สกาวเดือน
ตอนที่ 14
หลังจากไล่ทั้งน้องและหลานไปหมดแล้วเอาสามีที่ไม่ได้ตบแต่งเข้ามาอยู่ในบ้าน กัณหามีความสุขมากที่ไม่มีใครขวางหูขวางตา เธอลุ่มหลงศักรินทร์อย่างหนัก ได้ยินสาวใช้พูดถึงเขาในทางไม่ดีว่ามาเกาะเธอกินก็โกรธจัดถึงขนาดไล่ออก
ศักรินทร์ทำเป็นคิดมากรักศักดิ์ศรีของตนขึ้นมา แกล้งเล่นละครฉากใหญ่เก็บเสื้อผ้าจะไปจากบ้านนี้
“คุณจะทำอะไร นี่คุณจะไปไหน”
“ไปจากที่นี่ไง ผมอยู่ไม่ได้หรอกนะ มีแต่คนเหยียบหัวผม ตั้งแต่พี่น้องคุณยันคนใช้ คิดได้ยังไงว่าผมจะมาปอกลอกคุณ”
“จะไปสนความคิดของคนอื่นทำไม ชีวิตคุณกับฉันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความคิดของใคร”
“ผมแคร์ เพราะผมก็มีศักดิ์ศรี แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับความกลัว กลัวอะไรรู้มั้ย”
“คุณกลัวอะไร”
“กลัวว่าวันนึงคุณจะไขว้เขวไปกับพวกเขา เพราะเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ผมมันก็แค่คนอื่น”
“ฉันไม่มีทางไขว้เขว คุณเชื่อฉันนะ”
“ก็แค่คำพูดที่หลอกให้ผมเชื่อไปวันๆ ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันได้เลยว่าคุณจะไม่มีวันทอดทิ้งผม”
“เราจะจดทะเบียนกันให้เร็วที่สุด”
“จดทะเบียน?”
“เราจะเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ทุกอย่างของฉันก็จะเป็นของคุณ พอจะเป็นหลักประกันให้คุณได้หรือยังว่าฉันรักคุณมาก”
“ผมเห็นแล้วว่าคุณรักผมจริงๆ ขอผมชื่นใจหน่อยนะคนดี สุดที่รักสุดดวงใจของผม”
ศักรินทร์ปากหวาน คลอเคลียจนกัณหาเคลิบเคลิ้ม
ooooooo
อิสเรสยังคงแวะเวียนมาดูแลเพ็ญลักษณ์อย่างสม่ำเสมอ ทำอาหารให้กินและทำให้เธอหายเศร้ากับเรื่องรอบตัวจนมีเสียงหัวเราะ
“ผมดีใจที่เห็นคุณเล็กหัวเราะได้เต็มเสียงแล้ว”
“ก็คงทำใจกับเรื่องอะไรต่อมิอะไรได้แล้วมั้งคะ เร็วเกินไปไหมคะ”
“สำหรับเรื่องอะไรครับ”
“เรื่องคุณพ่อกับคุณพี่วิสุทธิ์เสีย เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตที่ต้องเกิดแก่เจ็บตาย เล็กยอมรับได้และทำใจได้ไม่ยาก ส่วนเรื่องคุณทรงกลด เล็กเคยคิดว่าเล็กคงเจ็บหนักและคงลืมได้ยาก แต่น่าแปลก...แค่เพียงอึดใจเดียวเล็กก็ทำใจได้เลยทันที”
“อย่าบอกนะว่าเพราะผม ดีใจแย่เลย”
“ไม่ใช่เพราะคุณหรอก แต่เป็นเพราะเล็กเอง เล็กมีแค่เพียงความรู้สึกอ่อนไหว แต่ไม่เคยผูกพัน เหมือนต้นไม้ที่ไม่มีราก...ล้มง่าย ตายง่าย”
อิสเรสอึ้งไปอย่างเห็นด้วย แต่เงียบไม่แสดงความคิดเห็น
“แล้วนี่คุณอิสจะกลับกรุงเทพฯเมื่อไหร่คะ”
“ก็อีกหลายวัน ทำไมเหรอครับ”
“อ๋อ กำลังคิดว่าดีจัง ได้กินของอร่อยอีกตั้งหลายวันแน่ะ”
“เอาใหญ่เชียว”
“ก็มาทำให้เล็กเสียนิสัยทำไมล่ะ ไม่รู้ล่ะ ทำแล้วต้องทำให้ตลอด อย่ามาบ่นว่าเหนื่อยเลยนะ”
“ทำได้อยู่แล้ว ไม่เคยคิดว่าเหนื่อย”
อิสเรสสบตาเธอลึกซึ้ง เพ็ญลักษณ์มองตอบด้วยรอยยิ้ม พิจารณาเขาเต็มตา
“เล็กรู้ว่าคุณไม่เคยเหนื่อยกับเล็กเลย...ต่อไปนี้เล็กจะไม่ทำให้คุณต้องเหนื่อยกับเล็กอีกแล้ว”
อิสเรสดีใจและเข้าใจความหมายที่เพ็ญลักษณ์สื่อสารได้ดีว่าเปิดโอกาสและใจอ่อนให้แล้ว เขายิ้มกว้าง แววตาเป็นประกาย
“ขอบคุณมากนะครับ”
ooooooo
