สกาวเดือน

การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของวิสุทธิ์นอกจากจะทำให้สมาชิกในครอบครัวรู้สึกสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักแล้วยังมีผู้หญิงอีกคนที่เสียใจ เธอคือเทวินา เจ้าของ ผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางซึ่งเข้าพักในโรงแรมของทรงมณี

เทวินามากับเลขาฯ เธอรู้ข่าววิสุทธิ์ก็แอบร้องไห้แต่ไม่พูดอะไรกับเลขาฯ หลังจากเข้าพักในโรงแรมไม่กี่วัน เทวินาบังเอิญได้เห็นสกาวเดือนร้องเพลงออกรายการโทรทัศน์ รู้สึกถูกชะตาและชื่นชอบรูปร่างหน้าตาสวยหวานถึงกับให้เลขาฯพยายามติดต่อมาถ่ายแบบเป็นพรีเซ็นเตอร์เครื่องสำอาง แต่ปัทมากับสินีอยากให้สกาวเดือนหรือกระต่ายเรียนหนังสืออย่างเดียว จึงปฏิเสธไปโดยไม่ได้บอกเจ้าตัว

หลังจากเปิดพินัยกรรมของหลวงราชไมตรีแล้วหลานๆเดือดร้อนกันหมด เพราะในพินัยกรรมไม่มีการส่งเสียให้เรียนต่อ ส่วนบ้านก็ตกเป็นของกัณหา ปัทมากับสินีจึงไปซื้อบ้านอยู่กันเองเพราะโดนกัณหาออกปากไล่

ปัทมากับสินีตั้งใจเลี้ยงดูหลานทุกคนที่เดือดร้อน ส่วนกระต่ายนั้นเพ็ญลักษณ์ขอรับเลี้ยงให้ไปอยู่ที่ไร่ด้วยกัน แต่อยู่มาวันหนึ่งกระต่ายได้ยินเพ็ญลักษณ์ทะเลาะกับกัณหาด้วยเรื่องของตนอีก จึงตัดสินใจจะไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าภายในโรงเรียนประจำที่เคยเรียน เพราะคิดว่าตัวเองคงทำประโยชน์ให้กับเด็กๆได้บ้าง

ที่นั่นอุปการะเด็กกำพร้าไว้จำนวนหนึ่ง มาแมร์ผู้ดูแลรู้ว่ากระต่ายมีปัญหาและทุกข์ใจ จึงเปิดทางว่าหากวันใดไร้ที่พึ่ง ไร้ความร่มเย็นเป็นสุข ก็ขอให้นึกถึงที่นี่

กระต่ายตัดสินใจโดยไม่บอกใครสักคน แต่เขียนจดหมายทิ้งเอาไว้ทั้งที่วันรุ่งขึ้นอาเล็กจะพากระต่ายไปไร่ที่ศรีราชาอยู่แล้ว

“กราบเรียนอาเล็กที่เคารพรักของต่าย...ต่าย กราบขอโทษที่ไปโดยไม่ได้บอกอาเล็กด้วยตัวเอง ต่ายกลัวอาเล็กจะรั้งต่ายไว้ ต่ายไม่อยากเป็นภาระของอาเล็กและอาคนอื่นๆ ที่สำคัญต่ายไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้อาเล็ก อาสินี และอาปัทต้องทะเลาะกับอากัณ พ่อปู่คงทุกข์ใจเมื่อมองลงมาจากสวรรค์แล้วต้องเห็นพี่น้องผิดใจกัน อาเล็กอาจจะตัดอากัณไม่ขาด แต่ต่ายรู้ดีว่าอากัณทำได้อย่างที่พูด เพราะฉะนั้นให้ต่ายออกไปจากชีวิตทุกคนจะเป็นการดีที่สุด...”

“ต่ายกราบขอบพระคุณอาเล็ก อาสินี อาปัท และทุกคนในบ้านราชไมตรีอีกครั้งที่รักและเมตตาต่าย ต่ายฝากกราบขอบพระคุณอากัณด้วยนะคะ และถ้ามีโอกาสต่ายจะมากราบอากัณด้วยตัวเอง...อากัณทำให้ต่ายได้คิดว่าต่ายต้องเข้มแข็งและดูแลชีวิตของตัวเองมากกว่าจะไปเป็นภาระของใคร และควรอยู่ในที่ของตัวเอง ต่ายเจอที่ที่ทำให้ต่ายรู้สึกว่าตัวเองมีค่าและเป็นที่ต้องการแล้วค่ะ”

เมื่อเพ็ญลักษณ์ สินี และปัทมาได้อ่านจดหมายของกระต่าย ทุกคนใจหายและคิดหาทางแก้ไข แต่กัณหากลับไม่รู้สึกรู้สา นั่งยิ้มเยาะมองทุกคนเดือดเนื้อร้อนใจ

“ทำไมต่ายทำแบบนี้ ทำเหมือนตัวเองไม่มีญาติ”

“ก็เพราะมีญาติบางคนทำเหมือนต่ายไม่ใช่ญาติไงพี่ปัท ต่ายก็เลยน้อยใจ ตัดปัญหาไปอยู่คนเดียวซะเลย”

“ตอนนี้แกแขวะฉัน แต่วันหนึ่งแกจะต้องขอบคุณฉัน ที่ไล่นังต่ายไปจนพ้นจากชีวิตพวกแกซะได้”