สกาวเดือน
ตอนที่ 13
เพ็ญลักษณ์ได้ฟังจากอิสเรสก็แอบน้ำตาซึมเพราะซึ้ง แต่แกล้งทำเป็นดุกลบเกลื่อนความรู้สึก
“เด็กคนนี้...ทำไมถึงได้ชอบฝากให้ใครต่อใครมาดูแลอานัก ทำไมตัวเองไม่มาดูแลเอง”
“ถึงเวลาเขาก็จะกลับมาเอง แต่ตอนนี้ถึงต่ายไม่ฝากผมก็จะดูแลคุณเล็กอยู่แล้ว ถ้าคุณเล็กไม่กินข้าวอีก ผมก็จะไม่กลับบ้าน นั่งเฝ้าอยู่นี่แหละ”
“คุณอาจจะทำได้แค่นั่งเฝ้ามองเล็กอยู่อย่างนี้ไปตลอดชีวิต”
“ผมก็จะทำ...ผมว่าดีนะ นั่งมองดูคุณเล็กแก่ไปด้วยกันกับผม หรือถ้าหากคุณเล็กมีใครมาดูแลแล้ว ผมก็จะยังไม่ไปไหนอยู่ดี นั่งมองอยู่ห่างๆก็ได้ เพราะผมเลือกแล้ว”
เพ็ญลักษณ์ยิ้มทั้งน้ำตาปลื้มใจกับความมั่นคงของอิสเรส ค่อยๆหยิบช้อนตักข้าวกิน แม้จะฝืดคอแต่ก็พยายามกลืน ทำเพื่อตอบแทนน้ำใจของเขา
ooooooo
ทรงกลดลาออกจากงานราชการมาบริหารโรงแรมแทนทรงมณี วันนี้เขาเข้ามาเซ็นเอกสารเสร็จแล้วบอกเลขาฯว่ามีอะไรให้โน้ตไว้ ช่วงนี้เขาจะเข้ามาแค่ตอนเช้าเท่านั้น
แต่ไม่ทันที่เขาจะกลับออกจากโรงแรม ปัทมากับสินีพากระต่ายมาพบเทวินาในห้องอาหารเพื่อเจรจาเรื่องงานพรีเซ็นเตอร์เครื่องสำอางที่เทวินาเจาะจงว่าต้องเป็นกระต่ายเท่านั้น
เทวินามีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ แต่ไม่ปริปากบอกใคร นอกจากบอกทุกคนว่าถูกชะตากับกระต่าย แต่เพราะกระต่ายมีงานทำที่มูลนิธิบ้านเด็กกำพร้า จึงขอเวลาในช่วงวันหยุดมาทำงานให้ โดยเธอจะส่งรถคอยรับส่งเพื่อความปลอดภัยและประหยัดค่าใช้จ่าย
นอกจากจะคุยกันเรื่องงานแล้ว เทวินายังแสดงความเสียใจเรื่องที่กระต่ายสูญเสียปู่กับพ่อ และถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือขอให้บอก อย่าคิดว่าเธอเป็นเพียงแค่นายจ้าง กระต่ายขอบคุณเทวินาที่เมตตา แต่คงไม่รบกวน แค่เธอให้โอกาสทำงานก็ถือเป็นความโชคดีของตนแล้ว
สมควรแก่เวลาสองฝ่ายบอกลาเพราะทุกคนต้องไปทำธุระต่อ จังหวะนี้เองทรงกลดกำลังจะออกจากโรงแรมเห็นสามคนอาหลาน และพอรู้จากพนักงานว่ารถโรงแรมต้องไปส่งกระต่ายตามคำสั่งของเทวินา ทรงกลดจึงปลอมเป็นคนขับรถพาเธอไป กว่ากระต่ายจะรู้ก็ออกมาไกลพอสมควร
ทรงกลดต้องจอดรถข้างทางเพราะกระต่ายอาละวาด ทันทีที่ลงจากรถกระต่ายเดินลิ่วไม่รอทรงกลดที่ก้าวตาม ถามว่าจะไปไหน
“ไปที่ที่เราต้องไป”
ทรงกลดอดโมโหไม่ได้กับความรั้นของเธอ ตามไปคว้ามือไว้ “ทำไมต้องไปอยู่ในที่แบบนั้น ทำไมต้องทำเหมือนตัวเองเป็นคนสิ้นไร้ไม้ตอก ประชดให้ได้อะไรขึ้นมา”
“เราไม่ได้ประชด เราจำเป็นต้องทำเพราะใคร เพราะพี่กลดไง จะให้เราทนสู้หน้าอาเล็กได้ยังไง ทั้งๆที่เรามีส่วนทำให้อาเล็กต้องเสียใจ”
“ถ้าอย่างนั้นขอให้พี่ได้ชดใช้ความผิดที่ทำกับต่ายได้มั้ย ให้พี่ได้ดูแลต่ายได้มั้ย”
“ไม่ต้องมายุ่งกับเรา” กระต่ายตะโกนใส่หน้าเขาพร้อมสะบัดหนี
“ไม่ยุ่งไม่ได้ เพราะต่ายคือคนที่พี่รัก”
“ไม่ต้องมารักเรา”
“ไม่ได้ มันรักไปแล้ว ตัดใจไม่ได้ และยิ่งรักมากขึ้นทุกวัน”
“หยุดพูด”
“พี่ไม่หยุด พี่จะพูด พูดให้ต่ายรู้ความรู้สึกของพี่ พี่ขอโทษ พี่ผิดเองทั้งหมด โยนความรู้สึกผิดนั้นมาให้พี่เถอะ อย่าแบกมันเอาไว้แล้วทำร้ายตัวเองแบบนี้เลย”
