สายโลหิต
ตอนที่ 15
“อยากกลับไปอยู่ที่กรุงศรีอยุธยาหรือไม่พวกเรา” หลวงไกรถาม
ทุกคนอึ้งมองตากันไปมา เยื้อนย้อนถามว่า “หลวงไกรล่ะเจ้าคะ มองอยุธยาแล้วกลับไปได้หรือไม่เจ้าคะ”
“นังเยื้อน เอ็งถามได้ตรงกับที่ข้ากำลังจะพูดต่อไป”
“เจ้าค่ะ พูดเลยเจ้าค่ะ”
“เรามิอาจกลับไปอยุธยาได้อีกแล้วหนาดาวเรือง เจ้าตากมีบัญชาว่า...”
หลวงไกรรำลึกถึงวันนั้นที่เจ้าตากบอกกับขุนทหารทั้งหลาย
“กรุงศรีอยุธยากว้างใหญ่เกินกำลังของพ่อ เขตพระราชวังมีปราสาทสูงใหญ่ถึงห้าองค์ด้วยกัน วัดวาอารามล้วนใหญ่โตมโหฬาร ตอนเสียกรุงเสียหายเกือบหมดสิ้น อีกอย่างทุนรอนผู้คนไม่พอซ่อมแซม จะทำให้กลับคืนเป็นพระราชธานีเหมือนเดิมไม่ไหว หากมีศัตรูรุกมาอีก ไพร่พลไม่พอรักษาหน้าที่เชิงเทินป้อมปราการ เรามีคนน้อยก็สร้างเมืองเล็ก อีกอย่าง...ด้วยพ่อชำนาญในการทัพเรืออยู่แล้ว พลาดพลั้งอย่างไรก็พอจะพาทัพเรือออกทะเลหาที่ตั้งมั่นง่ายกว่า ใครเห็นเป็นประการใด”
ทหารทั้งปวงต่างตอบเห็นด้วยเป็นเสียงเดียวกัน ยอมรับในเหตุผลของพระเจ้าตากโดยดุษณี
“เหตุผลที่พ่อว่ามานั้นเป็นเหตุสำคัญอยู่มาก
ที่จะไม่กลับอยุธยา...มากพอๆกับเหตุผลอื่นที่...”
“เหตุผลอันใดหรือพระคุณ”
“เมื่อคืนพ่อฝัน ฝันว่าพระมหากษัตริย์ของกรุงศรีอยุธยาหลายพระองค์ยืนเรียงรายมองจ้องที่พ่อและกล่าววาจา...”
“เจ้าจงไปแสวงหาแผ่นดินอื่น ทำให้เป็นหัวใจของแผ่นดินนั้น ที่นี่เป็นที่เสื่อมศักดิ์แห่งราชธานีเสียแล้ว อย่ามาวนเวียนอยู่ในรอยเดิมอีกเลย...”
“พ่อน้อมรับพระบรมราชโองการอย่างเต็มใจถือเป็นพระราชวินิจฉัยที่บริสุทธิ์และหวังดีอย่างยิ่งต่อพวกเรา ขอดวงพระวิญญาณจงสู่สรวงสวรรค์เถิดพุทธเจ้าค่ะ”
ทหารทุกคนเปล่งเสียงถวายบังคมต่อพระมหากษัตริย์ ทุกพระองค์ของกรุงศรีอยุธยา
ooooooo
เมื่อพระเจ้าตากสถาปนากรุงธนบุรีเป็นเมืองหลวงต่อไป พระองค์ขึ้นเสวยราชสมบัติ ทรงพระนามสมเด็จพระบรมราชาที่ ๔
หลวงไกรแอบให้คนสร้างบ้านใหม่ที่คลองบางหลวงให้เหมือนเรือนเดิมของคุณย่านิ่ม กระทั่งเสร็จสมบูรณ์จึงพาดาวเรืองที่เพิ่งคลอดลูกชายชื่อจันทร์มาอยู่บ้านหลังนี้
“บ้านเรา...บ้านใหม่ของเรานะดาวเรือง ริมคลองบางหลวงเหมือนเก่าที่กรุงศรีอยุธยาทุกอย่าง พี่มาดูทำเลแล้วจับจองที่ทางให้เขาปลูกเรือน มีเรือนน้อยริมน้ำ ไม่ผิดบ้านเก่าคุณอา พอใจหรือไม่”
ดาวเรืองมองทุกอย่างอย่างตื่นเต้น เยื้อนอุ้มพ่อจันทร์ยืนอยู่ใกล้กัน ยิ้มหน้าบาน
“เหมือนเรือนคุณย่าทุกอย่างเลยนะคะ”
“พี่รู้ว่าเจ้าอาลัยบ้านที่กรุงเก่าเหลือเกิน เมื่อเจ้าตากดำริว่าอยุธยาใหญ่โตและเสียหายเกินกว่าจะบูรณสังขรณ์ ควรจะมาสร้างที่เมืองธนบุรี พี่ก็คิดทันทีว่าควรทำบ้านนี้ให้เจ้า พี่สั่งให้ปรุงเครื่องเรือนใหม่ แม้ไม่เหมือนทีเดียวแต่ก็คล้ายคลึงนัก”
ดาวเรืองพนมมือกราบลงกับแผงอกกว้างของสามี
