สายโลหิต

ขณะรวมกลุ่มอยู่กับเชลยคนอื่นๆ ทั้งสี่คนได้ยินชาวบ้านพูดกันว่าทหารพม่าเผาวัดวาอารามและปราสาทราชมณเฑียร ปล้นสมบัติตามบ้านเรือน ขุนหลวงหาวัดถูกต้อนไปเมืองอังวะพร้อมทหารรักษาพระองค์ ดาวเรืองเป็นห่วงครอบครัวพี่สาวถึงกับเป็นลมหมดสติ เยื้อนต้องบีบนวดให้ครู่หนึ่งกว่าจะรู้สึกตัว

เชลยทุกคนนั่งเรียงรายต่อหน้าสุกี้นายกอง ใน บรรดาเชลยมีฝรั่งชายหญิงด้วย สุกี้สอบสวนรู้ว่าเป็นชาวฮอลันดาอยู่เรือสินค้า จึงเอาแต่เงินไว้แล้วปล่อยตัวไป

เมื่อรู้ว่าไปถึงค่ายโพธิ์สามต้นต้องโดนแยกขังเชลยชายหญิงออกจากกัน ทำให้ดาวเรืองกับเยื้อนต้องอยู่ห่างไกลหลวงไกรกับพันสิงห์แน่ ระหว่างทางนั้นดาวเรืองจึงขอร้องหลวงไกรว่า

“เขาจะแยกค่ายไม่ให้รวมกัน พี่ไกรขา...อย่าคิดการที่เสี่ยงอันตรายเลย ฉันจะอยู่ได้ยังไง ถ้า...ถ้าเขาทำร้ายพี่ไกรหรือฆ่าเสีย”

“เจ้าไม่ต้องกลัวไปหรอก เกิดเป็นคนคิดสู้เอาไว้ มันก็ต้องมีทาง ตอนนี้ทุกอย่างดูมืดมัว เอาไว้ไปถึงโพธิ์สามต้นพี่จะคิดหาลู่ทางให้ได้”

“อย่าเลยพี่ไกร ฟังดูน่ากลัว ไม่มีทางให้คิดแล้วนอกจากรับเคราะห์กรรมไป”

“อย่าพูดอย่างนั้น เจ้าลืมเสียแล้วหรือพี่เป็นใคร ถึงบอกพม่าไปว่าเป็นคนสานตะกร้ากระบุงขายเขา แต่เนื้อแท้ผัวเจ้าเป็นทหาร เลือดบรรพบุรุษในตัวยังเข้มข้น พี่จะไม่ยอมเป็นข้าใครชั่วชีวิต...ไทยต้องเป็นไท ไม่เคย เป็นข้าใครนานเพราะคำว่าไทนั้นคืออิสระเสรี ถึงคนชั่วทำลายบ้านเมืองย่อยยับ คนดียังไม่สิ้น พี่รู้...คนดีที่รักบ้านเมืองรักแผ่นดินยังมีอยู่ คนดีจะก่อกู้เอกราชให้พ้นอำนาจข้าศึกยังจะมีมา”

“ใครที่ไหน ฉันมองไม่เห็นจริงๆพี่ไกร”

“พี่ยังไม่รู้ เจ้าคอยดูไปก็แล้วกัน เชื่อพี่นะ ต้องอดทนอยู่อย่างสงบ อย่าอ่อนแอแพ้กำลังใจเป็นอันขาด...อย่างน้อยมีคนหนึ่ง”

หลวงไกรนึกถึงพระยาตาก ท่านฉลาดและมีฝีมือ...พระยาตากจะกู้เมืองให้พวกเราคนไทยทุกคน

เวลาเดียวกันนั้นพระยาตากนิ่งอึ้งหลังจากทหารคนหนึ่งมารายงานว่ากรุงแตกแล้ว!

“มิผิดจากที่พ่อมองการนี้ไว้หรอกลูกเอ๋ย เราจะอยู่หรือมิอยู่ กรุงก็แตกอยู่ดี ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะเศร้าหมอง กรุงศรีถึงกาลพินาศมานานแล้ว คิดถึงสิ่งที่พวกเราจักต้องทำต่อไปในภายภาคหน้าเถิด”

ทหารทุกคนพนมมือขานรับ “ขอรับ พระเดชพระคุณ”

“เพลานี้เรายึดเมืองระยองได้แล้ว แต่นั่นก็หาใช่เรื่องจะฮึกเหิมอันใดไม่ ด้วยว่ากำลังของเรายังไม่เพียงพอ ฐานะทางทหารยังไม่เข้มแข็งพอที่จะกอบกู้เอกราชให้บ้านเมืองเพื่อขับไล่พวกมัน แลนำความเป็นไทย เราต้องตีจันทบุรีให้ได้เสียก่อนเพื่อสร้างฐานแห่งอำนาจให้ดูว่าเรามีพละกำลังพอทำการใหญ่ อ้ายพวกที่จะตอแยมันจะได้ไม่กล้าหือ...อีกประการ เวลานี้มีผู้คนรวมตัวกัน