สกาวเดือน

กระต่ายยิ่งโกรธ ไม่อยากฟัง ร้องห่มร้องไห้สั่งให้เขาหยุดพูด ทรงกลดไม่หยุดเพราะตัวเองเสียใจมากและทำอะไรไม่ถูก

“แล้วต่ายจะให้พี่ทำยังไง พี่ต้องชดใช้ยังไงให้สาสมกับสิ่งที่พี่ทำลงไป พี่เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ทำผิดพลาดเป็น เพราะความไม่รู้ คิดแค่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าด้วยวิธีที่คิดว่าดีที่สุดแล้วในตอนนั้น แต่มันก็พลาด ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจเลย ความตั้งใจเดียวที่คิดคืออยากให้ทุกอย่างออกมาดี ต่ายไม่ต้องถูกครหา พี่จะได้ตัดใจจากต่ายได้ เพราะพี่ไม่ควรรักต่าย ที่รักและเคารพพี่เป็นแค่พี่ชาย ความรักของพี่ไม่มีวันเป็นจริง แม่พี่จะได้สบายใจ

ถ้าพี่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสม คุณเล็กเองก็รอพี่มานาน มันเป็นความหยิ่งทะนงของพี่เอง ที่คิดว่าจะจัดการทุกอย่างได้เรียบร้อย แต่ไม่ใช่เลย...ตอนนี้พี่ไม่รู้เลยจริงๆว่าพี่ควรจะทำยังไง ต่ายบอกพี่ได้มั้ย พี่ควรทำยังไงต่อไปดี”

“ไปตายซะ!”

“ต่าย...พี่ตายไม่ได้ ถ้าต่ายยังทำร้ายตัวเองแบบนี้ พี่จะตายก็ต่อเมื่อเห็นต่ายเรียนจบ มีงานทำ มีชีวิตที่ดี และดูแลตัวเองได้อย่างปลอดภัยแล้วเท่านั้น”

“งั้นต่ายไปตายเอง” พูดขาดคำกระต่ายวิ่งออกไปกลางถนนตั้งใจให้รถชน ทรงกลดตามมาคว้าตัวทันอย่างฉิวเฉียด แต่เธอยังพยายามจะวิ่งออกไปอีก

“ต่ายหยุด! มีสติ!”

กระต่ายร้องไห้โฮ ทรงกลดกอดเธอไว้ ปลอบอย่างใจเย็นลง “มีสติก่อนนะต่าย อย่าทำแบบนี้อีก พี่ใจไม่ดีเลย อย่าทำอีกนะ ต่ายไม่จำเป็นต้องตายเพื่อพี่ พี่ที่ไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาต่าย มันไม่คุ้มกันหรอกนะ ต่ายต้องมีชีวิตอยู่ พี่บอกแล้วไง พี่อยากเห็นไอ้แสบของพี่เติบโตและมีชีวิตที่ดี”

“ได้...เราจะมีชีวิตอยู่ต่อไป เราจะอยู่เพื่อทำให้พี่กลดยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าสำหรับเราเลยจริงๆ เพราะเราเกลียดพี่กลดไปแล้ว มันจะไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมได้อีก...ลาก่อน”

กระต่ายผลักไสเขาแล้วเดินหนีไปทั้งน้ำตานองหน้า ไม่เหลียวหลังกลับมามองทรงกลดที่เดินตามมาห่างๆอย่างห่วงๆ

ooooooo

วันเดียวกันนี้กัณหาเปิดไฟเขียวให้ศักรินทร์ขนสัมภาระเข้ามาอยู่ร่วมชายคาในฐานะสามี แต่เพ็ญลักษณ์ที่กำลังจะกลับไปศรีราชาโดยมีอิสเรสขับรถไปส่ง ไม่ยินยอมให้พี่สาวทำเรื่องน่าเกลียดอย่างแน่นอน

สองพี่น้องทุ่มเถียงกันต่อหน้าศักรินทร์และอิสเรส กัณหากล่าวหาน้องสาวอิจฉาที่ตัวเองไม่ได้แต่งงาน  เพ็ญลักษณ์เหลืออดจึงประชดหวังให้พี่สาวทำตามประเพณีให้ถูกต้อง

“ก็ได้ อิจฉาก็ได้ และตอนนี้เล็กก็กำลังดูถูกที่พี่กัณไม่มีพิธีแต่งงานที่สมเกียรติลูกสาวของหลวงราชไมตรี”

“จะทำไปทำไม ในเมื่อหลวงราชไมตรีไม่เคยมองฉันเป็นลูกรัก นอกจากแก”

“พี่กัณกำลังเข้าใจผิด คุณพ่อรักลูกทุกคนเท่ากัน”