สายโลหิต
ตอนที่ 14
“สัญญา...พ่อไกร...พี่สัญญาจะไม่ทิ้งดาบ จะเก็บรักษาไว้เท่าชีวิตติดตัว...ไม่ลืมพ่อไกร”
ร่างสูงเพรียวทัดเทียมกันยืนประจันหน้า บุรุษ
ผู้ถือกำเนิดก่อนเป็นฝ่ายยกแขนขึ้นโอบกอดผู้อ่อนวัยกว่า หลวงไกรกอดพี่ชายไว้มั่น สัมผัสนั้นเหมือนจะบอกให้ต่างฝ่ายรำลึกถึงสายโลหิตเดียวกันที่พล่านอยู่ในกาย
ดาวเรืองร้องไห้หนักขึ้น ลำดวนลูบหลังไหล่น้องอย่างปลอบโยน...เมื่ออยู่กันสองคนในคืนนั้น ดาวเรืองทบทวนความฝันแล้วบอกหลวงไกรว่า
“คุณย่าบอกแล้ว...ว่าพี่เทพกับพี่ลำดวนจะไปไกลมาก พี่ไกรขา...เราไปกับพี่เทพไม่ได้หรือคะ” หลวงไกรนิ่งเงียบ สีหน้าอัดอั้น “พี่ไกร...พี่เทพจะไปไหนหรือคะ”
“พี่คิดว่าถ้าขุนหลวงอุทุมพรไม่ยอมหนี ก็อาจต้องไปเมืองอังวะ พี่เทพอาจขอให้ขุนหลวงหนี”
“จะทรงหนีไหมคะ”
“พูดยาก...พี่ไม่แน่ใจ”
“ดาวเรืองว่าท่านไม่หนี”
“พี่คิดว่าไม่เช่นกัน”
“บ้านช่อง ทรัพย์สมบัติ จะทำยังไงคะพี่ไกร”
“คุณย่าเคยบอกให้ฝังใช่ไหม ดาวเรืองฝันว่าคุณย่าบอก”
“เครื่องทองของคุณพ่อมากมาย” พูดแล้วดาวเรืองนึกถึงคำที่พ่อเคยบอกเกี่ยวกับเรื่องทองที่มีหลายชนิด ซึ่งเธอต้องเก็บมันไว้ด้วยการใส่ห่อฝังดิน
ooooooo
วันสงกรานต์มาถึงแล้ว เสียงปืนใหญ่จากข้าศึกดังตลอดวัน ผู้คนแตกตื่นวิ่งหนีตายกันอลหม่าน ดาวเรืองบอกลาบ่าวไพร่และให้เงินติดตัวกันไป แยกกันหนีจะปลอดภัยกว่า แล้ววันหนึ่งเมื่อศึกสงบให้ทุกคนกลับมาที่นี่ ส่วนเยื้อนกับพันสิงห์ขอไปกับหลวงไกรและดาวเรือง
พระยาพลเทพกับลูกชายก็เตรียมไปจากเรือนเหมือนกัน เป็นเวลาที่มีพระบรมราชโองการให้ปลดพระยาพลเทพจากผู้ดูแลป้อมมหาไชยพอดี เจ้าตัว
ไม่ยี่หระสักนิด แถมยังบอกว่าตนยินดีอย่างยิ่งจะออกไปจากที่นี่
ไม่ทันที่พวกหลวงไกรจะหนีไป พันสิงห์รู้ข่าวว่าป้อมมหาไชยทรุด ใต้ป้อมไฟลุกเต็มไปหมด เยื้อน
สงสัยว่าป้อมแข็งแรงทรุดได้อย่างไร
“วะ...นังเยื้อน มันก็เผาใต้กำแพงสิวะ”
“เข้าไปเผาได้ยังไร...ใต้กำแพง”
ทุกคนงุนงงกันหมด หลวงไกรกับหลวงเทพสีหน้าเคร่งเครียดคิดหนัก
“มันขุดอุโมงค์เข้ามาจากค่ายวิหลั่นของมันฉันสงสัยอยู่แล้วมันมาตั้งค่ายทำไม ตั้งอยู่เฉยๆไม่กระโตก กระตากอยู่ตั้งเป็นเดือนๆ พี่เทพ...เรานี้โง่จริงๆ ฉันจะ ไปสู้กะมัน”
หลวงไกรลุกพรวด หลวงเทพกับพันสิงห์ผวาเข้าจับไว้ ลำดวนกับดาวเรืองก็ขอร้องไม่ให้ไป
“พ่อไกรนั่งลง เราสิ้นหนทางต่อสู้แล้ว อย่าไปนะพ่อ”
