สายโลหิต
ตอนที่ 14
หลวงไกรเสียใจจนพูดไม่ออกครู่หนึ่ง พยายามข่มใจ “ฉันจะไปข้างหน้า ไปหาทางสู้ ที่จริงกะว่าจะไปวันพรุ่งนี้หลังวันเนาว์อยู่แล้ว”
“พ่อไกรพาเมียหนีไปเถอะ ถ้าบุญวาสนามีคงได้พบกัน พี่จะต้องไปเฝ้าขุนหลวงหาวัด พระองค์ท่านเสด็จไปทางไหน พี่จะตาม ลำดวนอย่ารอช้า ข้าศึกเข้ากรุงแล้วพาพ่อทองตามพี่มาเร็ว”
สองศรีพี่น้องโผเข้าสวมกอดกัน ดาวเรืองร้องไห้กระซิกๆ กอดลำดวนไว้แน่น
“พี่ลำดวน จะได้พบกันอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำไมพี่ไม่ชวนพี่เทพให้ไปด้วยกัน”
“ดาวเรือง...แม่คุณของพี่ พี่เทพเป็นหัวหน้า ครอบครัว เขาไปทางไหนลูกเมียต้องตามไปทางนั้น”
“พี่ลำดวน...พ่อทอง พ่อคุณของน้า น้าจะเห็นพ่อทองโตหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พันสิงห์ไปเตรียมเรือไว้ พวกผู้หญิงเก็บงำข้าวของ เราต้องไปจากที่นี่กันแล้ว”
ทุกคนลุกอย่างรวดเร็ว แล้วแยกย้ายลงเรือนไปด้วยสีหน้าตื่นกลัวตระหนกอกสั่น
“ดาวเรือง ไปชี้บอกที่ฝังเครื่องมือทำทองของคุณพ่อหน่อย”
“พี่ไกรจะทำไมคะ”
“พี่จะฝังดาบเล่มนี้”
ดาวเรืองไม่รอช้านำพาสามีไปยังจุดฝังทรัพย์สมบัติ...ไม่ช้าหลวงไกรก็ได้ฝังดาบบรรพบุรุษไว้ด้วยกัน ส่วนดาบของหลวงเทพที่หักครึ่งนั้นเจ้าตัวเอาติดไป จากนั้นสองคนกลับมาล่ำลาหลวงเทพกับลำดวนอีกครั้ง ก่อนที่เยื้อนจะเอาชุดตะเบ็งมานมาให้ดาวเรืองใส่เพื่อความ ทะมัดทะแมงในการเดินทาง ทุกคนต้องทำตัวให้เหมือนชาวบ้านธรรมดาที่สุด
ooooooo
ในที่สุดไทยก็เสียกรุงให้แก่พม่า พม่าเผาทุกอย่างจนราบเรียบหลังจากเก็บทรัพย์สมบัติขนกลับไป ผู้คนแตกกระสานซ่านเซ็น หลวงเทพ ลำดวน และทองลูกชายถูกกวาดต้อนพร้อมกับข้าราชการมหาดเล็ก แม้แต่องค์ขุนหลวงหาวัดเองไปเป็นเชลย ณ กรุงอังวะ
พม่าทั้งปล้นฆ่าแย่งชิงสมบัติและข่มขืนชาวบ้านผู้หญิง ขุนไกรพาดาวเรือง นังเยื้อนพี่เลี้ยงและพันสิงห์สามีหนีออกจากกรุงศรีอยุธยา แต่หนีไปไม่ได้เท่าไหร่ก็ถูกจับได้ สี่คนยืนเกาะกลุ่มกัน มองพวกมันว่าจะเอายังไง
ทหารพม่ามีล่ามคนหนึ่งที่รู้ภาษาไทยจึงคอยแปลสื่อสารเวลาสนทนากัน หลวงไกรบอกว่าตนเป็นชาวบ้านทำมาหากินสานกระบุงตะกร้าเข้าไปขายในกรุง แต่พม่าจะเชื่อก็ต่อเมื่อต้องทำให้ดู
หลวงไกรไปตัดไม้ไผ่มาสานตะกร้าอย่างชำนาญ พันสิงห์ช่วยอย่างคล่องแคล่ว พม่าจึงหมดความแคลงใจแต่นายกองสั่งให้เอาทั้งสี่คนไปขัง เยื้อนตกใจรีบอ้อนวอนแต่ไม่ได้ผล ทั้งหมดถูกจับไปรวมกับเชลยทั้งมวลเพื่อพาไปขังที่ค่ายโพธิ์สามต้น
