สายโลหิต
ตอนที่ 14
เป็นก๊กเป็นเหล่าหลายนัก ข้ามิรู้ว่ามีประสงค์กอบกู้กรุงเหมือนข้าหรือไม่ แต่สำหรับข้า...กรุงศรีของเราต้องพ้นจากอุ้งมืออ้ายข้าศึก ไอ้ทองอินคนไทยทรยศกับไอ้สุกี้พระนายกองต้องมิมีมันอยู่ในแผ่นดินนี้อีกต่อไป เราจึงต้องมีกำลังทหารที่ยิ่งใหญ่กว่านี้”
เหล่าทหารพนมมือไหว้พระยาตากด้วยความรู้สึกตื้นตันใจและฮึกเหิมพร้อมลุย
ooooooo
เช้านี้ที่ค่ายโพธิ์สามต้น เชลยทั้งหลายออกมาล้างหน้าตรงหนองน้ำก่อนจะไปทำงานรับใช้ตามแต่ผู้คุมจะสั่ง มีทั้งหาบน้ำ ทำอาหาร ส่วนดาวเรืองนั้นรับหน้าที่เย็บที่นอนตามถนัด เยื้อนคอยช่วยและสอดส่องดูแลความปลอดภัยให้แม่หญิงของตน
เมื่อนึกได้ว่าแม่หญิงดาวเรืองหน้าผ่องเกินไป เยื้อนคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อที่พม่าจะได้ไม่มอง... หลังจากนั้นไม่นานดาวเรืองหน้าคล้ำมอมแมม เวลาเดินผ่านพวกมันเยื้อนก็กระซิบบอกให้หลบหน้าไว้
ดาวเรืองหลบหน้าเดินผ่านไป เชลยไทยหาบน้ำแล้วสะดุดราดถูกสุกี้นิดหน่อย แต่สุกี้เดือดดาลตบด้วยหลังมือฉาดเดียวคว่ำไปทันที เชลยไทยหลายคนตัวสั่นงันงก บางคนทำท่าทนไม่ได้
“ดูมันพี่เยื้อน เลวที่สุด”
เยื้อนตกใจรีบลากดาวเรืองออกห่างไปทันที
“อย่าเจ้าค่ะ ระวัง”
สองคนเจอล่ามเข้าพอดี เขาถามว่ามีอะไรกัน เยื้อนเล่นละครใส่ทันที
“ก็นังดาวเรืองเนี่ยมันไม่อยากทำงาน ขี้เกียจจริงจริ๊ง อยากจะไปอาบน้ำเล่นในลำธารเสียท่าเดียว ไป๊...เดินไปเร็วๆนะมึง เดี๋ยวเหอะ”
“ก็ถูกแล้ว เขาเป็นสาวสวย เนื้อตัวเขาต้องสะอาด ไม่แก่งั่กอย่างเอ็งนี่ สกปรกยังไงก็ได้”
เยื้อนเหล่ล่ามคนนั้นอย่างไม่ชอบใจแล้วเดินตามดาวเรืองไป พอกลับเข้ากระท่อมก็แอบคุยกัน
“เรายังทนแทบไม่ได้ ฉันเกรงเหลือเกินว่าจะมีคนทนไม่ได้ลุกขึ้นมาทำอะไรลุแก่โทษ”
“นั่นสิเจ้าคะ จะตายเสียเปล่าๆ”
อีกวันหนึ่งเยื้อนพยายามจะไปพบหลวงไกรกับพันสิงห์ให้ได้ ทำทีนำอาหารไปพร้อมเชลยหญิงคนอื่นๆ ช่วยกันเอาไปส่งยังจุดกักขังเชลยชาย จนกระทั่งได้
แอบพูดคุยกัน
เมื่อกลับมาหาดาวเรือง เยื้อนบอกว่าหลวงไกรสั่งความมาถึงแม่หญิงให้พาไปพบวันมะรืน
“พาฉันไปพบหรือ จะพาไปยังไงหรือพี่เยื้อน”
“โธ่...แม่หญิงไม่รู้จักบ่าวหรือเจ้าคะ”
เยื้อนทำได้จริงๆ อ้างกับผู้คุมว่าดาวเรืองนั่งเย็บที่นอนนานมากจนขาแข็ง ลุกเดินแทบไม่ได้ ดาวเรืองเล่นไปตามบทที่เยื้อนส่งมา ลุกขึ้นแล้วทรุดลงร้องไห้โอดโอยว่าเจ็บขา
ผู้คุมดึงล่ามมาช่วยแปล ก่อนที่ล่ามจะถามว่า “จะให้ทำยังไง”
