญกับปัท แล้วก็ฟังปัทดีๆนะคะ...กลับบ้านไปเถอะ”

เจษฎาเข่าอ่อน หน้าเสีย “คุณปัท...ไม่ยกโทษให้ผม”

“ปัทยกโทษให้คุณค่ะ แต่ปัทยังไม่ยอมรับความรู้สึกที่คุณคิดว่าคุณรักปัท ปัทคิดว่ามันเร็วเกินไปที่จะทำให้ปัทเชื่อว่าคุณจริงจัง เพราะฉะนั้นกลับบ้านไปคิดทบทวนให้ดีก่อนนะคะ มันอาจเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบเท่านั้น เพราะคุณเสียใจจากยัยเล็ก คุณอาจแค่ต้องการใครสักคนมาทดแทนเพื่อช่วยเยียวยา ไม่ใช่ความรักอย่างที่คุณคิด”

“ไม่นะ ผมไม่เคยคิดว่าคุณคือ...”

“กลับไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ปัทให้อภัยคุณทุกอย่าง เรายังเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิมนะคะ”