สกาวเดือน

ทรงกลดไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่ เทวินาแววตาหวาดหวั่น...และอ้ำอึ้งทันทีที่ชายหนุ่มพูดออกมา

“ผมคงไม่ได้ยินผิดไป...คุณเป็นแม่ของสกาวเดือน”

เทวินาสั่งเลขาให้ปิดประตูเพื่อเลี่ยงพูดเรื่องนี้ แต่ทรงกลดไม่ยอมถอย

“ตอบผมมาก่อนว่าคุณเป็นแม่ของต่ายจริงๆใช่ไหม”

“แล้วคุณมาเกี่ยวอะไรด้วย เป็นแค่คนข้างบ้านของสกาวเดือน”

“ผมไม่ใช่แค่คนข้างบ้าน แต่ผมเป็นคนที่รักต่าย...ผมใกล้ชิดกับต่ายนานพอจนรู้ดีว่าต่ายเป็นเด็กบ้านแตกที่ขาดความรักความอบอุ่น และโหยหามันมากแค่ไหน เพราะฉะนั้นถ้าผมเห็นคนที่เป็นแม่ของต่ายยืนอยู่ตรงหน้าขนาดนี้แล้ว อย่าหวังว่าจะไล่ผมออกไปจากเรื่องนี้ได้ง่ายๆ”

เทวินาเจ็บปวดกับสิ่งที่ชายหนุ่มพูด บอกเลขาให้ออกไปก่อน และห้ามพูดเรื่องนี้กับใครอย่างเด็ดขาด

เมื่ออยู่กันตามลำพัง เทวินายอมรับความจริงว่าเธอคือแม่ผู้ให้กำเนิดสกาวเดือน

“คุณหายไปไหนมา”

คำถามนั้นกระแทกใจเทวินาถึงกับปล่อยโฮออกมา ทรงกลดรุกไล่ทั้งที่สะเทือนใจไม่น้อย

“ทำไมคุณไม่บอกความจริงกับต่ายว่าคุณเป็นใคร”

“ฉันกับพ่อของสกาวเดือน เรารักกันตั้งแต่แรกพบ... รักของวัยรุ่นเต็มไปด้วยความลุ่มหลงและประมาท จนฉันท้องทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ ถึงจะยังไม่พร้อมกันทั้งคู่ แต่เราก็ตัดสินใจจะสร้างครอบครัวด้วยกัน...แต่ในที่สุดฉันก็ทนไม่ได้ ฉันยังมีความฝัน ฉันจึงตัดสินใจทิ้งวิสุทธิ์กับลูกไป...ฉันกลับบ้าน ตั้งใจเรียนหนังสือจนจบและได้ทำงานในอาชีพที่ฉันใฝ่ฝัน แล้วฉันก็ได้เจอกับยอร์ชสามีคนปัจจุบันของฉัน ยอร์ชเหมือนกับวิสุทธิ์ตรงที่เขารักฉันมาก เราแต่งงานกันโดยที่เขาไม่รู้ว่าฉันเคยมีลูกมาก่อน”

“ทำไมคุณไม่บอกเขา”

“ฉันกลัว...กลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับ”

“ผู้ชายที่รักคุณและเข้าใจคุณจริงๆ จะยอมรับคุณได้ทุกอย่าง”

“คุณไม่เข้าใจความกลัวของฉัน”

“ผมไม่เข้าใจความเห็นแก่ตัวที่เอาชนะสัญชาตญาณความเป็นแม่ของคุณต่างหาก ถ้าคุณจะรักตัวเองมากกว่าลูก แล้วทำไมไม่คิดให้ดีก่อนทำให้ต่ายเกิดมา”

“เพราะฉันยังเด็กเกินกว่าจะรู้จักคำว่ารับผิดชอบ ไม่ใช่ฉันไม่รู้สึกผิด ฉันรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา ไม่มีคืนไหนที่ฉันไม่ฝันร้าย เพราะคิดถึงลูกที่ฉันทอดทิ้งมา”

“แล้วกลับมาทำไม ถ้าไม่คิดจะบอกความจริงให้ต่ายรู้”

“หลังจากที่ฉันรู้ข่าวเรื่องที่วิสุทธิ์และหลวงราชไมตรีเสียชีวิต ฉันอยากรู้ว่าต่อจากนี้สกาวเดือนจะมีชีวิตอยู่ยังไงอย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้ทำความรู้จักลูกสาวของตัวเองบ้างสักนิด”

“คุณก็ได้เห็นแล้วว่าตอนนี้ชีวิตต่ายเหมือนแพแตก คุณมาเพราะแค่อยากเห็นความเป็นอยู่ของต่ายเท่านั้นเองเหรอ”

“ฉันทำได้แค่นี้”

“คุณทำได้มากกว่านี้นะ”

“ฉันจะทำอะไรได้”

“ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ที่ควรจะทำตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้ว คือรับผิดชอบลูกสาวของคุณ...ผมขอร้อง ขอให้มีของขวัญที่น่าชื่นใจเกิดขึ้นกับต่ายบ้าง ที่ผ่านมาต่ายสูญเสียมากพอแล้ว”

“ความรักของคุณไม่ใช่ของขวัญที่น่าชื่นใจของสกาวเดือนบ้างเลยเหรอ”