สกาวเดือน
ตอนที่ 13
“ทำไมพี่กัณถึงได้ตาบอดใจบอดแบบนี้นะ ตัวเอง ทำกับต่ายสารพัด แต่ดูซิ จะโกรธจะเกลียดพี่กัณสักนิด ไม่มีเลย”
“มันตอแหลน่ะสิ”
“พี่กัณ!” สินีลุกพรวดไม่พอใจอย่างแรง เพ็ญลักษณ์รีบขวางไว้
“พอเถอะค่ะพี่สิ ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรกับพี่กัณแล้ว...วันนึงพี่กัณจะต้องเสียใจกับสิ่งที่ตัวเองทำ”
“บอกพวกแกกันเองเถอะ เพราะถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับนังต่าย พวกแกเดือดร้อนแน่”
เพ็ญลักษณ์ไม่สนใจคำพูดของกัณหา ประกาศว่าตนจะไปพากระต่ายกลับมา
“ไปเลย ฉันเตือนแกแล้วนะ อยากเห็นขี้ดีกว่าไส้ก็เอาเลย...ส่วนแกสองคน ถ้าเกลียดฉันนักก็รีบไปๆซะสิ ฉันเองก็รำคาญพวกแกเต็มทนแล้ว”
ปัทมากับสินีโกรธแต่ข่มใจ ปัทมาบอกลากัณหาและว่าพวกเราจะมาเยี่ยมบ่อยๆ ขอให้พี่กัณดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ มีอะไรให้พวกเราช่วยก็บอก
“ไม่จำเป็น” กัณหาตวัดเสียงใส่
“ไปเถอะพี่ปัท เขาไม่ต้องการความห่วงใยจากพี่น้องหรอก แต่พี่กัณฟังไว้นะ คนที่เห็นขี้ดีกว่าไส้คือพี่กัณ”
“นังสินี!”
“แล้วคนที่จะช่วยซับน้ำตาให้พี่กัณคือพี่น้องที่พี่กัณรำคาญนี่แหละ ไม่ใช่ขี้อย่างคนบางคน”
“อ๊าย!!! ไปให้พ้นเลย ไป๊!!” กัณหาอาละวาด สินีกับปัทมารีบเดินออกไปทันที
สองคนออกมาทันเพ็ญลักษณ์กำลังจะออกรถเพื่อไปตามกระต่าย ต่างสำทับน้องสาวให้บอกกระต่ายว่า ขอให้กลับมา เขาไม่ได้เป็นภาระของใคร ถ้าห่วงเรื่องเงินทอง ไม่อยากพึ่งใคร เขาพึ่งตัวเองได้
“หมายความว่ายังไงคะ”
“มีคนติดต่อจะให้ต่ายไปทำงาน แต่ตอนแรกพี่ปฏิเสธเพราะคิดว่าอยากให้ต่ายตั้งใจเรียนหนังสือเพียงอย่างเดียว ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน แต่ตอนนี้พวกเรารู้แล้วว่าต่ายคงไม่ยอมพึ่งใครแน่ นอกจากตัวเอง”
“ใช่ พวกเราจะยอมให้ต่ายทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แต่อย่างน้อยก็ควรกลับมาอยู่กับพวกเรา ดีกว่าไปอาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าแบบนั้น”
“อย่าลืมบอกต่ายนะเล็ก”
เพ็ญลักษณ์รับปากแล้วเคลื่อนรถออกจากรั้วบ้านไป แต่ไม่ทันไรก็ต้องจอดเพราะจู่ๆทรงกลดโผล่มาขวาง
หญิงสาวลงรถจาก ขณะที่ทรงกลดเขม้นมองเข้าไปในรถเพราะคิดว่ากระต่ายหลบอยู่ข้างใน
“ขอโทษนะครับที่โผล่มาแบบนี้ ไม่งั้นต่ายคงไม่ยอมให้หยุดรถ ผมแค่อยากจะบอกลา...เขาคงหลบอยู่ในรถใช่ไหมครับ”
“ต่ายไม่ได้อยู่บนรถค่ะ”
“อ้าว...ผมรู้มาว่าต่ายจะกลับไปอยู่ที่ศรีราชากับคุณเล็ก แล้วเกิดอะไรขึ้นครับ”
เพ็ญลักษณ์นิ่งเงียบ นึกถึงข้อความในจดหมายของกระต่ายที่ว่า
“ต่ายขอร้องอาเล็กและทุกคนอย่าบอกใครว่าต่ายไปอยู่ที่ไหน โดยเฉพาะผู้ชายทรยศคนนั้น ต่ายคงจะรักษาใจให้เข้มแข็งและใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้ ถ้าหากเขายังจะมาวุ่นวายกับชีวิตของต่ายอีก”
หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง เพ็ญลักษณ์ตัดสินใจบอกทรงกลดว่า “ขอให้เป็นเรื่องในครอบครัวของเรานะคะคุณกลด เล็กบอกอะไรคุณกลดไม่ได้จริงๆ ขอตัวค่ะ”
“คุณเล็ก...ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ บอกนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
เพ็ญลักษณ์ขึ้นรถขับออกไป ทิ้งให้ทรงกลดยืนหน้าเครียด ว้าวุ่นใจสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับกระต่าย
ooooooo
